Rozdział 9

Od dłuższej już chwili, patrzę na Inge z nieukrywaną obojętnością. Czekając, aż zacznie w końcu mówić. Nie miałam pojęcia, co takiego skłoniło ją do pojawienia się w tym miejscu i rozmowy ze mną w cztery oczy. Między nami wszystko było jasne, a rozdział naszej przyjaźni, zakończony dawno temu.

Dlatego też, wykazała się naprawdę sporą odwagą, pojawiając się po tylu miesiącach w mojej restauracji. Na pewno wiele ją to kosztowało, ale na mnie nic związanego z jej osobą, nie robiło już od dawna żadnego wrażenia. Wyrzuciłam ją na dobre ze swojego życia, wiedząc że to jedyne możliwe rozwiązanie z sytuacji w jakiej się znalazłyśmy. 

Od momentu ogromnej kłótni, jaka miała między nami miejsce, przed blisko już rokiem i zakończenia przeze mnie naszej długoletniej przyjaźni. Co wynikło z powodu przyłapania jej z Niklasem w jednoznacznej sytuacji, nie podlegającej żadnej dyskusji. Unikała mnie, jak tylko mogła. Nie chcąc zapewne, doprowadzić do zaognienia naszego konfliktu. Doskonale wiedząc, że ponosi ona pełną winę za rozpad naszych relacji.

Do końca życia, nie zapomnę widoku ich dwojga razem. Pogrążonych w objęciach namiętności w mieszkaniu, które mój były chłopak, śmiał nazywać naszym. Nie wiele już w końcu dzieliło nas od wspólnego zamieszkania. Mimo kilku wątpliwości, byłam zdecydowana na ten krok. Na szczęście, nigdy do tego nie doszło. Za co teraz, byłam ogromnie wdzięczna losowi.

Inge nigdy nie była konfliktową osobą. Zawsze starała się żyć w zgodzie ze wszystkimi i nikomu nie zawadzać. Dlatego z pokorą, przyjęła wszystkie moje wyrzuty i pogodziła się z końcem naszej znajomości. Nie próbując mi się więcej narzucać. Pod tym względem, byłyśmy do siebie podobne. 

Nie mogłam zaprzeczyć, że w przeszłości była dobrą przyjaciółką, gotową mnie wspierać i wysłuchać bez względu na porę, czy własne plany.

Zawsze mogłam przyjść do niej z niemal każdym problemem, który starała się mi pomóc rozwiązać, a gdy było to niemożliwe. Potrafiła przynajmniej mnie pocieszyć i zapewnić, że wszystko się jakoś poukłada.

To ona była moim największym oparciem, gdy zmarł mój tata. Przesiedziała ze mną kilkadziesiąt nocy po prostu milcząc, czekając cierpliwie, aż się otworzę i wyrzucę z siebie cały ból i cierpienie. 

Od najmłodszych lat, wierzyłam że nasza przyjaźń będzie tą na całe życie i nic nie będzie w stanie jej zniszczyć. Z czasem uświadomiłam sobie jednak, jak bardzo się myliłam.

Nawet nasza przyjaźń nie była w stanie, powstrzymać jej przed ulegnięciem Niklasowi. Choć wiedziałam, że to w głównej mierze on zmanipulował i omamił ją. Wykazując ogromne zainteresowanie jej osobą i zwyczajnie ją kokietując. Inge zawsze była łasa na komplementy i jakiekolwiek zainteresowanie płci przeciwnej. To była jej największa słabość, którą Niklas z premedytacją wykorzystał. W dodatku grał przed nią pokrzywdzonego i zaniedbywanego przeze mnie z powodu choroby mojej rodzicielki.

Czasami miałam wrażenie, że zrobił on to wszystko specjalnie. Od zawsze miał w końcu spore pretensje o moją przyjaźń z Inge. Uważał, że poświęcałam jej zdecydowanie, zbyt dużo czasu. Który mogłabym przeznaczyć jego osobie. To zapewne w głównej mierze, dlatego chciał odebrać mi ostatnią bliską osobę i uzależnić od siebie na dobre. Nie przewidział tylko tego, że tym razem mu nie wybaczę i nie dam setnej szansy z rzędu.

Mimo wszystko, nie potrafiłam zapomnieć Inge tego, co zrobiła. Wątpiłam, czy to kiedykolwiek nastąpi. Zwłaszcza, że potem po prostu się z nim związała. Tłumacząc to zakochaniem i próbą poczucia się w końcu szczęśliwą. Niestety, wybrała do tego jedną z najgorszych osób. O czym boleśnie się przekonała. 

- Możesz przejść do rzeczy i powiedzieć mi, o czym chciałaś porozmawiać? Wybacz, ale nie mam całego dnia - postanawiam przerwać, panujące między nami milczenie. Podejrzewając, że ona by się na to nie odważyła.

- Sophie, wiem że to co zrobiłam w przeszłości, było niewybaczalne i pewnie nawet nie chcesz mnie widzieć. Przyszłam jednak tutaj, ponieważ uznałam, że muszę cię ostrzec przed Niklasem. Przynajmniej to jestem ci winna. Nie wiem, czy wiesz, ale ostatnio się rozstaliśmy i jestem przekonana, że będzie próbował zmusić cię na wszystkie możliwe sposoby, abyście do siebie wrócili. On ma w tym bardzo wyraźny cel. Dlatego proszę cię, uważaj na niego i nie daj się ponownie w to wszystko wkręcić - Inge wydawała się mi nad wyraz poważna wypowiadając te słowa, jakby groziło mi jakieś niebezpieczeństwo. 

- To wszystko? Jeśli tak, to trochę się spóźniłaś. Niklas sam zdążył mnie powiadomić o waszym rozstaniu i to w dość dobitny sposób. Jednak możesz być spokojna, spotkał się ze stanowczą odmową. Już kiedyś ci powiedziałam, że jest twój i możesz go sobie wziąć. Ja nie chcę mieć z nim już od dawna nic wspólnego - bagatelizuję jej ostrzeżenie. Będąc przekonana, że Niklasowi w końcu się znudzi i da mi święty spokój. Znajdując sobie kolejną, naiwną dziewczynę, którą omami swoim urokiem i obietnicami o wspaniałym życiu, które były bez żadnego pokrycia.

- Ty nic nie rozumiesz. To naprawdę nie są żarty. On ostatnio, bardzo się zmienił. Przestał panować nad sobą i swoimi emocjami. Stał się agresywny i nie przyjmuje do siebie żadnej odmowy. Wszystko ma być tak, jak on sobie tego zażyczy. To głównie, dlatego między nim a mną, także wszystko definitywnie skończone. To zresztą od samego początku, nie miało żadnego sensu. Byłam dla niego wyłącznie dobrą rozrywką i służącą, która była na każde jego zawołanie, a on mógł robić, co tylko chciał. W końcu powiedziałam sobie dość. Co chyba, było mu nawet na rękę. Już wcześniej, zaczął układać swój chory plan i szukał wyłącznie sposobu, aby się mnie pozbyć. W momencie, gdy przestałam być mu potrzebna. Ubzdurał sobie, że pewnie ty, wciąż na niego czekasz i bez wahania do niego wrócisz. Szczególnie, że możesz się okazać dla niego bardzo przydatna - przysłuchiwałam się z niedowierzaniem jej opowieści. Nie mogłam uwierzyć, że Niklas przeszedł, aż taką negatywną przemianę. Nie mieściło mi się to po prostu w głowie. Jednak Inge nie miała żadnego interesu w tym, aby kłamać. Poza tym znałam ją na tyle dobrze, że doskonale wiedziałam, kiedy mówiła prawdę.

- Do czego niby jestem mu potrzebna? Przecież to nie ma żadnego sensu - pytam, zupełnie zdezorientowana jej ostatnimi słowami. Które sugerowały, że Niklas wpadł na jakiś kolejny perfidny pomysł. Do realizacji, którego próbował wykorzystać moją osobę.

- Widzisz, rodzice postanowili zerwać z nim kontakt. Mieli dość jego zachowania, tracenia pracy jednej po drugiej i braku jakichkolwiek planów z jego strony na przyszłość. Odcięli więc go od pieniędzy, co bardzo mu się nie spodobało. Skończyło się wygodne i luksusowe życie, do którego był od zawsze przyzwyczajony. Z mojej jednej pensji, nie mogliśmy sobie pozwolić na dalsze życie w takich standardach. Przez to, stał się nie do wytrzymania. Wywoływał jedną awanturę za drugą. Obwiniając mnie za wszystko. Aktualnie szuka sposobu, aby wrócić w łaski rodziców. Jednym z nich jesteś ty. Jego rodzice od zawsze, bardzo cię lubili w przeciwieństwie do mojej osoby. Więc gdyby dowiedzieli się, że znowu jesteście razem. Zapewne bardzo szybko by zmiękli. O to właśnie mu najprawdopodobniej chodzi - to było całkiem w stylu Niklasa. Zaczynałam już rozumieć, dlaczego aż tak bardzo nalega na nasz powrót do siebie. Był zdesperowany i gotowy na wszystko. Ja jednak nie miałam zamiaru, zbytnio się tym przejmować. Zdania w kwestii naszego ponownego związku i tak nie zmienię.

- Nie musisz się martwić. Pod żadnym pozorem do niego nie wrócę. Już jakiś czas temu, zmądrzałam i przejrzałam na oczy. Tym razem mu nie ulegnę - zapewniam swoją byłą przyjaciółkę.

- Tylko, że jest jeszcze coś. Podczas którejś z moich kłótni z Niklasem. Powiedziałam mu to samo. Wtedy z szyderczą miną, stwierdził że wystarczy jak przypomni ci o waszych wakacjach na Fuerteventurze. A zrobisz wszystko, o co cię tylko poprosi - zamieram w jednym miejscu z przerażeniem. Czując, jak ręce zaczynają mi drżeć. Wspomnienia naszych ostatnich wakacji, na które wybraliśmy się z jego znajomymi, tuż po ukończeniu przeze mnie szkoły, stają mi przed oczyma. Wszystkie te beztroskie dni, zabawa do świtu niemal codziennie, próba przypodobania się przeze mnie jego znajomym za pomocą, robienia różnych głupot. Wszystko przez to, że oni nigdy mnie nie akceptowali, ku niezadowoleniu Niklasa. Więc chciałam to zmienić, nawet za cenę własnej godności, czy wyrzutów sumienia. Najgorsze było jednak. Utracenie ten jeden, jedyny raz przeze mnie kontroli. Którą perfidnie wykorzystał na namówienie mnie do tej kompromitującej rzeczy, której nie wybaczę sobie do końca życia. Przysięgał jednak, że nie został po tym najmniejszy ślad. Jak widać i w tej kwestii, udało się mu mnie okłamać. Jeśli Niklas, naprawdę jest nadal w posiadaniu tych plików. Miałam ogromny problem. Przecież, gdyby ktokolwiek je zobaczył. Zaczęto by wytykać mnie palcami i nie miałabym tutaj życia. Co gorsza, gdyby to wypłynęło po tym, jak rodzina Halvora albo opinia publiczna poznałaby mnie, jako jego rzekomą dziewczynę . Wybuchłby skandal i jeszcze on, miałby przeze mnie spore nieprzyjemności. Za nic nie mogłam do tego dopuścić. Byłam pewna, że w życiu by mi nie wybaczył, że na samym początku zataiłam przed nim coś takiego. Myślałam jednak, że ta sprawa została dawno zamknięta i zapomniana. 

- Sophie, co się wydarzyło na tych cholernych wakacjach? Doskonale pamiętam, jak dziwnie zachowywałaś się przez następne tygodnie po powrocie z nich. Stroniłaś od wszystkich, a zwłaszcza od Niklasa. Kłóciłaś się z nim wtedy na okrągło - za nic nie mogłam, powiedzieć Inge prawdy. Nikomu nie mogłam jej zresztą wyznać. Była, zbyt wstydliwa i kompromitująca. 

- Już jestem. Przepraszam, że się spóźniłam, ale zagadałam się z sąsiadką. Jak dzisiejsze spotkanie z tym chłopakiem? Udało się? - na szczęście, pojawienie się Theresy, wybawia mnie od odpowiedzi na pytania Inge. Starsza kobieta przypatruje się jej z ciekawością i zaskoczeniem, zapewne rozpoznając w niej moją dawną przyjaciółkę.

- Było całkiem miło. Później ci opowiem. Już kończę swoje spotkanie. Za chwilę do ciebie dołączę - mówię jej z wymuszonym uśmiechem. Nadal błądząc myślami, bardzo daleko stąd. Widząc przy tym, jak zmierza w stronę kuchni.

- Spotykasz się z kimś? Cieszę się, że zaczęło ci się w końcu układać. Dobrze, że nie jesteś sama i ktoś zawsze ma cię na oku. Powinnaś jednak powiedzieć swojemu chłopakowi o Niklasie. Może on zrobi z nim porządek - Inge szybko podłapuje słowa Theresy. Wyciągając z nich błędne wnioski.

- Wybacz, ale jesteś ostatnią osobą, od której będę przyjmowała rady. Myślę, że czas zakończyć naszą rozmowę. Muszę zająć się pracą - byłam za bardzo roztrzęsiona, aby móc z nią dłużej rozmawiać. Kilkoma słowami, zburzyła cały mój spokój. 

- Rozumiem. Dziękuję, że poświęciłaś mi czas i wysłuchałaś. Powodzenia, Sophie i błagam cię uważaj na siebie. Niklas to naprawdę niebezpieczny człowiek, chyba żadna z nas, nie wie do końca do czego on jest zdolny - wstaje od stolika i zaczyna się kierować w stronę wyjścia. W połowie drogi, przystaje jednak na chwilę i odwraca się w moją stronę.

- Nigdy nie miałam okazji cię tak naprawdę przeprosić za to, co zrobiłam. Dlatego skorzystam z tej, bo innej mogę już nie mieć. Naprawdę bardzo żałuję, że uległam wtedy Niklasowi. On nawet przez chwilę, nie był tego wszystkiego wart. Ogromnie tego żałuję. Wiem, że nie mogę cię prosić o wybaczenie. Jednak chcę, abyś wiedziała, że nigdy nie miałam lepszej przyjaciółki od ciebie - słyszę, jak głos zaczyna jej drżeć. Chwilę potem, wybucha głośnym płaczem. W mgnieniu oka wybiega następnie na zewnątrz, nie dając mi żadnej szansy na reakcję.

- To była Inge, prawda? Nie ma mowy o pomyłce, zbyt wiele razy widywałam w przeszłości tę dziewczynę - wiedziałam, że Theresa mi nie odpuści i będzie chciała się wszystkiego dowiedzieć.

- Tak, to była ona. Przyszła przeprosić - wyznaję tylko część prawdy. Nie chcąc martwić Theresy.

- I ostrzec cię przed tym chłopakiem, który tu był niedawno. Wybacz, ale słyszałam przypadkiem kawałek waszej rozmowy. Myślę, że powinnaś wziąć sobie do serca jej rady i uważać. Sophie, wiesz że jesteś dla mnie, jak rodzina i za nic nie chciałabym, aby coś ci się stało - widziałam jawne zmartwienie na jej twarzy. Tylko tego mi brakowało, aby się teraz o mnie zamartwiała.

- Nic mi nie będzie. Zapewniam cię, że jestem w pełni bezpieczna. Inge zawsze miała skłonności do przesady i niepotrzebnej paniki. Jestem przekonana, że nic mi nie grozi ze strony Niklasa. Dlatego możesz być spokojna - on zawsze uciekał się do wyrafinowanych sposobów na uprzykrzanie życia innym. Szczególnie, gdy tak jak w moim przypadku. Miał wiedzę i możliwości, jak wykorzystać pewne rzeczy.

- Obyś miała rację - odpowiada mi bez przekonania. Po czym bierze przygotowane przeze mnie zamówienia i udaje się z nimi na restauracyjną salę.

Wieczorem, gdy oczy ze zmęczenia praktycznie same mi się zamykają. Kładę się do łóżka, starając odpędzić od siebie pesymistyczne myśli związane z Niklasem i rozmową z Inge. Miałam na głowie dość innych problemów i te związane z byłym chłopakiem do niczego nie były mi potrzebne. 

Sprawdzam z ciekawości swój telefon. Mając nadzieję, że może Halvor postanowił się do mnie odezwać. Niestety zauważam tylko kolejne wiadomość i stos nieodebranych połączeń od znienawidzonego numeru.

Tym razem, kierowana jakimś dziwnym przeczuciem. Zamiast skasować wszystko bez czytania. Otwieram jedną z wiadomości. Jej treść wprawia mnie w prawdziwe osłupienie i jawne przerażenie.

"Skarbie, przestań ze mną pogrywać i ignorować moje próby kontaktu z tobą. Wiesz przecież, że jesteśmy sobie pisani. Jeśli jednak nadal tego nie zrozumiesz, może kilka pamiątek z niezapomnianej Fuerteventury ci to uświadomi." - Kochający Niklas.

Otwieram załącznik dołączony do tej wiadomości, a łzy upokorzenia i strachu mimowolnie zaczynają spływać po moich policzkach. Widocznie Inge była złym prorokiem, a wszystkie jej przypuszczenia zaczynają się sprawdzać. Cały koszmar sprzed lat, o którym udało mi się zapomnieć i który miał zniknąć bezpowrotnie, powrócił na dobre. Tylko tym razem byłam z nim naprawdę sama. Nie miałam już obok siebie, ani rodziców, ani przyjaciółki. 

Byłam taka głupia, że wtedy nie wyznałam im całej prawdy. Na pewno by mi pomogli, a teraz było na to za późno. Sama musiałam się zmierzyć z Niklasem. Choć z góry stałam na straconej pozycji. On zawsze miał nade mną władzę i prędzej, czy później dostawał to na czym mu zależało. 

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

W niedzielne popołudnie, słyszę w końcu pukanie do drzwi mojego mieszkania. W pośpiechu, podążam w ich kierunku. Otwierając je ze sporym impetem.

- Nareszcie jesteś, Karoline. Myślałem, że już się ciebie nie doczekam - witam się z siostrą. Zapraszając ją do środka.

- Chyba nikomu nie śpieszyłoby się do sprzątania czyjegoś bałaganu, braciszku - obdarza mnie ironicznym uśmiechem. Wcale nie będąc zadowolona z mojej prośby o pomoc w posprzątaniu mieszkania.

- Doskonale wiesz, że bez ciebie nie dałbym rady. Będziesz miała u mnie za to sporą przysługę - moja siostra poza Sophie była jedyną osobą, którą mogłem poprosić o pomoc w tej kwestii. Nie chciałem jednak, aby ta druga odwiedziła mnie po raz pierwszy tylko po to, aby pomóc mi w sprzątaniu. W myślach już słyszałem te wszystkie ironiczne komentarze wypowiadane przez nią na temat braku umiejętności, utrzymania przeze mnie porządku. 

- Przysługę, mówisz? W takim razie, chcę w końcu poznać twoją dziewczynę. Bo to na pewno ze względu na nią, chcesz przywrócić tutaj ład. Nie ma innej możliwość. Do tej pory, bałagan ci nie przeszkadzał - siostrze, jak zwykle udaje się mnie przejrzeć. Była stanowczo za mądra.

- Powiedziałem ci, że wszystko w swoim czasie. Poznasz ją razem z rodzicami - im bliżej było do tego momentu. Tym zaczynałem się go, coraz bardziej obawiać. Kolacja u Ingrid i Karla przy tym, to była błahostka. Wiedziałem w końcu, jacy potrafią być nasi rodzice. 

- Mowy nie ma. Wolę to zrobić na bardziej neutralnym gruncie. Gdy nie będzie, aż tak zestresowana. Może spędzilibyśmy razem któryś wieczór? Halvor, proszę cię - widząc jej proszący wyraz twarzy, zaczynam się łamać. Karoline od najmłodszych lat, umiała mnie podejść. 

- Zapytam Sophie. Jeśli się zgodzi i znajdzie chwilę czasu, dam ci znać. Wiesz, że jest zapracowana - ustępuję w końcu. Ze świadomością, że może to narobić więcej szkód niż pożytku. 

- Świetnie. Nie mogę się już doczekać. Tylko mnie nie wystaw. A teraz bierzemy się za porządki - sięga po worki na śmieci. Podając mi jeden. Przyglądam się mu z niechęcią. Doskonale wiedząc, że zapowiadały się przed nami pracowite godziny.

- To się po prostu nie mieści w głowie, że można mieć, aż tyle niepotrzebnych rzeczy. Czy ty od przeprowadzki tutaj, choć raz sprzątałeś? - słyszę pytanie Karoline, gdy odnosi do korytarza, kolejny zapełniony po brzegi worek ze śmieciami.

- Oczywiście, że tak. Może nie były to generalne porządki, ale nie rób już ze mnie, aż takiego niechluja - oburzam się. 

- Sam się nim zrobiłeś i doskonale o tym wiesz. Tutaj leżą rzeczy Astrid. Co z nimi zrobimy? - wskazuje niepewnie na kupkę, złożoną z przeróżnych rzeczy. Ubrań, kosmetyków, farb, pędzli, czy innych różności. W życiu bym się nie spodziewał, że w mieszkaniu wala się tyle przedmiotów należących do dziewczyny. Których nie zdążyła zabrać, pakując się w pośpiechu. 

- To chyba jasne, że wyrzucimy na śmietnik. Tam, gdzie jest ich miejsce od bardzo dawna. Chyba, że chcesz coś sobie wziąć? - przypatruję się jej z rozbawieniem. Doskonale wiedząc, że nie tknęłaby niczego, co należało do Astrid.

- Wypluj lepiej te słowa. Ta jędza, pewnie wszystko przeklęła, gdy opuszczała na dobre to mieszkanie. Trzeba się tego, jak najszybciej pozbyć, bo jeszcze się rozmyślisz. Halvor, ty naprawdę robisz postępy. Jeszcze jakiś czas temu w życiu byś nie pozwolił, tknąć czegokolwiek, co należy do niej. Jestem z ciebie dumna - czasami sam się sobie dziwiłem, że udało mi się zmienić podejście. Rozmowy o Astrid nie wywoływały już u mnie cierpienia. Tak samo, jak nasze wspólne wspomnienia. Jej osoba, zaczynała stawać mi się powoli obojętna.

- Chyba zaczynam się po prostu, godzić powoli z przeszłością. Wiem, że ona już nie wróci. Poza tym skupiam się teraz na kimś innym. Teraz to Sophie, zajmuje większość moich myśli - dopiero po fakcie, uświadomiłem sobie, co takiego powiedziałem. Najgorsze było jednak to, że moje słowa zawierały czystą prawdę. Co chyba nie do końca, powinno tak wyglądać. Sophie była w końcu wyłącznie moją udawaną dziewczyną i tak powinno pozostać. Lubiłem ją, ale przyjaźń to jedyna relacja, jaka może nas łączyć.

- Nareszcie zaczynasz mówić z sensem. Coraz bardziej, lubię tą tajemniczą Sophie. Ma na ciebie, zdecydowanie dobry wpływ - uznałem to za dobry znak. Zawsze warto było mieć w rodzinie sojusznika i zwolennika naszego związku. Na wypadek, gdyby rodzice przypadkiem mieli, jakieś aluzje.

W poniedziałkowy wieczór. Kiedy udało mi się w końcu, namówić moją niby dziewczynę do odwiedzin. Otwieram z zadowoleniem drzwi, przypatrując się jej z zadowoleniem.

Długo starała się przed tym wzbraniać, ale w końcu przystała na moje zaproszenie.

Jednak jej dziwne zachowanie, nie dawało mi spokoju. Była nadzwyczaj milcząca i bierna. Po drodze, mechanicznie przytakiwała mi na każde zadane przeze mnie pytanie, co było czymś nie do pomyślenia. Ona się po prostu, tak nie zachowywała. Nigdy nie zgadzała się ze mną w każdej kwestii. To było do niej niepodobne. 

- Zapraszam w moje skromne progi - przepuszczam Sophie w drzwiach. Ciesząc się, że nareszcie mogłem ją bez żadnego wstydu tutaj zaprosić. Karoline wykonała wczoraj fantastyczną pracę, dzięki czemu mieszkanie nabrało nareszcie jakiegoś wyrazu. 

- Wcale nie są takie skromne. To naprawdę bardzo ładne i przestronne mieszkanie - rozgląda się z zaciekawieniem dookoła. Podziwiając nieznane jej dotąd miejsce. 

- Miło mi to słyszeć. Ale i tak, nie może się równać do twojego. W którym zadbałaś o każdy szczegół - z chęcią bym się z nią zamienił na miejsce zamieszkania, gdyby tylko była taka możliwość.

- Już nie przesadzajmy. Moje mieszkanie jest całkiem zwyczajne. Tutaj brakuje, wyłącznie kilku drobiazgów. Ale jest naprawdę w porządku. Wręcz jest za schludnie i czysto. Przyznaj się, że sprzątałeś – Sophie nie daje się zwieść i bardzo szybko orientuje się, że na co dzień wygląda tu wszystko, trochę inaczej.

- Może trochę – odpowiadam jej z niewinnym uśmiechem. Nie mając zamiaru, zdradzać żadnych szczegółów. 

- Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty? - pytam, chwaląc się samemu w myślach za zrobienie popołudniu porządnych zakupów.

- A masz może gorącą czekoladę? Trochę zmarzłam - pociera swoje ramiona w celu ogrzania się.

- Powinna być. Moja siostra ją uwielbia. Więc zawsze każe mi, mieć jakąś w zapasie - przeszukuję kuchenne szafki. Spoglądając ukradkiem na Sophie, wpatrzoną pustym wzrokiem w widok za oknem. Coś zdecydowanie było nie tak. 

- Jest więc spora szansa, że się polubimy - odpowiada mi w końcu, po dłuższym czasie.

- Właśnie, zapomniałbym. Karoline nalega na wasze spotkanie i nie daje mi spokoju. Może miałabyś ochotę zapoznać się z nią? Powiedzmy pojutrze? - pytam niepewnie. Obawiając się jej reakcji. To będzie w końcu kolejne, stresujące dla niej wydarzenie.

- W porządku. Niech będzie - obojętność z jaką wypowiada te słowa, jest dla mnie porażająca.

- Sophie, co się dzisiaj z tobą dzieje? Przecież ty w życiu nie zareagowałabyś na taką wieść ze spokojem. Zapomniałaś, że mamy przed nią udawać zakochaną parę? To będzie, jeszcze większy sprawdzian niż spotkanie z moimi znajomymi. A ty reagujesz na to z taką obojętnością? Coś mi tu nie pasuje - byłem przekonany, że coś ją gnębi. Choć za wszelką cenę, starała się to przede mną ukryć.

- Po prostu nie najlepiej się dziś czuję. Jestem trochę zmęczona. Odpocznę i jutro znów wszystko wróci do normy - bierze do ręki przygotowany przeze mnie kubek z ciepłym napojem. Uśmiechając się z wdzięcznością. Następnie przymyka na chwilę oczy, delektując się smakiem czekolady. Przez te kilka sekund, znów jest sobą. Niestety znika to, tak szybko jak się pojawiło.

- Powiedz mi, co się dzieje? Coś się stało? - dopytuję, widząc jak po raz kolejny błądzi gdzieś myślami. Będąc cały czas zamyślona. Zresztą tak było niemal od samego początku naszego spotkania.

- Wszystko jest w porządku - zapewnia mnie z uśmiechem, który od razu zauważam, że jest wymuszony. Zbyt dobrze już ją znałem, aby nabrać się na jej uniki.

- Nie okłamuj mnie. Przecież sama powiedziałaś, że powinniśmy nauczyć się sobie ufać. Możesz mi więc powiedzieć, co takiego cię trapi - nie ustępuję. Próbując poznać przyczynę jej dziwnego stanu.

- To naprawdę nic takiego. Może byśmy coś obejrzeli? Znam taki całkiem fajny film, może ci się spodoba - po raz kolejny, próbuje mnie zbyć.

- Nie zmieniaj tematu. Co cię martwi? - patrzę na nią przenikliwym spojrzeniem, którego nie wytrzymuje. Spuszcza swój wzrok, a następnie widzę, że kilka łez spływa jej po twarzy. To wszystko zaczynało się mi, coraz mniej podobać.

- Ja już dłużej tak nie mogę. Myślałam, że sobie poradzę, ale nic z tego. Nie da się tego znosić z obojętnością. To trwa, zbyt długo. Niklas nie daje mi spokoju. Nieustannie do mnie wydzwania i wypisuje. Z każdym dniem z większą częstotliwością. Te wiadomości są, coraz gorsze. Dlaczego on nie może dać mi spokoju? - słyszę jej cichy głos, do którego dołącza szloch. Po raz pierwszy widzę ją w takim stanie. W sekundę ogarnia mnie prawdziwa wściekłość na tego typa i strach, że mógłby coś jej zrobić.

- Nie płacz, proszę. Obiecuję, że nie pozwolę mu zrobić ci krzywdy. Jakoś sobie z nim poradzimy - nie wiedząc, jak mogę ją pocieszyć. Po prostu przytulam Sophie mocno do siebie. Wyczuwając, jak cała drży z powodu, coraz silniejszego płaczu.

- Nie mogę cię w to mieszać. To mój problem - upiera się.

- Ale ja mogę cię mieszać w swoje? Wiesz, że to powinno działać w dwie strony? - patrzy na mnie zaskoczona.

- Przecież łączy nas tylko układ. Ty pomogłeś mi uratować restaurację, a ja odgrywam twoja dziewczynę. To wszystko - kręcę przecząco głową z niedowierzaniem, że naprawdę nadal tak uważa. 

- Obydwoje wiemy, że to kompletna bzdura. Może na początku tak było, ale teraz to coś dużo większego. Jesteś dla mnie, jak przyjaciółka. Dlatego w życiu nie pozwolę, aby ktoś zakłócał twój spokój - już dawno temu, powinienem był jej to powiedzieć. Miałem przecież świadomość, że Sophie w desperacki sposób pragnie akceptacji innych i chciałaby mieć poczucie, że nie jest sama i może na kogoś liczyć. 

- Cieszę się to słysząc. Mimo wszystko, sama powinnam poradzić sobie z Niklasem. Ty masz za wiele do stracenia. Jednak dziękuję za dobre chęci. Będę się powoli zbierać, zrobiło się strasznie późno - próbuje się wyswobodzić z moich objęć, ucierając resztki swoich łez, ale jej na to nie pozwalam.

- Nie ma nawet mowy, że cię stąd teraz wypuszczę. Zwłaszcza po tym, co usłyszałem. Nie powinnaś być sama, ani przez chwilę. Dlatego zostaniesz u mnie na noc - grymas na jej twarzy, nie zwiastował niczego dobrego.

- Nie jestem małym dzieckiem, że trzeba mnie pilnować. Sama umiem o siebie zadbać. Poza tym, nie mogę się teraz zacząć ukrywać, aby przypadkiem go nigdzie nie spotkać. Nie wpadnę w paranoję. Nie dam mu tej satysfakcji - oburza się.

- Przynajmniej zaczęłaś mówić, jak ty. Nie każę ci się ukrywać, ale będę spokojniejszy, gdy zostaniesz dzisiaj tutaj. Przyda nam się wzajemne towarzystwo Sophie, proszę. Inaczej nie będę mógł spokojnie zasnąć - uciekam się do drobnej manipulacji. Jednak to wszystko dla jej dobra.

- Halvor, doskonale wiem, co robisz. Wykorzystujesz moje dobre serce. Ale, niech ci będzie. Zostanę - ogromnie się cieszę, słysząc te słowa.

- Chodź, pokażę ci, gdzie będziesz spała. Przy okazji poszukam jakiś rzeczy dla ciebie na przebranie, a potem może obejrzymy ten film, o którym mówiłaś? - starałem się, jak tylko mogłem. Aby odwrócić jej uwagę od przygnębiających myśli.

- Z chęcią - słyszę jej twierdzącą odpowiedź, gdy udajemy się do pokoju gościnnego. Po którym Sophie, rozgląda się z taką samą ciekawością, jak po innych pomieszczeniach. Niespodziewanie jej uwagę zwraca jeden, drobny szczegół. O którym zupełnie zapomniałem. 

- Jakie piękne obrazy. Naprawdę są niesamowite - podchodzi do nich bliżej. Podziwiając je z ogromną dokładnością. Wiedziałem, że tylko kwestia czasu, aż zada pytanie, które pociągnie za sobą całą lawinę innych. Nie byłem tylko przekonany, czy jestem na nie gotowy. 

- Halvor, przepraszam ale muszę o to zapytać. Kim jest Astrid? - dopatruje się w końcu podpisu, mojej byłej ukochanej na jednym z wiszących krajobrazów. Wiedziałem, że nadszedł najwyższy czas, aby opowiedzieć jej, tą trudną dla mnie historię. Dłużej nie mogłem już ukrywać powodu, przez który straciłem wiarę w to, że miłość istnieje. Sophie zasługiwała już od dawna na poznanie całej prawdy.