Rozdział 10

Przyglądając się wiszącym od dawna na ścianach obrazom, oprawionym w gustowne drewniane ramy. Wracam wspomnieniami do tych nielicznych momentów, gdy ich autorka wpadała w wir natchnienia. Podczas którego, niemal dzień po dniu przelewała swoje myśli i uczucia na płótno. Poświęcając całe godziny, tylko jednemu zajęciu, czyli malowaniu.

Zamykała się przy tym w swoim własnym artystycznym świecie. Pełnym wyobraźni i emocji, jakich nigdy nie potrafiłem do końca zrozumieć. Przez co, niekiedy dochodziło między nami do ostrzejszych wymian zdań. Zwłaszcza, gdy Astrid zarzucała mi powierzchowne myślenie i brak większej wrażliwości na sztukę.

Podczas jej pracy nad obrazami. Mogłem się w nią wpatrywać godzinami. W jej twarz, wyrażającą jedynie skupienie i błogi spokój. Czy w ruchy jej dłoni, za pomocą których kreśliła pędzlem kolejne kształty, układające się w jedną wyrazistą całość. Chyba to właśnie w takim wydaniu, kochałem ją najbardziej. Kiedy niczego nie udawała i była po prostu sobą.

Pełną życia dziewczyną, kochającą piękno otaczającego ją świata. Nie ukrywającą się za ciętym językiem, wrogim nastawieniem do otoczenia, czy zasad w nim panujących.

Życie z Astrid na pewno nie należało do najłatwiejszych, ale do samego końca wierzyłem, że nasza miłość, okaże się silniejsza od każdej stawianej na naszej drodze przeciwności. Łudziłem się, że ona w końcu nauczy się żyć we dwoje i zrozumie na czym tak naprawdę, polega związek dwojga ludzi. Za swoją naiwność, przyszło mi jednak bardzo drogo zapłacić.

Biorę głęboki wdech. Odrzucając od siebie wspomnienia, naszych wspólnych chwil z Astrid. Tych momentów, gdy myślałem, że naprawdę była ze mną szczęśliwa.

Zanim nie zabrnę w tym zdecydowanie za daleko. Rozdrapując, wciąż nie do końca zagojone rany. Które od czasu do czasu, dawały o sobie znać.

Spoglądam na stojącą obok mnie Sophie. Zbierając się w końcu na odwagę. Starając przy tym, zebrać wszystkie swoje myśli w jakąś sensowną wypowiedź. Co wcale nie było łatwe. Nie wiedziałem od czego mam, właściwie zacząć swoją opowieść. Było w końcu tyle rzeczy, o których powinienem wspomnieć. Aby było to jasne i klarowne dla nadal niczego nieświadomej, stojącej obok mnie dziewczyny.

- Jeśli nie chcesz, możesz nie odpowiadać na moje pytanie. Doskonale wiem, że nie o wszystkim da się rozmawiać. Dlatego, nie mam zamiaru na ciebie naciskać - moje dłuższe milczenie. Sophie odbiera, jako wahanie. Dając mi tym samym, szansę na wycofanie. Nie zamierzałem jednak, skorzystać z tej furtki. Chciałem nareszcie wszystko z siebie wyrzucić. I tak, zbyt długo dusiłem to w sobie. Z nikim, nie dzieląc się swoimi odczuciami.

- Astrid to moja była dziewczyna. Pierwsza wielka miłość i zarazem, przyczyna większości problemów w życiu. Ona to taka, trochę lepsza wersja Niklasa - dochodzi do mnie świadomość, że obydwoje z Sophie mieliśmy ogromnego pecha w kwestii doboru swoich partnerów. Mającymi okazać się tymi na całe życie. Pod tym względem, byliśmy do siebie bardzo podobni. 

- Możesz trochę jaśniej? - pyta, nie do końca rozumiejąc, co mam na myśli. Siadając przy tym na łóżku, jakby przeczuwała dłuższą rozmowę.

- Zacznę po prostu od początku. Tak będzie najłatwiej - dołączam do niej, wpatrując się w okno. Za którym dostrzegam, wyłącznie niczym nierozproszoną ciemność.

- Spokojnie. Nie musisz się śpieszyć, mamy czas - posyła w moją stronę, ledwie zauważalny uśmiech. Następnie kładzie niepewnie swoją dłoń na mojej. Chcąc tym samym, dodać mi zapewne otuchy i odwagi.

- Poznałem Astrid, prawie cztery lata temu. Pamiętam, że to był wyjątkowo mroźny dzień. Śpieszyłem się do domu, a oblodzone chodniki, wcale mi w tym nie pomagały. Zresztą nie byłem wyjątkiem. Co chwilę, ktoś się ślizgał, ratując w ostatniej chwili przed upadkiem. Złorzecząc przy tym na czym świat stoi - wydarzenia z tamtego pamiętnego dnia, nadal były dla mnie żywe. Jak gdyby, miały miejsce wczoraj -

przed jednym z wyjątkowo ruchliwych skrzyżowań. Dziewczyna z włosami pofarbowanymi, chyba na wszystkie kolory tęczy. Poślizgnęła się i gdyby nie mój refleks. Spotkałaby się z zmrożoną i wyjątkowo twardą ziemią. Właśnie w taki sposób, wpadliśmy na siebie z Astrid - mimowolnie uśmiecham się sam do siebie, wspominając moment, gdy po raz pierwszy znalazła się w moich ramionach - dla mnie nasze przypadkowe spotkanie, było niczym grom z jasnego nieba. Gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały, po prostu odjęło mi mowę. Miała coś niesamowitego w swoim spojrzeniu. Wprost nie można się było od niego oderwać. Na dodatek była przepiękną dziewczyną, dla której zwyczajnie straciłem głowę. Niemal od samego początku.

- Więc to była miłość od pierwszego wejrzenia? - Sophie wyraźnie zaintrygowana moją historią. Zaczyna się we mnie wpatrywać z coraz większą ciekawością.

- Nie wiem, czy można to nazwać miłością. Ale na pewno, oczarowała mnie od pierwszego wejrzenia, więc bez zastanowienia przyjąłem jej zaproszenie na kawę w ramach podziękowań za ratunek. Jedno spotkanie pociągnęło za sobą drugie i tak się zaczęło. Przez kilka miesięcy, spotykaliśmy się regularnie. Na początku, jako zwykli znajomi. Jednak przyznaję, że już wtedy byłem w niej na zabój zakochany i niemal na każde skinienie. Z perspektywy czasu, może wydawać się to głupie. Jednakże wtedy, imponowała mi swoją beztroską i niezbyt poważnym podejściem do życia. Nie przejmowała się niczym i nie przywiązywała żadnego znaczenia do tego, co myślą o niej inni. Była kompletnie inna od wszystkich znanych mi osób. Tłumaczyła to swoją artystyczną duszą i młodym wiekiem. Chciała się bawić i korzystać garściami z młodzieńczych lat. Poznawać coraz to nowszych ludzi i miejsca. Z nikim nie wiązała się na dłużej. Zmieniała chłopaków, jak rękawiczki. Rozkochiwała ich w sobie, a potem bez skrupułów rzucała. Bawiła się nimi, a następnie ze śmiechem opowiadała mi, jak rozpaczliwie próbują do niej wrócić. Kochała, gdy świat się kręcił wokół niej i miała władzę nad innymi osobami. Ja jednak byłem w nią tak zapatrzony, że nie widziałem w tym niczego złego. Czasami nawet zazdrościłem tym pokrzywdzonym przez nią chłopakom, że choć przez chwilę zaznali smaku bycia z Astrid. O czym mogłem sobie w tamtym czasie tylko pomarzyć. Byłem skończonym kretynem, który nie widział w niej żadnych wad. Uważając ją za chodzący ideał, do którego sporo jej brakowało - przerywam na chwilę swój monolog. Któremu siedząca obok mnie dziewczyna, przysłuchiwała się z ogromną uwagą. Wyraźnie zaskoczona tym, czego powoli zaczynała się dowiadywać.

- To nieprawda. Byłeś po prostu w niej zakochany. Tak, jak ja w Niklasie. Wtedy nie myśli się racjonalnie i nie dostrzega kwestii, które są oczywiste dla postronnych osób. Wiesz ile rzeczy, uszło mu płazem? Tolerowałam praktycznie wszystko. Chociażby jego niewinne flirty z innymi dziewczynami, które odbywały się na porządku dziennym. Wybaczałam zdrady, wieczne aluzje do mojego zachowania i próbę sterowania moją osobą. Robiłam wszystko, co tylko chciał. Niczym jakaś marionetka. Pozbawiona własnej woli i umiejętności decydowania za siebie. Jeśli któreś z nas było głupie i ślepe, to niestety byłam to ja. Za co teraz słono płacę - Sophie kręci z niedowierzaniem głową. Wyraźnie zażenowana swoim postępowaniem sprzed lat. Czasami trudno było mi uwierzyć, że naprawdę opowiadała ona o sobie. Aktualnie praktycznie w niczym, nie przypominała tamtej dziewczyny. Zaszła w niej ogromna przemiana.

- Obydwoje byliśmy młodzi i głupi - posyłam w jej stronę pocieszający uśmiech. Nie chcąc, aby się niepotrzebnie dołowała. Przeszłości i tak żadne z nas, nie mogło już zmienić.

- Sugerujesz, że teraz jesteśmy tylko młodzi? Czy tylko głupi? - pyta delikatnie rozbawiona. Z tym błyskiem w oczach, który w niej uwielbiałem.

- Oczywiście, że to pierwsze. Przynajmniej w twoim przypadku. Ja wciąż nad tym pracuję, ale z twoją pomocą. Za kilka lat, może mi się uda - zaczynamy się śmiać. Uspokajając dopiero po dłuższej chwili. Odrzucając daleko od siebie smutek i pesymistyczne myślenie. Najbardziej w naszych rozmowach, lubiłem właśnie tą lekkość z jaką przychodziły nam, nawet najboleśniejsze zwierzenia.

- Możemy kontynuować twoją opowieść? Zupełnie nie rozumiem, jakim cudem związałeś się w końcu z Astrid? Skoro ona nie uznawała czegoś takiego, jak związek - doskonale widziałem, że Sophie nie może powstrzymać swojej ciekawości. Ciężko jej było, wręcz usiedzieć w jednym miejscu.

- Podejście Astrid, co do niektórych kwestii, zmieniło się w momencie, gdy wyrzucono ją ze studiów. Na początku stwierdziła, że nic ją to w sumie nie obchodzi. W końcu nie potrzebuje ich, aby zostać sławną malarką i otworzyć swoją galerię sztuki w samym Paryżu. Jak to często, lubiła się przechwalać swoimi planami na przyszłość. Jej bliscy mieli jednak inne zdanie na ten temat. Dlatego za nic, nie chciała do nich wrócić. Twierdziła, że są starej daty i niczego nie rozumieją. Dlatego zaczęła pomieszkiwać u swoich znajomych. Raz tu, raz tam. Ona wprost uwielbiała takie życie. W tamtym okresie czasu, bawiła się jeszcze więcej niż przedtem. Często wciągając w to także mnie. Ku niezadowoleniu moich rodziców. Uważali, że powinienem skupić się na sporcie, a nie dziewczynie, która ma pstro w głowie. Jak to na okrągło od nich słyszałem. Któregoś razu, podczas jednej z takich imprez, przespaliśmy się ze sobą. Nie wiem, czy to była część jej planu, czy wymyśliła go dopiero potem. Jednak ja miałem ochotę skakać ze szczęścia, gdy obudziłem się rano, trzymając ją w swoich ramionach. Była dla mnie całym światem - nigdy więcej nie czułem takiej euforii, jak w tamtym momencie.

- Tamtego poranka, stwierdziła że chyba po raz pierwszy, naprawdę się zakochała i chce spróbować ze mną prawdziwego związku. Bo jestem inny od wszystkich jej poprzednich partnerów i wie, że przy mnie niczego jej nie zabraknie. Bez żadnego zawahania się zgodziłem. Nie mogąc uwierzyć, że wybrała właśnie mnie. To dla niej wyprowadziłem się z domu, ku dezaprobacie rodziny. Byłem gotowy, choćby zerwać z nimi kontakt, gdyby to miało zależeć od mojego bycia z Astrid. Znalazłem to mieszkanie, abyśmy mogli w nim razem zamieszkać. Zrobiłbym dla niej wszystko, o czym doskonale wiedziała. Wykorzystując to często bez żadnych skrupułów - teraz na pewno, nie pozwoliłbym sobie na coś takiego. Wiedząc już do czego to ostatecznie prowadzi.

- Pierwsze miesiące naszego związku, były rzeczywiście bardzo udane. Myślałem, że Astrid naprawdę się zmieniła. Była czuła, troskliwa i na każdym kroku zapewniała mnie, że jestem miłością jej życia. Po ponad roku, naszego bycia ze sobą. Chciałem się jej nawet oświadczyć. Będąc przekonanym, że to ta jedyna. Na szczęście nie zdążyłem tego zrobić. Ośmieszyłbym się wtedy, jeszcze bardziej. Miesiąc po tym, jak kupiłem ten cholerny pierścionek zaręczynowy. Czekając tylko na odpowiedni moment, aby jej go podarować. Coś się między nami zaczęło psuć. Astrid przestały się podobać moje częste wyjazdy, treningi. Schemat dnia, jakim siłą rzeczy musiałem żyć. Normalne życie zaczęło ją zwyczajne przerastać. Dla niej było tego za wiele. Nie znosiła poczucia, że ma jakieś obowiązki. Doszedł jeszcze, brak akceptacji mojej rodziny i znajomych jej osoby. Nie znosili jej braku zorganizowania, frywolności. Twierdząc, że sprowadza mnie na złą drogę. Przez to, zaczęły pojawiać się między nami drobne sprzeczki potem coraz ostrzejsze kłótnie. Potrafiła znikać niemal każdego wieczoru, a nieraz nawet na kilka dni. Nigdy nie tłumacząc się, gdzie była. Odpowiadając tylko z niechęcią, że musiała przemyśleć sobie pewne sprawy i potrzebowała trochę przestrzeni. Starałem się to akceptować, bo nadal ją kochałem. Ale, coraz częściej przestawało mi coś takiego odpowiadać. Szczególnie świadomość, że nigdy nie byłem pewien, czy zastanę ją w mieszkaniu po powrocie do niego. Zaczynałem przez to zaniedbywać treningi, przyjaciół, inne obowiązki. Próbując spędzać z nią, jak najwięcej czasu. Mimo wszystko, nawet to nie przyniosło rezultatów. Na ratowanie czegokolwiek było od dawna za późno. Może nawet od samego początku. Któregoś dnia, podczas wizyty w moim rodzinnym domu. Karoline podsłuchała jej rozmowę, jak się później okazało z jakimś podrzędnym artystą, który okazał się również jej kochankiem. Moja siostra postanowiła ją śledzić od dawna podejrzewając, że mnie okłamuje. Dzięki temu wszystko odkryła. Byłem zrozpaczony i zaszokowany. Nie wierzyłem, że Astrid mogła mi zrobić coś takiego. Byłem pewien, że Karoline coś pomyliła. Najgorsze jest jednak to, że byłem jej gotowy wybaczyć i zacząć wszystko od nowa. Jednak, gdy zapytałem ją o to, czy mnie zdradza. Bez najmniejszego wahania się do wszystkiego przyznała. Bez cienia wstydu, czy jakiejkolwiek skruchy. Twierdząc, że ma dość naszego monotonnego życia, w którym się dusi. I najwyższy czas to zakończyć. Potrzebowała przygód, które tamten jej podobno zapewniał. W przeciwieństwie do mnie. Na odchodne uznała, że jestem dla niej za nudny i byłem jej wyłącznie potrzebny do przetrwania. Dałem jej w końcu dach nad głową i środki na utrzymanie. Jej dorywcze prace, których się łapała. Nie byłyby w stanie jej tego zapewnić. Spakowała swoje rzeczy i po prostu odeszła. Jakby te wspólne miesiące, zwyczajnie nie istniały. Zostawiła mnie ze złamanym sercem i w kompletnej rozsypce. W tamtym momencie miałem wrażenie, że życie się dla mnie skończyło. Te obrazy, to jedyne co mi po niej zostało. Wyłącznie one przypominają mi, że ona kiedyś w ogóle istniała - wracając do tamtych wydarzeń, wciąż nie mogłem uwierzyć, że nasza relacja zakończyła się w taki sposób. A Astrid zabawiła się bezwzględnie moim kosztem.

- Wiem, że to tylko słowa, które nic nie zmienią. Mimo wszystko, Halvor naprawdę bardzo mi przykro. Nikt nie zasługuje na doświadczenie czegoś takiego. Ja zupełnie nie wiem, co mam powiedzieć. Astrid zachowała się wobec ciebie okropnie. Nie miała prawa, bawić się twoimi uczuciami. Wykorzystała wasza miłość przeciwko tobie. Nie wiem, jak ktokolwiek mógłby postąpić w taki sposób - po dłuższej chwili milczenia, słyszę jej mocno wstrząśnięty głos. Na pewno nie tego się spodziewała. Była w wyraźnym szoku, a w jej spojrzeniu, rysowało się jawne współczucie.

- Sam jej na to wszystko pozwoliłem. Doskonale przecież wiedziałem, jaka jest. Mogłem to przewidzieć, ale myślałem że dla mnie zrobi wyjątek i potraktuje inaczej. Od momentu, gdy mnie zostawiła. Zaczynałem się stopniowo zatracać. Najpierw powiedziałem sobie, że nigdy więcej żadnych związków. Potem ze złości i chęci udowodnienia Astrid, że wcale nie jestem kimś za kogo mnie uważała. Zacząłem imprezować, sypiać z pierwszymi lepszymi dziewczynami. Nieustannie się bawić. Z czasem, stało się to moim przyzwyczajeniem. Nie widziałem już innego sposobu życia, aż do poznania ciebie. Dopiero ty, zaczynasz mi uświadamiać pewne kwestie. Mimo wszystko i tak nadal sądzę, że miłość jest przereklamowana. A już na pewno, nie jest dla mnie. Nie potrafiłbym zaufać żadnej dziewczynie. Obawiając się, że zrobiłaby to samo, co Astrid - w tej sprawie, nie miałem zamiaru zmieniać zdania. Nie chciałem ponownie przeżywać tego, co po odejściu Astrid. Drugi raz bym tego nie zniósł.

- Nie możesz tak myśleć. Jestem pewna, że kiedyś spotkasz tą, która jest ci pisana. Będziesz tylko musiał, ponownie otworzyć swoje serce. W innym przypadku, stracisz niepowtarzalną szansę na szczęście. Uwierz mi, samotność jest często do bani. Coś o tym wiem. Miłość bardzo często, przychodzi bez zaproszenia. Wtedy, gdy jej nie chcemy, uważamy że jest nam niepotrzebna. Gdy się jej kompletnie nie spodziewamy. Nie możemy tylko, przegapić danej nam okazji. Bo niestety w większości przypadków, odchodzi wtedy bez żadnego pożegnania. Pozostawiając po sobie wyłącznie żal z powodu utraconej szansy - Sophie stara się za wszelką cenę, zmienić moje podejście. Mogła mi jednak, przedstawić nawet tysiąc argumentów dla swojego punktu widzenia. Ale ja i tak, nie zamierzałem się z nimi zgodzić.

- Nie przekonasz mnie. Nie w tej kwestii. Dlatego, zakończmy ten temat. Wieczór szczerości, dobiegł końca. Najwyższa pora spać - spoglądam na zegarek, który wskazywał kilkanaście minut przed północą. Przez co, zaczynałem odczuwać, coraz mocniej senność.

Wchodzę do tymczasowego pokoju Sophie, w którym miała spędzić tę noc bez żadnego pukania. Z zamiarem, zostawienia jej rzeczy na przebranie. Będąc przy tym pewnym, że jest jeszcze w łazience.

Gdy tylko przekraczam próg, uświadamiam sobie swoją pomyłkę. Siedziała na łóżku okryta jedynie, niewielkim białym ręcznikiem. Krople wody z mokrych włosów, ściekały na jej odkrytą szyję i dekolt. Kiedy żmudnie, starała się je rozczesywać. Pasmo po paśmie. Po raz kolejny, niczym zaczarowany. Nie potrafiłem, oderwać wzroku od jej pięknego i wyjątkowo zmysłowego ciała. Mleczna skóra pokryta w kilku miejscach drobnymi pieprzykami, idealnie komponowała się z jej ciemnymi długimi włosami. Dając mojej wyobraźni, spore pole do popisu.

Szczególnie w takich momentach, jak ten. Gdy była okryta, jedynie kawałkiem materiału. Do głowy zaczynały mi napływać, bardzo niepokojące myśli i wyobrażenia. Których za wszelką cenę, staram się jak najszybciej pozbyć.

Nie mogłem w końcu fantazjować o Sophie. To po prostu, było dla mnie czymś zakazanym. W dodatku wyjątkowo niestosowne. Ona nie była dla mnie i w żadnym wypadku, nie mogłem dopuścić do przekroczenia pewnych granic. Za nic, nie chciałem jej zranić, a właśnie tym by to się skończyło. Gdyby nasza relacja, przestała się opierać wyłącznie na zwykłej sympatii. Gdzie podążały w tej chwili moje myśli i coraz większe pragnienia.

- Przepraszam, że wszedłem tu bez pukania. Myślałem, że jesteś w łazience. Tu masz te rzeczy - widzę, jak się wzdryga. Zauważając w końcu moją obecność. Intuicyjnie stara się przy tym zakryć. Ściskając mocniej, prowizoryczne wiązanie ręcznika. Podchodzę do niej bliżej i wręczam ubrania. Na nieszczęście, nasze dłonie się przy tym spotykają. Zetknięcie się z jej delikatną i jedwabistą skórą. Uwalnia we mnie, jeszcze mocniejszą dawkę pożądania jej osoby. Nie miałem pojęcia, co się ze mną działo i skąd się ono, tak nagle wzięło. Zdecydowanie, zbyt długo nie byłem z żadną dziewczyną. Przez co mój umysł, zaczynał płatać figle. Jak najszybciej, musiałem opuścić ten pokój.

- Dziękuję. Pójdę się w nie przebrać - robi kilka nerwowych i niezrozumiałych gestów ręką w powietrzu. Wyraźnie zawstydzona całą tą sytuacją. Po czym na szczęście dla nas obojga. Znika w pośpiechu w łazience. Głośno zatrzaskując za sobą drzwi od niej. Ostudzając tym samym moje emocje. Sam także w pośpiechu wychodzę, zanim stracę ostatnie resztki samoopanowania i zrobię coś, czego będę potem gorzko żałował.

- Dobranoc, Sophie. Śpij dobrze - przed położeniem się do łóżka. Postanawiam jeszcze, życzyć jej dobrej nocy. Nie chcąc wyjść na jakiegoś gbura. Zauważam przy okazji, że jest blada niczym ściana. Wyraźnie była czymś przerażona.

- Co się stało? - pytam, podchodząc bliżej. Przywracając ją do rzeczywistości. Dostrzegam telefon, trzymany przez nią w ręku. Odpowiedź nasuwa mi się więc sama. Zapewne ten idiota, znowu zaczął ją straszyć. Bez wahania więc, wyciągam telefon z jej dłoni. Wyłączając, a następnie chowając do szuflady szafki stojącej przy łóżku.

— Zostaniesz dziś ze mną? Wiem, że ostatnio jestem tylko utrapieniem. Ale sama na pewno nie zasnę. Nie dość, że nigdy nie umiałam zasypiać w nowych miejscach. To w dodatku za mną kolejna, wieczorna lektura autorstwa Niklasa. Z nim się naprawdę coś stało. Nigdy się tak nie zachowywał - choć wiedziałem, że to nie najlepszy pomysł. Nie mogłem jej po prostu odmówić. Nie, kiedy znajdowała się w takim stanie. Widziałem, że będę musiał, jak najszybciej znaleźć sposób, aby dotrzeć do byłego chłopaka Sophie i dobitnie mu wyjaśnić, aby się od niej raz na zawsze odczepił. W innym wypadku, prędzej czy później wykończy ją psychicznie.

- Pod warunkiem, że nie zabierzesz mi całej kołdry i nie będziesz się rozpychać - słysząc moją odpowiedź. Na jej twarzy, pojawia się wyraźna ulga.

- Postaram się - przysuwa się bliżej ściany, robiąc mi miejsce. Kładę się przy niej, gasząc palącą się lampkę. Zachowując między nami stosowany dystans. Przez następne minuty, wpatruję się w sufit. Starając się zasnąć. Prawie mi się to już udaje. Przynajmniej do momentu, gdy Sophie nie zaczyna się niespokojnie kręcić. Co chwilę przekręcała się z boku na bok, mrucząc coś nieskładnie. Zdecydowanie nie był to spokojny sen w jej wykonaniu.

Nie chcąc, aby się obudziła i ponownie zaczęła zadręczać. Przyciągam ją do siebie, obejmując lekko. Mając nadzieję, że podświadomie poczuje się bezpiecznie i uspokoi. Chciałem, aby przespała chociaż kilka godzin. Wiedząc doskonale, że ostatnio nie najlepiej sypiała. O czym świadczyły, chociażby jej podkrążone oczy i częste roztargnienie.

Tuląc ją do siebie i wdychając przy okazji delikatny zapach jej perfum. Odrzucam od siebie ostrzeżenia, że coś takiego nigdy nie powinno mieć między nami miejsca. Wmawiając sobie, że to pierwszy i ostatni raz. Wyjątek spowodowany, stresującym okresem w jej życiu.

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Po raz kolejny, wybucham głośnym śmiechem. Słysząc następną z kolei, zabawną historię z dzieciństwa Halvora. Opowiedzianą przez jego siostrę. Które on, uważał za wyjątkowo kompromitujące i za wszelką cenę, starał się przerwać ten temat.

- Bardzo zabawne, Karoline. Może już wystarczy? Inaczej do reszty mnie pogrążysz - posyła jej groźne spojrzenie, którym ona zupełnie się nie przejmuje.

- Nic z tych rzeczy. Ja tylko dbam o to, aby Sophie wiedziała z kim się związała. Nie powinieneś się jej wstydzić, braciszku. W końcu to twoja dziewczyna - mruga do mnie porozumiewawczo. Śmiejąc się z niego.

W życiu bym się nie spodziewała, że nasze spotkanie będzie przebiegało w takiej atmosferze. Karoline bez żadnego zawahania od razu mnie zaakceptowała. Twierdząc, że nareszcie jej brat poszedł po rozum do głowy. Dzięki czemu, mogliśmy spędzić we trójkę miły wieczór. Który choć na chwilę, odciągnął moje myśli od sprawy z Niklasem i skutecznie poprawił humor.

Bardzo polubiłam siostrę Halvora, uznając ją za pozytywnie zakręconą osobę, której buzia się wprost nie zamykała. Mogła mówić na okrągło. Zawsze znajdując jakiś temat do rozmowy.

- Nasza kolacja. Zupełnie o niej zapomniałam - dalszą sprzeczkę rodzeństwa, przerywa moje pośpieszne udanie się do kuchni. Miałam nadzieję, że nic się nie przypaliło i nie okaże się, iż mój trud włożony w przygotowania pójdzie na marne. Przez pogawędkę z Karoline, zupełnie wyleciało mi z głowy pilnowanie gotującej się potrawy.

Na szczęście po spróbowaniu, wszystko wydaje się być w porządku. Dlatego też sięgam po talerze, znajdujące się w wiszącej szafce po lewej stronie. W ciągu ostatnich dni, zadomowiłam się w mieszkaniu Halvora. Szybko ucząc się, gdzie znajdują się poszczególne rzeczy.

- Pomogę ci - niespodziewane pojawienie się przy mnie chłopaka. Sprawia, że prawie wypuszczam z rąk trzymany talerz. Zdecydowanie byłam ostatnio przewrażliwiona.

- Jak mi idzie? Myślisz, że Karoline mnie polubiła? - chciałam poznać jego opinię na ten temat.

- Jeszcze pytasz? Oczywiście, że tak. Zresztą od początku wiedziałem, że tak będzie. Wpisujesz się perfekcyjnie w stworzony przez nią ideał mojej dziewczyny. Zawsze liczyła, że znajdę właśnie kogoś takiego, jak ty. Z Astrid nigdy nie potrafiła się porozumieć - przez chwilę, odczuwam delikatne poczucie żalu, że nie wpisuję się także w jego gusta. Znika to jednak w mgnieniu oka, gdy dochodzi do mnie świadomość, że nigdy nie powinnam tak pomyśleć. W ciągu ostatnich dni, coś się między nami wyraźnie zmieniło. Szczególnie po jego szczerej opowieści odnośnie Astrid i zostaniu ze mną w nocy. Staliśmy się sobie, jeszcze bliżsi. Co w końcowym rozrachunku, mogło mieć dla mnie fatalne konsekwencje. W żadnym wypadku, nie mogłam obdarzyć go czymś większym niż tylko sympatią. To nie miałoby żadnego sensu i przysporzyłoby mi tylko, kolejnych powodów do cierpienia.

Wspólny posiłek naszej trójki, upływa na przyjaznej rozmowie. Z każdą minutą, poznawałam lepiej Karoline i dowiadywałam się o niej, coraz to nowszych rzeczy. Między innymi z ogromną ciekawością, przysłuchiwałam się opowieściom o jej pasji, jaką były podróże.

- Może na wiosnę, wybierzmy się gdzieś razem? Co ty na to, Sophie? - zadane przez nią pytanie, zupełnie mnie zaskakuje. Nie mam pojęcia, co mam jej odpowiedzieć. Przecież wtedy już dawno, mój udawany związek z Halvorem może się zakończyć. Nie mogłam więc snuć tak odległych planów. Nie chcąc jej później zawieść.

- Zobaczymy, co przyniesie przyszłość. Nie wybiegajmy, aż tak na przód - udzielam jej wymijającej odpowiedzi.

- Sophie ma rację. Nie wiadomo, co wydarzy się za kilka miesięcy - mój udawany chłopak w pełni mnie popiera.

- Rozumiem, że nie chcecie wybiegać zbytnio w przyszłość, ale to brzmi tak, jakbyście z góry zakładali, że ona nie nadejdzie. Halvor, mam nadzieję że niczego znowu nie popsujesz. Jeśli odważysz się zranić Sophie, osobiście się ciebie wyprę - upomina go.

- Karoline, możesz przestać? Zachowujesz się, jak nasza mama. Nieustannie mnie dziś tylko pouczasz. Nie jesteś jakąś wyrocznią, która wie wszystko najlepiej. To moje życie i będę robił, co tylko będę chciał. Tobie nic do tego - szturcham go lekko, aby się uspokoił i nie powiedział o parę słów za dużo. W końcu, dziewczyna nie chciała niczego złego.

- Porozmawiamy o tym za jakiś czas, zgoda? - staram się ją rozweselić i załagodzić, coraz bardziej napiętą sytuację, gdy widzę że wyraźnie straciła humor.

- W porządku - ponownie się rozwesela, ku mojemu zadowoleniu.

- Mogłeś być dla niej trochę milszy, wiesz? - odzywam się w momencie, gdy Karoline, którą Halvor odwiózł jako pierwszą. Znika za drzwiami jego rodzinnego domu. 

- Mogła się tak nie zachowywać. Czasami się zapomina i myśli, że pozjadała wszystkie rozumy - nie widzi nic złego w swoim postępowaniu.

- Jak sobie uważasz. Jak dla mnie, powinieneś ją przeprosić - odwracam się w stronę bocznego okna samochodu. Wyraźnie rozczarowana. Nie kiedy, potrafił się jeszcze zachowywać, jak skończony dupek.

- Dobrze, może faktycznie masz rację. Zaraz do niej zadzwonię. Tylko się już na mnie nie gniewaj, proszę - dotyka delikatnie mojego ramienia, próbując zwrócić na siebie uwagę.

- Niech ci będzie. Ale czasami pomyśl, co mówisz. Ludzie to nie roboty i mają swoje uczucia - ustępuję, nie chcąc się z nim pokłócić. Nie potrzebowałam do kolekcji swoich problemów, jeszcze naszych sprzeczek.

Rozglądam się po zatłoczonym lotnisku. Będąc przytłoczona tłumem ludzi, znajdujących się dookoła. Ostatnio nie czułam się dobrze w takich skupiskach. Za każdym razem, miałam dziwne wrażenie bycia obserwowaną, a każdy mijany mnie mężczyzna, przypominał mi Niklasa.

Choć bardzo się starałam, nie potrafiłam żyć normalnie i nie przejmować się jego żądaniami. Które stawały się ostrzejsze i powoli zaczynały przypominać groźby. Z każdym dniem, obawiałam się go coraz bardziej. Nie umiałam przez to, stawić mu czoła i się z nim skonfrontować. Kończąc tym samym jego chorą grę. Zwłaszcza, że do telefonicznego nagabywania mojej osoby. Doszły niepokojące mejle i głuche telefony na numer restauracji.

Coraz częściej myślałam nad zmianą numeru i usunięciem kont na portalach internetowych, których skrzynki przepełnione były jego wiadomościami.

Przez to wszystko, wcale się nie cieszyłam z perspektywy wyjazdu Halvora. Mimo że powinnam. W końcu udało się mu odzyskać zaufanie trenera, który dał mu następną szansę i włączył do drużyny na pierwsze zawodu nowego sezonu. Doskonale wiedziałam, jakie było to dla niego ważne. Od kilku dni, nie mógł powstrzymać z tego powodu radości. Natomiast ja, zamiast cieszyć się razem z nim, że nasze starania o odbudowę jego wizerunku przynoszą, coraz lepsze efekty. Zastanawiałam się wyłącznie, jak przetrwam te kilka następnych dni. Czułam się zdecydowanie bezpieczniej ze świadomością, że Halvor jest zawsze w pobliżu. Teraz jednak będę zdana, praktycznie wyłącznie na siebie. Co zaczynało mnie powoli przerażać.

- Sophie, czas się chyba pożegnać. Proszę cię, uważaj na siebie i odbieraj ode mnie wszystkie telefony. Inaczej chyba tam zwariuję - widząc zmartwienie w jego oczach. Zaczynam czuć się winna, że wciągnęłam go w tą chorą grę Niklasa. Doskonale wiedząc, że nie powinnam go w to mieszać. To w końcu w żadnym stopniu go nie dotyczyło.

- Przede wszystkim, masz się skupić na zawodach i wykorzystać daną ci szansę. A nie martwić się o mnie, rozumiesz? Ja jakoś sobie poradzę przez te parę dni - staram się brzmieć przekonująco.

- Mimo wszystko, byłbym spokojniejszy. Gdybyś na ten czas, przeniosła się do mnie. Tutaj masz klucze od mieszkania i kluczyki od samochodu, abyś nie wykręciła się wymówką, że nie miałabyś, jak się przemieszczać między mieszkaniem a restauracją - wręcza mi dwa komplety kluczy. Zupełnie tym zaskakując.

- To nie będzie konieczne. Przecież Therese jest ze mną do samego wieczora, a potem zamknę się u siebie i nawet gdyby Niklasowi wpadły do głowy odwiedziny. Po prostu mu nie otworzę - próbuję oddać mu trzymane przeze mnie przedmioty.

- Tak samo, jak mi kiedyś nie otworzyłaś? Sophie, proszę cię. Zrobisz, jak uważasz. Jednak weź je. Przynajmniej, będziesz miała jakaś opcję awaryjną, gdyby stało się coś nie przewidzianego. W razie czego, możesz zadzwonić także do Ingrid czy Karoline. One na pewno ci pomogą. Poza tym po moim powrocie, będziemy musieli jakoś rozwiązać tą sprawę z Niklasem. Nie możesz tak dłużej żyć - doskonale wiedziałam, że nie mogę dopuścić do spotkania tej dwójki. W innym przypadku, Niklas bez żadnych skrupułów, wyjawiłby mu kompromitujące mnie fakty. Po których, nasza relacja zapewne nieodwracalnie by się zakończyła, czego sobie po prostu już nie wyobrażałam.

- Obiecałeś się w to nie mieszać. Zresztą nie rozmawiajmy teraz o tym. Mieliśmy się pożegnać - próbuję zmienić temat. Nie czując się za komfortowo rozmawiając o Niklasie. Zwłaszcza, że Halvor nie znał całej prawdy.

- Więc to zróbmy. Szczególnie, że mamy małą widownię. Gotowa na kolejny akt naszego przedstawienia? - dyskretnie wskazuje mi swoich kolegów z drużyny, stojących kilka metrów od nas i przypatrujących się nam z nieukrywaną ciekawością i zainteresowaniem.

- Tylko nie przesadź i nie odstaw tu jakiejś komedii. Ośmieszając nas przed nimi. Przede wszystkim, masz być tam grzeczny. Żadnych wygłupów, imprez i podrywania innych dziewczyn. Pamiętaj, że jesteś już rzekomo zajęty. Więc niech ci się nic nie poprzestawia w tej główce, gdy ujrzysz jakąś piękność - upominam go, widząc cwany uśmieszek, błąkający się mu po ustach.

- Zrozumiałem. Powtarzasz to już od kilku dni. A teraz przejdźmy do rzeczy. Będę bardzo za tobą tęsknił. Do zobaczenia w poniedziałek i już teraz przepraszam, ale muszę to zrobić, aby uwiarygodnić nasz związek. Oni są straszenie dociekliwi i nie tak łatwo ich nabrać - przytula mnie mocno do siebie. Następnie zbliżając swoją twarz niebezpiecznie do mojej. Składając ledwie wyczuwalny pocałunek w kąciku ust. Zupełnie mnie tym paraliżując. Byłam przekona, że zrobił to tylko po to, aby dla znajdujących się za moimi plecami jego kolegów. Wyglądało to, jak prawdziwy pocałunek. Jednak na mnie ten gest czułości, zrobił i tak oszołamiające wrażenie. Choć w rzeczywistości nic się nie stało. 

- Też będą za tobą tęskniła. Powodzenia w zawodach - gdy odzyskuję zdolność mowy. Szczerze życzę mu, jak najlepszego wyniku. Po czym machając mu na pożegnanie. Udaję się w stronę wyjścia z lotniska. Odczuwając dziwną pustkę. Dochodzę do wniosku, że zbyt mocno uzależniłam się od obecności Halvora w swoim życiu. Dlatego też następne dni, miałam zamiar wykorzystać na poważne przemyślenia. Szczególnie, że czasami zaczynałam zapominać, że nasz związek to wyłącznie mistyfikacja, stworzona na potrzeby innych.