Rozdział 5

Wpatruję się z niedowierzaniem w klęczącego przede mną Niklasa. Patrzącego na mnie z udawaną skruchą i niemą prośbą w oczach, abym wysłuchała, co takiego ma do powiedzenia.

Gdy ignorowałam jego telefoniczne i internetowe próby kontaktu ze mną. Wyjątkowo nasilone w ostatnich dniach. Postanowił, zjawić się osobiście. Zapewne liczył, że w ten sposób coś ugra i uda się mu mnie udobruchać.

Byłam pewna, że nadal ma mnie za tamtą łatwowierną dziewczynę, którą poznał podczas nauki w szkole średniej. Potrafiącej puścić w niepamięć, różne jego wybryki. Za pomocą jednego przepraszam i kilku czułych słówek.

Miałam wrażenie, że to wszystko co się dzieje, było wyłącznie kiepskim snem, z którego za chwilę się obudzę. W tym tygodniu miałam, aż za nadto różnych atrakcji i kolejne, nie były mi do niczego potrzebne.

Dlatego też mój wstyd mieszał się z wściekłością i wzburzeniem. Nie miałam pojęcia, co on sobie w ogóle wyobrażał. Odgrywając to żałosne przedstawienie na oczach kilku, zupełnie obcych i postronnych osób. Wywołując tym samym tanią sensację.

W końcu setki razy na przestrzeni ostatnich miesięcy mówiłam mu, że między nami wszystko skończone i nie chcę go znać.

Zbyt wiele w przeszłości się przez niego wycierpiałam. Dając mu, aż nazbyt wiele szans. Naiwnie się łudząc, że naprawdę mnie kochał i byłam dla niego kimś wyjątkowym, co było kompletną bzdurą. Na szczęście życie w końcu mnie nauczyło, że niektórzy nigdy się nie zmienią i nie warto, tracić swojego czasu w oczekiwaniu na coś, co nie nadjedzie.

Byłam wprost przekonana, że pojawienie się tutaj Niklasa po takim czasie, jaki upłynął od naszego rozstania. Nie było dziełem przypadku. Miał w tym wyraźnie jakiś cel. Zapewne znowu, tracił grunt pod nogami i szukał miejsca, gdzie mógłby bezpiecznie i ze spokojną głową. Przetrwać kolejne zawirowania w jego życiu. Wywołane jego bezmyślnością. To zawsze ja, starałam się rozwiązywać wszystkie problemy, jakie tylko spotykał na swojej drodze. Podsuwając mu gotowe rozwiązania, niemal pod sam nos. Nie doczekując się za to, ani grama wdzięczności.

Tym razem jednak, nie miałam zamiaru dać się zwodzić i uwierzyć, choćby w jedno jego słowo. Które będzie tylko następnym kłamstwem, wypowiedzianym z jego ust w moim kierunku.

- W tej sekundzie masz wstać i zakończyć tą szopkę - mówię ze złością. Patrząc na niego z jawną nienawiścią. Przez nikogo innego, nie przepłakałam tylu nocy. Czego nigdy mu nie zapomnę i nie wybaczę. 

- Nie zrobię tego, dopóki nie zgodzisz się ze mną porozmawiać. Sophie, proszę cię. Nie pamiętasz, ile razem przeżyliśmy? Naprawdę po tym wszystkim, nie zasługuję nawet na kilka minut rozmowy? - nie ustępuje, doprowadzając mnie na skraj irytacji. Od zawsze był uparty i wyjątkowo upierdliwy. Widocznie w ostatnim czasie, te cechy się jedynie u niego nasiliły.

- My od dawna, nie mamy już o czym rozmawiać. Dlatego w tej chwili się podnieś i opuść to miejsce. Zanim do reszty stracę cierpliwość - ponawiam swoje żądanie, które zostaje zupełnie zignorowane. Jakby Niklas, był zupełnie głuchy na moje słowa.

- Nie ma mowy. Albo rozmowa, albo spędzę tutaj resztę dnia. Dobrze wiesz, że nie odpuszczę - był niesamowicie zdeterminowany. Wiedziałam, że jest zdolny do zrobienia, czegoś takiego. Za dobrze go znałam. Kochał być w centrum uwagi i sprawiać, aby świat kręcił się tylko wokół niego. Ekscentryczność była jedną z wielu jego wad, które niestety dostrzegłam dopiero po czasie.

- Dobrze, porozmawiajmy. Ale na zewnątrz. Dość już tej rozrywki dla innych - nie patrząc na niego. Wychodzę na świeże powietrze. Czując, że jest stanowczo za zimno na stanie na dworze, jedynie w cienkiej koszulce z krótkim rękawem. Nie chciałam jednak, wracać się teraz po kurtkę. A o zaproszeniu mojego niezapowiedzianego gościa do mieszkania, nie było nawet mowy. To było miejsce, w którym nie chciałam nawet najmniejszego śladu jego obecności. Ignorując więc niską temperaturę, wpatruję się w przestrzeń przed sobą. Upominając samą siebie, aby nie dać się Niklasowi podejść w żaden sposób i nie pozwolić na żadne gierki z jego strony. 

Chwilę później dołącza do mnie. Wyraźnie zadowolony z osiągnięcia swojego celu. Przyglądam się mu przez chwilę. Nie zauważając, żadnych większych zmian w jego wyglądzie. Nadal był tym samym, atrakcyjnym blondynem na punkcie którego oszalałam przed kilkoma, dobrymi już laty. Ładnym opakowaniem, próbował ukryć zepsutą zawartość. Na którą ja także się swego czasu nabrałam.

- Słucham. Czego ty ode mnie chcesz? Z tego co pamiętam, to wszystko sobie wyjaśniliśmy. Nic nas już od dawna nie łączy - mrużę gniewnie oczy. Nie mogąc uwierzyć, że miał czelność po tym wszystkim tu przyjść i udawać, że nie zrobił nic złego.

- Mylisz się. To ty nie chciałaś, dać mi ostatniej szansy i wszystko skończyłaś. Ja się wcale na to nie godziłem. Widocznie nasza miłość, znaczyła dla mnie o wiele więcej niż dla ciebie - kręcę z niedowierzaniem głową, że odważył się wypowiedzieć takie słowa. Nie dość, że nie miał w sobie żadnego poczucia winy, to na dodatek odpowiedzialność za rozpad naszego związku, próbował przenieść na mnie.

- Jak można być tak bezczelnym? Widzę, że chyba zapomniałeś, co zrobiłeś. Z chęcią rozjaśnię ci twoją amnezję i przypomnę, że w momencie, gdy moja mama walczyła o życie. Kiedy najbardziej cię potrzebowałam. Twojej obecności, wsparcia, czy choćby głupich słów pocieszenia. Ty romansowałeś sobie w najlepsze z Inge, moją najlepszą przyjaciółką. Zupełnie się mną nie przejmując. Wiele ci mogłam wybaczyć, ale wtedy posunąłeś się za daleko - powrót do tamtych wspomnień, był czymś okropnym. Nigdy więcej, nie chciałabym się poczuć, jak w tamtym okresie czasu. Załamana po śmierci rodziców i zraniona przez człowieka, którego bezgranicznie kochałam.

- Zdaję sobie sprawę, że wtedy bardzo cię skrzywdziłem i ogromnie tego żałuję. Dlatego między mną a Inge wszystko skończone. Wczoraj się od niej wyprowadziłem. Naprawdę chciałbym to wszystko naprawić. Musisz mi tylko na to pozwolić. Przecież było nam ze sobą dobrze. Nie chciałabyś do tego wrócić? Do wspólnych nocy i poranków, kiedy witałem cię twoją ulubioną kawą? - słysząc wypowiedziane przez niego pytanie, zaczynam się ironicznie śmiać. Pełna podziwu dla jego wyrachowania.

- Niklas, ty naprawdę myślisz, że jestem taka naiwna? Musiałabym chyba postradać zmysły, aby do ciebie wrócić. Inge cię wyrzuciła i postanowiłeś wrócić do mnie? Przykro mi, ale ten numer ci nie przejdzie. Od dawna już, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Tamtej we wszystko ci wierzącej dziewczyny już nie ma. Dlatego najwyższy czas na ciebie. Odejdź stąd i nigdy więcej nie wracaj - odwracam się w stronę drzwi z zamiarem wejścia z powrotem do środka. Ale zostaje mi to uniemożliwione.

- Ona mnie nie wyrzuciła. Sam od niej odszedłem, bo kocham ciebie i tylko ciebie. Jestem pewien, że ty także nadal mnie kochasz. Zbyt wiele nas łączyło, abyś mogła o tym zapomnieć. Byłem w końcu twoją pierwszą, poważną miłością - nadal próbuje mną manipulować, odwołując się do naszej wspólnej przeszłości. Czym jeszcze mocniej, mnie do siebie zniechęca.

- Zorientowałeś się po prawie roku, że to mnie kochasz? Dobre sobie. Rób i myśl sobie, co chcesz. Ale niech w końcu dojdzie do twojej świadomości, że u mnie nie masz już żadnych szans. Od dawna cię nie kocham. Teraz jedyne, co czuję do ciebie to wstręt i nienawiść - podnoszę ton swojego głosu, coraz mocniej wyprowadzona z równowagi.

- Dlatego, wciąż jesteś sama? Gdybym naprawdę nic dla ciebie nie znaczył. Dawno już byś sobie kogoś znalazła - patrzy na mnie z wyższością, przekonany że ma rację.

- A kto ci powiedział, że jestem sama? Masz nieaktualne informację, bo do twojej wiadomości od jakiegoś już czasu się z kimś spotykam - mówię, zanim pomyślę. Wiedząc, że powinnam ugryźć się w język. Przecież to było, jedno wielkie kłamstwo. Poza udawaniem dziewczyny pewnego nierozgarniętego Norwega. Moje życie uczuciowe, zupełnie nie istniało.

- Co takiego? - Niklas jest zszokowany, usłyszanymi słowami.

- To, co słyszałeś - nie mając zamiaru, dłużej z nim rozmawiać. Wymijam go. Czując drobne uczucie satysfakcji, że to ja okazałam się górą w tym starciu.

- Ja i tak się nie poddam. Jeszcze się przekonasz, że wkrótce do mnie wrócisz - nie biorę jego słów na poważnie. Doskonale wiedząc, że nic nie byłoby mnie w stanie zmusić do dania mu kolejnej szansy.

Piętnaście minut później, wybieram się na krótki spacer. Zostawiając restaurację pod opieką Theresy. Musiałam w jakiś sposób odreagować spotkanie z Niklasem, zanim będę w stanie ponownie skupić się na pracy.

Jego osoba od zawsze, wzbudzała we mnie masę emocji. Od kiedy tylko go poznałam. Jako młoda dziewczyna, nie mająca praktycznie żadnego pojęcia o prawdziwym i często okrutnym życiu.

Doskonale pamiętam dzień naszego pierwszego spotkania, gdy oczarował mnie bez reszty. Nie potrafiłam, oderwać od niego wzroku. Jego oczu, uśmiechu, wręcz całokształtu jego osobowości.

Dokładnie przez wszystkie siedem przerw między lekcjami, które miałam tamtego dnia, błądziłam za nim wzrokiem. Mając nadzieję, że w końcu zwrócę na siebie uwagę, tego chłopaka rozpoczynającego ostatni rok nauki w miejscu, gdzie ja dopiero stawiałam swoje pierwsze kroki, błądząc między korytarzami w poszukiwaniu właściwych sal lekcyjnych.

W końcu się udało, zauważył mnie i zainteresował się moją osobą. A potem przyszły słodko - gorzkie lata. Pełne rozstań i powrotów do siebie.

Przemierzając znajome mi okolice. Mimowolnie wracam do naszych wspólnych wspomnień. W szczególności tych, które wywoływały u mnie w przeszłości poczucie szczęścia.

Romantycznych randek, długich spacerów, czy całonocnego oglądania filmów w salonie mojego domu, kiedy potrafił rozśmieszać mnie do łez. Odtwarzam na nowo momenty, w których Niklas był dla mnie niemal ideałem. Czułym, opiekuńczym chłopakiem. Potrafiącym sprawić, że zapominałam o Bożym świecie. Imponował mi swoim stylem bycia, często nieoczywistymi zainteresowaniami, czy planami na przyszłość. Wtedy myślałam, że wygrałam los na loterii, mając przy sobie takiego chłopaka.

Natomiast dziś zastanawiam się, czy cokolwiek było z tego wszystkiego prawdziwe. Czy chociaż przez jeden dzień, był ze mną zupełnie szczery i naprawdę mnie kochał.

Biorąc pod uwagę, tą jego drugą stronę. Wiecznie wodzącego wzrokiem za innymi, nie potrafiącego powstrzymać się od flirtu z napotkanymi na swojej drodze kobietami podrywacza. Nie miałam, co do tego, ani grama pewności.

Zła na samą siebie, że znowu dałam się ponieść nostalgii i tęsknocie za choćby złudnym poczuciem bycia kochaną. Odrzucam od siebie wszelkie myśli dotyczące Niklasa. Wiedząc, że należy on do dawno minionej i do zapomnienia przeszłości. Teraz musiałam się skupić na teraźniejszości. Która, choć nie była za kolorowa. Przynajmniej nie dostarczała mi kolejnych kłamstw i zdrad, które były idealną wizytówką mojego byłego chłopaka.

Późnym wieczorem, gdy uporałam się ze sprzątaniem restauracji i mogłam w spokoju przez chwilę odpocząć. Zabieram się do podsumowania zysków z dobiegającego wielkimi krokami końca miesiąca. Od dawna już, nie znosiłam tej nieuniknionej czynności. Niosła ona za sobą, wyłącznie rozczarowanie i poczucie, że znowu zawiodłam.

Tym razem jednak, uśmiecham się delikatnie sama do siebie. Widząc, że po odliczeniu wszystkich zobowiązań. Zostaje mi niewielka kwota pieniędzy. Może suma była znikoma, ale i tak dawała mi spore poczucie radości.

W końcu od bardzo dawna, udało mi się, nie skończyć miesiąca na minusie. Co uznałam za dobry znak. Być może uda mi się powoli, zacząć wychodzić na prostą. A za jakiś czas, dam radę zaoszczędzić tyle pieniędzy, że będę mogła przeprowadzić mały remont.

Dzięki któremu, restauracja mogłaby odzyskać dawną świetność. O czym, najbardziej marzyłam.

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Po kolejnym wymagającym, ale satysfakcjonującym treningu. Za który otrzymałem, wyjątkowo dawno niesłyszaną pochwałę od trenera. W pośpiechu, zbieram swoje rzeczy, opuszczając gmach skoczni Holmenkollen. Uprzednio żegnając się z kilkoma kolegami z drużyny. Zaczynającymi znowu patrzeć na mnie przychylniejszym okiem. Mijający czas robił swoje. Wspomnienia ostatniej afery z moim udziałem, zaczynały być przykrywane bieżącymi sprawami. Dzięki czemu, niektórzy przestawali patrzeć na moją osobę, wyłącznie przez pryzmat tego artykułu. Co niezmiernie mnie cieszyło. Szczególnie, że miałem dość tej napiętej atmosfery, jaka towarzyszyła mi niemal na każdym kroku.

Szukam w pośpiechu kluczyków od samochodu. Chcąc, jak najszybciej wrócić do swojego mieszkania. Mając w pamięci, kolejne spotkanie z Sophie dziś wieczorem.

Od kilku dni, spotykaliśmy się niemal codziennie. Rozmawiając ze sobą godzinami. Coraz lepiej się przy tym poznając i dowiadując o sobie nowych, często zaskakujących rzeczy.

Uczyłem się na pamięć nazw jej ulubionych filmów, książek, czy tego co lubiła jeść, a czego nie. Drobnych, nie wiele znaczących szczegółów, które miały nam pomóc w uwiarygodnieniu naszego związku.

O ile na początku myślałem, że to będzie istna męczarnia. Ucząc się jak do sprawdzianu tych wszystkich bzdur. O tyle z każdym, naszym następnym spotkaniem sprawiało mi to, coraz mniej problemów.

Mimowolnie zapamiętywałem jej preferencje, dzięki uważnemu wsłuchiwaniu się w jej słowa, które przekazywała z taką lekkością, że mogłem słuchać jej głosu godzinami. Co zdarzało się mi niezwykle rzadko.

Zwykle ludzie mnie nudzili, a zwłaszcza dziewczyny, które spotykałem podczas swoich licznych imprez. Wszystkie razem wzięte, nie miały nic sensownego do powiedzenia. Były do bólu schematyczne i przewidywalne. Nadające się wyłącznie na kilka godzin wspólnej zabawy. Co akurat mi nie przeszkadzało. W końcu nie wiązałem z nimi, żadnej przyszłości. Poza spędzeniem jednej, krótkiej nocy.

Sophie natomiast była inna. Lubiłem z nią rozmawiać i spędzać czas. Słuchać, jak z dużym zaangażowaniem prowadziła swoje monologi na jakiś kolejny temat, który mimowolnie wypłynął, podczas naszej rozmowy. Przyglądać się jej dynamicznie zmieniającej się mimice twarzy, ukazującej cały wachlarz emocji. Czy zwyczajnie śmiać się z jej złości na mnie, wynikającej z kolejnego wypowiedzianego w jej mniemaniu niestosownego komentarza przez moją osobę.

Lubiła mówić, ale równocześnie zawsze była gotowa wysłuchać tego, co ja mam do powiedzenia. Pod tym względem, była wprost wymarzonym rozmówcą. Znającym w pełni zasady, idealnej konwersacji. 

Czego na pewno będzie mi brakować, gdy nasz układ dobiegnie końca. Mimo że, zaczynałem darzyć ją jakimś niewielkim cieniem sympatii. Nie miałem zamiaru, przesadnie wydłużać czasu naszej znajomości. Miała ona potrwać, najwyżej kilka miesięcy. W dłuższej perspektywie i tak by nic z niej nie wyszło. Mieliśmy, zbyt odmienne sposoby spędzania wolnego czasu, aby to ze sobą pogodzić.

Dlatego nawet nie zamierzałem, starać się o utrzymanie tej relacji, gdy rola Sophie w moim życiu, stanie się już niepotrzebna. 

Dzwoniący telefon, wyrywa mnie z moich rozmyślań. Dostrzegając, że to Carl chce się ze mną skontaktować. Bez większego zastanowienia, odbieram połączenie.

- W końcu raczyłeś odebrać telefon. Dzwonię do ciebie, niemal od samego rana. Co się z tobą dzieje? - przekręcam oczami, słysząc narzekania swojego przyjaciela.

- Miałem trening, geniuszu. Mógłbyś się czasem, czegoś sam domyślić. Co to za sprawa nie cierpiąca zwłoki, że tak usilnie próbowałeś się ze mną skontaktować? - świetnie go znałem, przez co wiedziałem, że nigdy nie dzwonił ot tak, aby sobie pogadać. To zawsze niosło za sobą jakiś cel. 

- Chciałem cię wraz z Ingrid, zaprosić na kolację w przyszły piątek z okazji naszych zaręczyn. Postanowiliśmy zorganizować coś takiego dla naszych najbliższych znajomych. Mam nadzieję, że wpadniesz. Liczę, że mnie nie zawiedziesz - zupełnie zaskakuje mnie otrzymane zaproszenie. Równocześnie to była ogromna szansa, aby wszyscy zapoznali się z Sophie i oswoili się z jej obecnością w moim życiu. Tylko, czy nie było na to trochę za wcześnie?

- Jasne, ale pod warunkiem, że zaproszenie obejmuje moją osobę towarzyszącą - cisza, jaka zapada po drugiej stronie. Mówi mi wszystko. Carl był w istnym szoku. Podobnie, jak moja siostra. Co tylko uświadamia mi, że ten pomysł był strzałem w dziesiątkę. Zwyczajnie nie mógł się nie udać. 

- Twoją, co? - dopytuje, nie dowierzając. 

- Dziewczynę, która będzie mi towarzyszyła podczas tego spotkania. Czy tobie wszystko trzeba tłumaczyć po kilka razy? - odpowiadam, jakby była to najnormalniejsza rzecz pod słońcem, że chcę przyjść z kimś. Po rozstaniu z Astrid. Jeśli już musiałem, pojawić się na jakimś spotkaniu w większym gronie. Przychodziłem na nie sam, co stało się niemal tradycją dla wszystkich.

- Halvor, co ty odwalasz? Masz zamiar zaprosić jedną z tych twoich wątpliwych znajomych z klubów? Przecież Ingrid dostanie szału, chcesz zrobić jej na złość? - Carl jest przerażony tą perspektywą, przez co zaczynam się głośno śmiać. Jego narzeczona stanowczo, zbyt mocno zaczęła nim rządzić. 

- Spokojnie, zapewniam cię, że to zupełnie ktoś inny. Miałeś nawet okazję już ją spotkać. Nie jestem, aż takim kretynem, aby chcieć zepsuć wam wasze święto, nieodpowiednim towarzystwem - staram się go uspokoić. Mimo że nie darzyłem przesadną sympatią Ingrid. Carl nadal pozostawał moim najlepszym przyjacielem i nie chciałem go zawieść. 

- Naprawdę spotykasz się z jakąś normalną dziewczyną? Przecież to wprost coś nierealnego. Czyżbyś w końcu zmądrzał? - słyszę w głosie przyjaciela, tworzącą się nadzieję. Przez kilka sekund, robi mi się nawet wstyd, że chcę wszystkich tak okrutnie okłamać. Jednak znika on tak szybko, jak się pojawił. Nie miałem przecież innego wyjścia. Tylko w ten sposób, mogłem sprawić, aby dali mi spokój.

- Może. Czas pokaże - odpowiadam wymijająco. Zmieniając następnie temat. Przede mną, wciąż pozostawało najtrudniejsze. Przekonanie Sophie do wzięcia udziału w tej kolacji. Jak na ironię losu, wspólnie wczoraj ustaliliśmy, że z oficjalnymi wyjściami wstrzymany się do rozpoczęcia przeze mnie sezonu. Kiedy będziemy pewni, że wiemy o sobie na tyle dużo, że nikt niczego nie zacznie podejrzewać. Czekało mnie więc, dość wymagające wyzwanie. Doskonale wiedząc, że dziewczyna jest okropnie uparta i wyjątkowo nie znosi, gdy ktoś łamie jakieś wcześniejsze ustalenia.

- Naprawdę masz lęk wysokości i nie znosisz zimy? Mieszkając od urodzenia w Norwegii? Powinnaś ją uwielbiać. Jestem ciekawy, czym jeszcze mnie zaskoczysz - zastanawiam się, kończąc powoli jeść wspólny posiłek przygotowany przez Sophie. Praktycznie każdego wieczoru, tak wyglądał początek naszego spotkania. Wszystko przez to, że za cel postawiła sobie. Dopilnowanie, czy na pewno prawidłowo się odżywiam i dbam o właściwą dietę. Z czym, niekiedy bywałem na bakier. O czym przypadkowo jej wspomniałem.

Od tamtej pory, zaczęła interesować się moim jadłospisem i skrupulatnie edukować się w kierunku, co wolno mi jeść, a czego nie. Przygotowując następnie, odpowiednio zbilansowane posiłki. Udając przy tym przede mną, że to niesprzedane jedzenie dla gości restauracji. Ten mały podstęp odkryłem podczas, przypadkowego przeglądania menu jej restauracji. Nie miałem jednak zamiaru, informować jej o swojej wiedzy, a tym bardziej narzekać.

Dziewczyna gotowała obłędnie i chyba nikt nie byłby w stanie, oprzeć się smakowi przygotowywanych przez nią potraw. Dlatego korzystałem, póki mogłem. Wiedząc, że inni mogą mi tylko pozazdrościć.

- Zapewne wieloma rzeczami. Idziemy na górę? Jestem trochę zmęczona - spoglądam na jej zmęczoną twarz. Wiedząc, że to także przeze mnie ostatnio nie dosypia.

- Może lepiej sobie pójdę? Powinnaś odpocząć - jej kolejne ziewnięcie, tylko to potwierdza.

- Daj spokój i tak teraz nie zasnę. Zresztą wydaje mi się, że chyba chcesz mi coś powiedzieć. Dziwnie się zachowujesz od samego momentu przyjścia. Coś się stało? - nie mogłem zrozumieć, jakim cudem po kilku dniach znajomości, potrafiła mnie przejrzeć. Zaczynałem być naprawdę pod wrażeniem jej zmysłu obserwacji.

- To nic takiego. Po prostu rozmawiałem dziś ze swoim przyjacielem. Tym, z którym tu byłem podczas naszego pierwszego, niefortunnego spotkania. Ostatnio się oświadczył i z tej okazji wspólnie z narzeczoną organizują kolację w przyszłym tygodniu. Chciałbym, abyś mi na niej towarzyszyła - mówię na jednym wdechu, chcąc mieć to za sobą.

- Co takiego? Ale przecież ustaliliśmy, że poczekamy z czymś takim. Jest jeszcze za wcześnie. Halvor, to się nie uda. Wszystko zepsujemy. Nie możesz pójść sam? - dostrzegam w jej oczach przerażenie. W dodatku tak, jak się spodziewałem. Jest sceptycznie nastawiona do mojego pomysłu.

- Mogę, ale nie chcę. Wszyscy pewnie będą z kimś. Nie chcę czuć się, jak piąte koło u wozu. Sophie, nie musimy im jeszcze mówić, że jesteśmy razem. Chciałbym jednak, mieć cię w pobliżu. Lepiej bym się czuł w tym towarzystwie, gdybyś była obok mnie - próbuję ją nakłonić do zmiany zdania. Widzę, że zaczyna się wahać i w myślach rozważać moją propozycję.

- W takim razie, pójdźmy na mały kompromis. Będę ci tam towarzyszyć, ale tylko jeśli ty ograniczysz swoją obecność na imprezach do jednej w miesiącu - patrzy na mnie z jawnym wyzwaniem w oczach. Zupełnie zaskakując tą propozycją. Jej przebiegłość, znów daje o sobie znać. Od naszego pierwszego spotkania w kawiarni, szukała sposobu, jak zmusić mnie do przystopowania z zabawą, aż w końcu znalazła.

- To nie fair. Jedno spotkanie, nie jest warte takiego poświęcenia - oburzam się. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy. 

- Jak sobie chcesz. W takim razie, pójdziesz na tę kolację sam. Widocznie, aż tak ci nie zależy - przez dłuższą chwilę, mierzymy się obrażonymi spojrzeniami. Żadne z nas nie chce ustąpić, aż w końcu to ja pierwszy ulegam.

- Dwie imprezy w miesiącu, na pewno nie mniej. To moje ostatnie słowo – wzdychając z niezadowoleniem, próbuję wynegocjować dla siebie korzystniejsze warunki. Wiedząc, że i tak na pewno będzie mi ogromnie trudno, dotrzymać naszej umowy.

- Zgoda. Niech będą dwie. To i tak będzie olbrzymi postęp w twoim wykonaniu. Mam tylko nadzieję, że nie zawiedziesz mojego zaufania i będziesz przestrzegał tego warunku - posyła w moją stronę uśmiech zadowolenia z powodu postawienia na swoim.

- Dlaczego, aż tak bardzo ci na tym zależy? Przecież to zupełnie nie powinno cię obchodzić, czy uda się nam okłamać moich bliskich, czy nie. Tak samo, jak to co robię ze swoim życiem - ciekawiło mnie to, niemal od samego początku. Dlaczego, aż tak bardzo przejmowała się moim trybem życia. 

- Powiedzmy, że lubię mieć poczucie, iż to co robię ma sens. A teraz idź na górę i na mnie poczekaj. Zrobię nam herbaty i posłucham o twojej siostrze i bracie. Wczoraj nie dokończyłeś - przypomina mi, na czym stanęła nasza rozmowa. 

Gdy kończę pomagać jej z uprzątnięciem naszych naczyń. Posłusznie, podążam wąskimi schodkami. Wprost do niewielkiego królestwa Sophie. Może nie było tu wiele miejsca, ale wszystko zostało urządzone z niezwykłym gustem i klasą. Nadając wnętrzom przytulnego wyglądu.

Moje mieszkanie, choć zajmowane przeze mnie od dłuższego już czasu. Nadal pozostawało zimne i bez wyrazu. Jakby nikt w nim nie mieszkał. Przez co, jeszcze mocniej zazdrościłem jej tego miejsca. Gdzie można się było poczuć, jak w prawdziwym domu. 

Podążam do jej sypialni, która pełniła równocześnie rolę salonu. Zajmuję swoje stałe miejsce na jednym z miękkich i wygodnych foteli. Rozglądam się po jej półkach, zastawionych po brzegi książkami. Czytając niektóre tytuły. Zastanawiając przy tym, kiedy znajduje czas na ich czytanie.  

Nieoczekiwanie słyszę dźwięk otrzymanej wiadomości, który świetnie już znam. Zauważam telefon należący do Sophie. Leżący na stoliku, niemal na wyciągnięcie mojej ręki. Nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości. Biorę go do ręki, odczytując wiadomość wyświetlaną na wciąż, jeszcze niezgaszonym ekranie.

Jej treść wprawia mnie w szok i ogromną wściekłość. Nie mogłem uwierzyć, że mogła mnie tak perfidnie okłamać. Kilkukrotnie zapewniając, że nie jest z nikim związana.

Nie potrzebowałem kolejnego skandalu. A tym by to się skończyło, gdyby tylko ktoś odkrył. Kim dla Sophie był niejaki Niklas. Zapewniający, że ją kocha i ogromnie za nią tęskni.