Rozdział 4

Asker, październik 2017

Od kilkunastu już minut w jadalni mojego rodzinnego domu, panowała niemal idealna cisza. Przerywana jedynie od czasu do czasu, głośniejszym uderzeniem sztućców o talerze, siedzących przy stole osób.

Każdy wydawał się być pogrążonym we własnych myślach. Rozmyślając o mniej lub bardziej poważnych sprawach. Wyczekując, aby to ktoś inny rozpoczął w założeniu lekką pogawędkę. Na jakiś niezbyt wymagający temat.

Jednak ja doskonale wiedziałem, co się święci i, że to wyłącznie cisza przed burzą i wstęp do kolejnej rodzinnej sprzeczki. Wywołanej przez brak akceptacji dla mojego sposobu bycia.

Czekałem tylko na moment, aż któreś z moich rodziców w końcu nie wytrzyma i rozpocznie rozmowę, dotyczącą mojego ich zdaniem nagannego zachowania. Od czasu ukazania się tego, dość mocno kompromitującego artykułu. Nie miałem okazji z nimi porozmawiać. Próbując, jak najdłużej odciągnąć w czasie moment umoralniającego i wychowawczego wykładu, nie mającego dla nikogo z nas większego sensu. Założeniem, którego było uświadomienie mi, że rodzice są mną dogłębnie rozczarowani. Stawiając przy tym za idealne wzory moją młodszą siostrę i starszego brata, za których nie musieli się wstydzić i którzy nie przysparzali im większych problemów. Znałem te ich przemowy, niemal na pamięć.

W ciągu ostatnich kilku miesięcy, wysłuchiwałem podobnych litanii, niemal przy każdym naszym spotkaniu. Dlatego zwyczajnie wolałem ich unikać, najbardziej jak się tylko dało. Nie chcąc do reszty popsuć naszych i tak nadszarpniętych relacji.

Rodzice byli, aż nazbyt konserwatywni i sztywni w swoich przekonaniach, aby móc zaakceptować dotychczasowy sposób mojego życia.

Wszystko zaczęło się właściwie od mojego związku z Astrid. Nie znosili jej i jawnie okazywali brak poparcia dla naszego bycia ze sobą razem. Traktowali ją, jako zło konieczne i z ledwością tolerowali, gdy towarzyszyła mi na podobnych spotkaniach do tego. Zawsze starałem się stawać w jej obronie. Przez co, powstawały między nami liczne, niezbyt miłe dyskusje. Psujące, coraz mocniej rodzinną więź.

Tym razem towarzyszył mi jednak dobry humor. Którego nawet spędzenie kilku godzin w rodzinnym gronie, nie mogło zepsuć.

Telefoniczna rozmowa z Sophie, jaką odbyłem przed przyjazdem tutaj. Wprawiła mnie w sporą radość i podekscytowanie. Dziewczyna zupełnie niespodziewanie, nareszcie uległa i zgodziła się zaakceptować moją propozycję. Rozpoczynając tym samym, nasze małe przedstawienie. Dzięki któremu miałem nadzieję, że pozbędę się większości moich problemów. Przy okazji, stopniowo odbudowując zaufanie rodziny.

Mimo że, zrobiła to z ogromną niechęcią i właściwe wbrew sobie. Byłem pewien, że wywiąże się ze swojego zadania najlepiej, jak będzie potrafiła. W tej kwestii mogłem na niej w pełni polegać. Już krótka rozmowa z nią, dobitnie mi uświadomiła, że jest niezwykle słowna i sumienna. 

- Halvor, jak ci idą treningi? Wiesz już coś, odnośnie swoich startów? Widać jakiś postęp w tej kwestii? - słysząc pytania ojca, wiedziałem że zaczęło się przesłuchanie.

- Wszystko idzie zgodnie z planem. Jestem spokojny o swoją formę. Wystarczy czekać na decyzję trenera odnośnie powołań. Liczę, że rozpocznę sezon w Pucharze Świata - koloryzuję trochę rzeczywistość. Która wcale nie wyglądała, jak na razie, zbyt optymistycznie. Liczyłem jednak, że trener w końcu zmięknie i da mi następną szansę. Wiedząc, że mogę się mu przydać. Nikogo lepszego ode mnie w odwodzie, zwyczajnie nie miał. Miałem dlatego nadzieję, że chęć osiągnięcia, jak najlepszych wyników przez drużynę, skłoni go do włącznie mnie do niej. 

- Podziwiam twoją pewność siebie, synu. Szczególnie po tym, jak cała Norwegia mogła podziwiać twoje następne popisy. Szkoda tylko, że nie sportowe. Kolejna kompromitacja naszego nazwiska do kolekcji. Ile jeszcze razy, ta sama sytuacja się powtórzy? - jego cierpki ton głosu, wyraźnie mi sugeruje, że jest mną zawiedziony bardziej niż kiedykolwiek przedtem. W dodatku po raz pierwszy stwierdził, że przynoszę ujmę naszej rodzinie. Nie mogłem udawać, że mnie to nie obeszło. Usłyszenie czegoś takiego od jednej z najbliższych osób, wywoływało delikatne poczucie rozgoryczenia. 

- Jak zawsze, widzisz tylko moje wpadki. Za to, gdy zrobię coś pozytywnego. Zupełnie to ignorujesz. To chyba nie tak powinno być - nie potrafię przejść obojętnie, wobec jego słów.

- Dziwisz się mi? To ja muszę wiecznie świecić za ciebie oczami przed znajomymi, czy współpracownikami. Słuchać ich śmiechu i głupich docinek za moimi plecami, że nie potrafiłem właściwie wychować syna. Odpowiadać na ich durne pytania i dementować różne wymysły. Wstyd mi zwyczajnie za ciebie. Nie tak cię wychowywałem - podnosi głos, mierząc mnie pełnym złości spojrzeniem. Tym razem był naprawdę wściekły. Ten cholerny artykuł, wyjątkowo zaszedł mu za skórę.

- Dziękuję za te przemiłe słowa. Nie ma to, jak wsparcie rodziców - pod ironicznym komentarzem. Starałem się ukryć, że zabolało mnie to, co usłyszałem. W przeszłości pod moim adresem, padło wiele cierpkich słów, ale na to, że rodzice się mnie wstydzą nie byłem przygotowany. Tym razem, w ich mniemaniu stanowczo przesadziłem. Choć w gruncie rzeczy, nie zrobiłem niczego złego. Niczego, czego nie robiliby inni. 

- Obydwaj się natychmiast uspokójcie! Czasu i tak już nie cofniemy. Co się stało, to się nie odstanie. Chciałabym choć raz, spędzić wspólne popołudnie w spokoju. Zachowujcie się więc, jak na ojca i syna przystało - do rozmowy dołącza mama, starając się załagodzić sytuację. Choć wiedziałem, że w pełni popiera ojca i nie mogłem dłużej liczyć na jej przychylność. Zawiodłem jej zaufanie o raz za dużo. Nawet z jej strony, nie mogłem już liczyć na jakąś taryfę ulgową. 

- W takim razie, ja przyniosę deser. Halvor, pomożesz mi? - siostra patrzy ma mnie wzrokiem, który nie przyjmuje żadnego sprzeciwu.

- Jasne, chodź - zbieramy brudne naczynia ze stołu, a następnie w ciszy idziemy do kuchni. Choć najchętniej opuściłbym ten dom i wrócił do siebie. Czułem się tutaj, jak wyjątkowo nieproszony gość. Znajdując pod nieustannym obstrzałem nieprzychylnych spojrzeń.

- Nie przejmuj się za bardzo tym, co mówi tata. Niedługo mu przejdzie. Co nie zmienia faktu, że stanowczo przesadzasz. To naprawdę jest droga donikąd. Jeszcze trochę i zaprzepaścisz wszystko, co udało ci się osiągnąć - siostra po raz kolejny, próbuje wpłynąć na zmianę mojego zachowania.

- Wiem o tym. Ktoś mi to ostatnio zaczął uświadamiać - musiałem w jakiś sposób, zacząć wprowadzać swój plan w życie. Rozmowa z siostrą, była do tego idealnym momentem.

- Słucham? O kim ty mówisz? - jest ogromnie zaciekawiona. Co uznaję za dobre rozpoczęcie.

- Nie ważne. Dowiesz się w swoim czasie. Ale ona, naprawdę bardzo mi pomaga - widząc jej zszokowane spojrzenie. Mam ochotę się roześmiać. Karoline połknęła haczyk i byłem pewien, że będzie się próbowała wszystkiego dowiedzieć. 

- Ona? To jakaś dziewczyna? Spotykasz się z nią? Ale to przecież niemożliwe. Sam ostatnio powiedziałeś, że żadnych bliższych relacji nie uznajesz. Kim ona jest? - nie dowierza. Zasypując mnie masą, ciekawskich pytań.

- Może i tak mówiłem, ale wtedy jej jeszcze nie znałem. Zresztą na razie, tylko się widujemy. To takie zwykłe, koleżeńskie spotkania. Nic poważnego. Dlatego nikomu o tym nie wspominaj, bo nie ma o czym. Może kiedyś, będziesz miała okazję ją spotkać - aby mój udawany związek z Sophie był wiarygodny. Musiałem odczekać trochę czasu, zanim oznajmię wszystkim, że jesteśmy razem. Cały nasz plan, wymagał starannego pilnowania nawet najmniejszych szczegółów.

- Mam tylko nadzieję, że tym razem nic nie kombinujesz. Za dobrze cię znam i coś mi tutaj nie pasuje. Jaka normalna dziewczyna, chciałaby się z tobą zadawać? - mierzy mnie przenikliwym spojrzeniem. Wyczuwając jakiś podstęp. Musiałem na nią uważać, a przede wszystkim uprzedzić Sophie, żeby bardzo się przy niej pilnowała. Jedno niewłaściwe słowo i moja dociekliwa siostra, wszystko odkryje. Rujnując moje życie do reszty.

- Znowu bawisz się w detektywa? Ostatnio, zbyt dobrze na tym nie wyszedłem. Pamiętasz? Dlatego sobie odpuść. Jestem dorosły i wiem, co robię - mimowolnie wspominam o wydarzeniach sprzed kilku miesięcy.

- Przynajmniej poznałeś wtedy prawdę. Wolałbyś być dłużej okłamywanym? - kręcę przecząco głową w odpowiedzi. Chociaż z tamtej sytuacji, nie było dobrego wyjścia. Ani prawda, ani kłamstwo nie zmieniłoby mojej przyszłości bez Astrid. To ona podjęła decyzję za nas oboje. 

- Wracajmy do rodziców. Pewnie się już niecierpliwią - zmieniam szybko temat, opuszczając kuchnię.

Na szczęście reszta popołudnia. Upływa w zdecydowanie spokojniejszy sposób. Kiedy temat mojej osoby, zszedł na dalszy plan. W czym była duża zasługa mojej siostry, która za wszelką cenę, starała się zająć czymś rodziców. Byłem jej za to ogromnie wdzięczny. Ona, jako jedyna nadal we mnie wierzyła i starała się do reszty nie zwątpić, że będą ze mnie jeszcze ludzie. Jak to często określała.

Wsłuchuję się więc w rozmowy rodziców i opowieści siostry. Głównie milcząc, co było dla nas wszystkich najlepszym rozwiązaniem. Odbudowanie poprawnych relacji z rodziną, zajmie mi na pewno wiele czasu. Liczyłem jednak, że pojawienie się już niedługo w naszym życiu Sophie, znacznie mi to ułatwi. Byłem pewien, że wszyscy ją polubią. Swoją dobrocią, dobrymi manierami i ułożeniem na samym wstępie zyska sympatię. Stanowiła w końcu świetny kontrast dla szalonej i zwariowanej Astrid.

Wczesnym wieczorem, gdy udało mi się nareszcie wyrwać z domu. Kończąc tym samym, to dość niezręczne spotkanie. Przebiegające w nerwowej i gęstej atmosferze. Wracam do swojego mieszkania, gdzie nikt nie próbował mi mówić, jak mam żyć. Rozglądam się po pustych wnętrzach. Ciesząc chwilą ciszy i spokoju.

Zastanawiając się przy okazji, co zrobić z resztą tego sobotniego wieczoru. Bardzo szybko, znajduję jednak rozwiązanie dla tego problemu. Widząc kilka słów, układających się w wiadomość, otrzymaną od mojego znajomego Larsa.

Zapraszał mnie do siebie, gdzie miało odbyć się spotkanie kilku jego znajomych. Doskonale wiedziałem, że ta liczba i tak przekroczy przynajmniej kilkunastu, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Chciałem korzystać z okazji, póki mogłem. Doskonale wiedząc, że wkrótce będę miał zajęty, praktycznie każdy weekend. Przez Startowanie w zawodach. Poza tym imprezy u Larsa, zawsze niosły za sobą obietnicę dobrej zabawy. Nie mogłem zwyczajnie sobie tego odpuścić. Zwłaszcza nie w taki dzień, jak ten. 

Niecałą godzinę później, docieram do mieszkania Larsa. A właściwie apartamentowca ze świetnym widokiem na większą część miasta. Zazdrościłem mu tego miejsca i bezproblemowego życia. Był niezależny i nikt nie mówił mu, co może, a czego nie. Potrafił imprezować nieprzerwanie przez kilka dni z rzędu. Nie ponosząc z tego tytułu żadnych konsekwencji. Poznanie mnie z nim przez Astrid, było chyba najlepszą rzeczą, jaką zrobiła. 

- Halvor, brachu. Już myślałem, że stałeś się grzecznym chłopcem i nie przyjdziesz - wita się ze mną ze śmiechem. Zapraszając w swoje progi. Gdzie zabawa trwała już, zapewne od kilku dobrych minut.

- Ja i grzeczność? Chyba sobie żartujesz. Ta cecha nigdy, nie szła ze mną w parze - odpowiadam zuchwale. 

- Liczę na to, że tak już zostanie. Napijesz się czegoś? - waham się tylko przez chwilę. Wiedząc, że nie powinienem. Obiecałem w końcu samemu sobie, że trochę przystopuję. Zwłaszcza w najbliższym czasie. Ale, gdy szklanka z kolorowym drinkiem ląduje w mojej dłoni. Wszystkie obietnice tracą znaczenie. Była w końcu sobota. W ten dzień, bawił się niemal każdy. 

- Jak idzie rozwiązywanie problemów? Sytuacja się trochę uspokoiła? - Lars stara się przekrzyczeć głośną muzykę, dobiegającą z jego salonu.

- Pracuję nad tym i jestem, coraz bliższy celu - jemu, jako jedynej osobie, zdradzam swój chytry plan. Wspominając mimochodem o Sophie.

- Nieźle kombinujesz. Sam niczego lepszego bym nie wymyślił. To będzie niezła zabawa. Z wielką chęcią, poznam tą twoją panienkę. Przyprowadź ją tutaj kiedyś - z niewiadomego powodu, nie podoba mi się sposób w jaki o niej mówił. Takie określenia, zupełnie do niej nie pasowały. Była nie, aż nazbyt delikatna.

- Jeśli tylko się zgodzi - odpowiadam wymijająco. Wiedząc, że kompletnie nie pasowałaby do tego miejsca. Była na nie, zbyt dobra i naiwna. Co niektórzy, mogliby z wielką chęcią wykorzystać.

- Naprawdę będziesz pytał ją o zdanie? Błagam cię. W końcu za to jej płacisz, aby robiła to, co chcesz. Ciekawe ile by sobie policzyła za usługi, trochę bardziej wymagającego typu. Może kiedy przestanie ci być potrzebna, przyślesz ją do mnie? Byłoby to dla mnie, jakieś urozmaicenie - słysząc jego szyderczy śmiech. Ogarnia mnie złość w najczystszej postaci. Zaczynałem żałować, że w ogóle mu o czymkolwiek powiedziałem. Równocześnie czułem, że muszę trzymać Sophie z daleka od Larsa. Choć praktycznie jej nie znałem. Zwyczajnie nie chciałem, aby przeze mnie, stała się jej kiedykolwiek krzywda. Mogłem być chodzącym palantem, ale szanowałem osoby, które chciały mi pomóc. 

- Uważaj sobie. Nie chcę więcej słyszeć od ciebie takich durnych komentarzy pod jej adresem. Jasne? - mój ostry ton, wprawia go w konsternację. Zupełnie się tego nie spodziewał. 

- Dobra, dobra. Spokojnie, przecież nie miałem na myśli nic złego. Jest twoja - ustępuje. Po czym zmieniamy temat na zdecydowanie lżejszy. Oczyszczając między nami, dość napiętą atmosferę. Niewiele później przepadam w wirze zabawy z jakąś całkiem wygadaną i chętną do zabawy dziewczyną. Która umila mi pozostałe godziny. Skutecznie wyrzucając z moich myśli, osobę Sophie i naszego zaplanowanego na jutrzejszy poranek spotkania.

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Dokańczając powoli, zamówioną przez siebie kawę. Spoglądam po raz kolejny ze zniecierpliwieniem na drzwi prowadzące do kawiarni. Mając nadzieję, że ujrzę w nich Halvora. Spóźniał się już ponad pół godziny. W dodatku nie odbierał telefonu. Nic z tego nie rozumiałam i zaczynałam się, coraz bardziej denerwować.

Wczoraj w końcu obiecał, spotkać się ze mną w tym miejscu. Abyśmy omówili szczegóły naszej współpracy. Nie byłam z siebie dumna, pomagając mu w próbie okłamywania wszystkich dookoła. Ale po prostu, nie miałam wyjścia. Jedynie on był chętny, aby dać mi niezbędne do dalszego funkcjonowania pieniądze. W normalnych okolicznościach w życiu bym na coś takiego nie przystała. Ale w obecnej sytuacji, życie wręcz zmusiło mnie do podjęcia takiej, a nie innej decyzji.

Gdy mijają kolejne minuty. Postanawiam dłużej nie czekać i wrócić do swojego mieszkania. Z zamiarem przygotowania się do pracy. Nie dowierzając, że naprawdę można być tak nieodpowiedzialnym i nie przyjść na umówione spotkanie, nikogo o tym nie informując. Byłam już pewna, że czekała mnie niemała próba cierpliwości w nadchodzących miesiącach. 

Chcąc wyjść już na zewnątrz w drzwiach napotykam kogoś, kto w założeniu miał być moim dzisiejszym towarzyszem.

- Sophie, dlaczego wychodzisz? - patrzy na mnie ze zdziwieniem. Pytając głupio.

- Może dlatego, że miałeś tu być prawie godzinę temu? - odpowiadam ze złością. Próbując go wyminąć. Straciłam ochotę na rozmowę z nim podczas tego dnia. Nawet w tak błahej sprawie, potrafił zawieść.

- Poczekaj, wiem że trochę się spóźniłem. Ale zaspałem. Tobie się nigdy to nie zdarzyło? - zatrzymuje mnie, udając że jak zawsze nic się nie stało. Jakby było z góry ustalone, że każdy ma niego czekać. Nie zważając, ani na swoje obowiązki, ani na nic innego.

- Jakoś sobie nie przypominam. W przeciwieństwie do ciebie, szanuję czas innych. Poza tym specjalnie poprosiłam, żebyśmy spotkali się rano. Wiesz, że potem pracuję. Zgodziłeś się, a potem zwyczajnie mnie wystawiłeś. Też mogłam dziś, wyjątkowo dłużej pospać. Ale w przeciwieństwie do ciebie, wywiązałam się ze swojej części umowy - byłam rozczarowana jego postępowaniem. Zaczynałam wątpić, że będziemy w stanie się porozumieć. Zbyt bardzo się od siebie różniliśmy. Co nie wróżyło, pomyślnego powodzenia naszego planu.

- Dobrze, zawaliłem. Ale odpuść mi ten ostatni raz. Obiecuję, że więcej już się nie spóźnię. Zostaniesz, jeszcze chwilę i porozmawiamy? Wiesz, że bardzo mi na tym zależy - rozważam wszystko przez chwilę. Dochodząc do wniosku, że lepiej mieć to już za sobą niż poświęcać w następnych dniach, kolejny poranek albo wieczór na przeprowadzenie tej rozmowy.

- Niech ci będzie. Ale następnym razem, przynajmniej zadzwoń. Dzięki czemu nie będę wyglądała, jak zdesperowana dziewczyna. Która spędza niedzielny poranek sama w kawiarni. Rozpaczliwie szukając jakiegoś towarzystwa - z powrotem wieszam swoją kurtkę na wieszaku, usytuowanym tuż przy drzwiach.

- Będę pamiętał. A w ramach przeprosin, co powiesz na kawałek swojego ulubionego ciasta? - zaczynam się po prostu śmiać, kręcąc z niedowierzaniem głową. Słysząc tą marną próbę przekupstwa z jego strony.

- Ty nawet nie wiesz, które jest moim ulubionym - przypominam mu, wracając do miejsca, które zajmowałam przed kilkoma minutami.

- Ale zaraz się dowiem. Zdradzisz mi tą ściśle tajną tajemnicę? - zniża swój ton głosu do konspiracyjnego szeptu. Widać było, że był w wyraźnym nastroju do żartów.

- Nie jestem przekonana, czy zasługujesz na poznanie tej wiedzy - podtrzymuję tą zabawę, uśmiechając się. Wskazując następnie odpowiednią pozycję w karcie położonej na stoliku.

- Zaraz wracam - udaje się w stronę lady, za którą znajdowała się kelnerka. Składając zamówienie.

- Czyżby, znowu ciężka noc za tobą? - pytam z uszczypliwością. Widząc, jak wypija łapczywie prawie całą butelkę wody, którą przed chwilą kupił.

- Powiedzmy, że spotkanie ze znajomymi się trochę przeciągnęło. Przez co w głównej mierze się spóźniłem. Trochę za późno wróciłem - próbuje się tłumaczyć. Nie mogłam zrozumieć, jak można funkcjonować w taki sposób, jak osoba siedząca naprzeciwko mnie. 

- Nie, żeby mnie to za bardzo interesowało. Ale, czy nie powinieneś trochę przystopować? Zwłaszcza przed rozpoczęciem sezonu, kiedy jeszcze nic tak naprawdę nie wiadomo? Poza tym, nikt w życiu nie uwierzy w nasz związek. Kiedy nadal będziesz się nieustannie bawił. To nie ma najmniejszego sensu - upominam go.

- Błagam, chociaż ty mnie nie umoralniaj. Panuję nad sytuacją. W dodatku nasz udawany związek, jeszcze właściwe nie istnieje - zupełnie nic do niego nie dociera. Przez co wzdycham z niezadowoleniem.

- Jak sobie chcesz. To w końcu nie moja sprawa. W takim razie wytłumacz mi, jak ma wyglądać ta nasza relacja? - próbuję poznać jakieś szczegóły. Chcąc wiedzieć na czym stoję, aby móc się do tego psychicznie przygotować. 

- Zwyczajnie. Odwiedzisz ze mną parę razy rodziców. Spotkamy się kilka razy z moimi znajomymi, czy pojawisz się na jakiś zawodach rozgrywanych w Norwegii. Poudajemy bezgranicznie w sobie zakochanych i inne tego typu bzdety. Potem stwierdzę, że jednak to nie było to i rozstaliśmy się w zgodzie. To chyba tyle - Halvor wzrusza ramionami, nie widząc w tym nic trudnego. Jakby była to najłatwiejsza rzecz pod słońcem. 

- Naprawdę myślisz, że tak łatwo będzie udawać miłość? Przecież oni wszyscy świetnie cię znają. Jestem pewna, że zaraz się zorientują, że coś jest z nami nie tak. Nie uważasz, że powinniśmy się najpierw bliżej poznać? Dowiedzieć czegoś o sobie? Z tego, co wiem. Żadne z nas, nie skończyło szkoły aktorskiej - podchodziłam dużo bardziej sceptycznie do tego wszystkiego niż on.

- Może faktycznie, masz trochę racji. Spotkamy się więc kilka razy tylko we dwoje, nauczymy kilku faktów ze swojego życia. Zanim gdziekolwiek się razem pojawimy. Zobaczysz, Sophie ze wszystkim sobie świetnie poradzimy - był nad wyraz spokojny o powodzenie naszego planu.

- Mam taką nadzieję. Natomiast, co do pieniędzy. Postanowiłam, że nie chcę, abyś mi je dawał. Potraktujemy to po prostu, jako pożyczkę, którą będę ci stopniowo oddawała. Może trochę to zajmie, ale oddam ci wszystko. Tak będzie najlepiej - kończę mówić w tym samym momencie, gdy otrzymujemy swoje zamówienia.

- Nie taka była umowa. Przecież to miała być, twoja zapłata za pomoc mojej osobie. Nie musisz mi niczego oddawać - próbuje się sprzeciwić.

- Ale chcę. Tak będzie, po prostu uczciwiej. To, co mam zrobić. Na pewno nie jest warte tylu pieniędzy - upieram się przy swoim.

- Porozmawiamy o tym kiedy indziej. To nie jest odpowiednia pora - przestaję na to. Jednak w przyszłości, także nie zamierzałam zmienić swojego zdania odnośnie tej kwestii.

- To, co chcesz o mnie wiedzieć? Najlepiej będzie, jak zaczniemy od teraz to wzajemne poznawanie się - Halvor wyrywa mnie z moich rozmyślań, gdy spacerujemy powolnym krokiem uliczkami Asker. Uparł się, że mnie odprowadzi. Wykazującym przy tym sporą inicjatywę.

- Jest sporo takich rzeczy. Dlatego sama nie wiem od czego zacząć - setki pytań, przepływało przez moją głowę. Walcząc o zostanie tym pierwszym.

- Skoro tak, to zacznijmy od ciebie. Opowiedz mi coś o sobie, swojej rodzinie. Zapewne nie chcesz, aby ktokolwiek z twoich bliskich, a zwłaszcza rodzice dowiedzieli się o naszym układzie - poruszając nieświadomie temat mojej rodziny. Wywołuje u mnie spory smutek.

- Moi rodzice nie żyją. Jestem też jedynaczką. Poza Theresą, nie mam nikogo bliskiego, ale faktycznie. Nie chcę, aby ona się o tym dowiedziała. Na pewno, nie byłoby jej łatwo zaakceptować, czegoś takiego - staram się, aby mój głos brzmiał normalnie, co nie należało do najłatwiejszych zadań.

- Naprawdę bardzo mi przykro z powodu twoich rodziców. To musi być dla ciebie trudne. Radzić sobie ze wszystkim samemu - czułam, że był zaszokowany moimi słowami i nie bardzo wiedział, jak ma się zachować.

- Łatwo nie jest. Zresztą sam już trochę wiesz o moich problemach. Staram się jednak, jakoś sobie radzić. Raz lepiej, a raz gorzej mi to wychodzi. Możemy zmienić jednak temat na trochę przyjemniejszy? - nie chciałam wracać do przykrych i wyjątkowo trudnych dla mnie chwil.

- Jasne. Chcesz teraz posłuchać o mojej zwariowanej rodzince? Ostrzegam jednak, że możesz się załamać. Zresztą niedługo sama się przekonasz, gdy tylko ich poznasz, że trafiłaś do prawdziwego domu wariatów - przez resztę drogi do mojej restauracji. Przysłuchuję się opowieścią Halvora o jego licznej rodzinie. Wybuchając niekiedy głośnym śmiechem rozbawienia. Szczególnie, gdy zdradza mi liczne anegdotki z rodzinnych spotkań w większym gronie. Od razu zauważam, że jego rodzina była ze sobą bardzo zżyta. Dlatego z dużą ciekawością słucham o jego dziadkach, których był ulubieńcem. Rodzicach, z którymi nie mógł się ostatnimi czasy porozumieć, czy o rodzeństwie i ich często, zabawnych sprzeczkach. Zazdrościłam mu, że miał obok siebie tak wiele osób, na które zawsze mógł liczyć. Czy tej kochającej rodziny, która mimo że miała liczne zastrzeżenia do jego zachowania. Na pewno nie pozwoliłaby, aby kiedykolwiek stała się mu jakaś krzywda.

- Dziękuję za odprowadzenie i dość miło spędzone przedpołudnie. Gdy przestajesz zgrywać aroganta, można z tobą nawet wytrzymać - zaczynam na pożegnanie. Dostrzegając, że Halvor wcale nie jest, aż tak zły za jakiego go miałam. Przy bliższym poznaniu, sporo zyskiwał. Oczywiście daleko było mu do ideału, ale stawał się znośny.

- Uważaj, bo się jeszcze zakochasz - mruga do mnie żartobliwie.

- W tobie? Za żadne skarby - prycham pod nosem.

- Pożyjemy, zobaczymy. Ale już tak na poważnie. Życzę ci dziś miłej pracy - ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, przybliża się do mnie na dość bliską odległość. Składając na policzku delikatny, ledwie wyczuwalny całus. Który wprawia mnie w oniemienie. Zupełnie się tego nie spodziewałam. 

- Nie wzdrygaj się tak. Wiesz, że musimy się oswoić z takimi gestami. Bez nich się nie obejdziemy, podczas spotkań z innymi. Dlatego musisz się do nich powoli przyzwyczajać - szepcze mi do ucha. Przez co przechodzi mnie niespodziewany dreszcz. Dawno już nikt, nie znajdował się tak blisko mnie.

- Postaram się - odsuwam się od niego. Z zamiarem wejścia do środka.

- Kiedy się znowu zobaczymy? Musimy, jak najszybciej nauczyć się o sobie podstawowych informacji - przypomina mi na odchodnym.

- Zależy, kiedy masz czas. Może jutro wieczorem? Tutaj? - proponuję.

- Niech będzie. Postaram się wpaść. Do zobaczenia - żegna się ze mną. Po czym odchodzi w tylko sobie znanym kierunku.

Przekraczając próg restauracji. Wpadam wprost na uśmiechniętą od ucha do ucha Theresę. Zapewne przez okno, widziała moje pożegnanie z Halvorem.

- Sophie, czy to nie był przypadkiem ten młodzieniec, który brał udział w tym zamieszaniu z początku tygodnia? Spotykacie się? - jak zawsze, nic nie mogło się ukryć pod jej czujnym okiem.

- To nic takiego. Chciał mnie po prostu przeprosić za to, że był wtedy taki niemiły. To wszystko - nie czułam się najlepiej, okłamując ją. Nie miałam jednak wyjścia.

- Przecież doskonale widzę, że kłamiesz. Naprawdę nie musisz przede mną ukrywać, że postanowiłaś znowu zacząć, umawiać się na randki. Cieszę się z tego. Może w końcu przestaniesz być taka samotna - Theresa nie daje się zwieść moim wymówkom. Zbyt dobrze mnie znała, aby w nie uwierzyć.

- Idę do kuchni. Czas wziąć się do pracy. Za niedługo otwieramy - zmieniam temat. Nie chcąc dalej brnąć w kłamstwa. Na szczęście kobieta na razie mi odpuszcza.

Następne godziny, upływały mi w wyśmienitym humorze. Cudownie było zająć się pracą bez potrzeby zamartwiania się o najbliższą przyszłość restauracji i mojej osoby. Mieć, choć w połowie spokojną głowę i nie bać się nadchodzącego dnia. 

- Masz chwilkę? Ktoś do ciebie przyszedł - informację od Theresy. Wywołują u mnie spore zdziwienie. Nikogo się w końcu nie spodziewałam.

- Kto to taki? - pytam, ale nie otrzymuję satysfakcjonującej odpowiedzi.

- Nie wiem. Nie kojarzę tego chłopaka – gdy przejmuje na chwilę moje obowiązki. Podążam w kierunku głównego wejścia. W połowie drogi, zatrzymując się z ogarniającą mnie wściekłością.

- Co ty tutaj robisz? Doskonale wiesz, że nie chcę cię widzieć - nie silę się na żadne powitanie.

- Nie odbierasz ode mnie telefonów, nie odpisujesz na wiadomości. Dlatego przyszedłem osobiście. Sophie, proszę cię. Daj mi jeszcze jedną szansę. Kocham cię i tylko ciebie. Niedawno sobie to uświadomiłem. Chcę, żebyśmy do siebie wrócili - patrzy na mnie błagalnie. Sekundę potem klękając przede mną. Odgrywając tandetne przedstawienie przed wszystkimi gośćmi, znajdującymi się aktualnie w restauracji. Miałam ochotę, zwyczajnie zapaść się pod ziemię.