Rozdział 22

Styczeń, 2018

Z nieukrywanym zachwytem, wpatruję się w szumiące i kołyszące w jednostajnym rytmie swoimi nieokiełznanymi falami Morze 
Norweskie. Nie potrafiąc oderwać swojego wzroku od wzburzonej tafli wody, raz po raz odpływającej i ponownie zbierającej się na brzegu.

Morze roztaczało się po sam horyzont, wzbudzając niemały podziw dla swojego majestatu i wielkości. W dodatku jego niemilknący, ani na sekundę szum. Miał na mnie niezwykle kojący i uspokajający wpływ. Pozwalał mi się wyciszyć i po raz pierwszy od bardzo dawna, zupełnie zresetować umysł. Dodając nowej energii i siły, której ostatnio zdecydowanie mi brakowało.

Miło było, choćby na kilkanaście godzin oderwać się od rzeczywistości i zgiełku panującego w mieście. Przenosząc się niemal do innego świata. Opustoszałego i zdecydowanie rzadko odwiedzanego w tej porze roku przez inne osoby, w którym to większość reguł ustalała natura. Właśnie czegoś takiego było mi trzeba.

Wdychając świeże i dość chłodne powietrze tego styczniowego popołudnia. Nie mogę wprost uwierzyć, że moje życie na przestrzeni ostatnich miesięcy, tak diametralnie się zmieniło.

Jeszcze do niedawna, każdy dzień był niemal walką o przetrwanie. Pełną niepewności i strachu o choćby najbliższą przyszłość. Bez cienia nadziei na poprawę mojego losu. Natomiast teraz spacerowałam sobie, jak gdyby nigdy nic po delikatnie ośnieżonej plaży, należącej do jednej z mniejszych nadmorskich miejscowości. Mając u swego boku ukochanego, który rozjaśniał swoją osobą każdą naszą wspólnie spędzoną ze sobą chwilę. Będąc zupełnie spokojna o teraźniejszość, a także coraz wyraźniej kształtującą się wspólną przyszłość naszej dwójki.

Po cudownych świętach oraz niezwykle udanym Sylwestrze spędzonym wspólnie z moimi dwoma najlepszymi przyjaciółkami. Jakimi w pełni mogłam nazywać Karoline, ale także na powrót Inge. Pełnym śmiechu i doskonałej zabawy. W nowy rok weszłam z ogromnymi nadziejami i wiarą w to, że nadszedł dla mnie w końcu czas spokoju i szczęścia oraz bezgranicznej miłości, która miała się nigdy nie skończyć. 
Gdy zegary zaczęły wybijać północ podczas tego wyjątkowego i niepowtarzalnego dnia w roku. Jedynym życzeniem jakie miałam to, aby nic się nie zmieniało. Dla mnie było to w zupełności wystarczające.

Po powrocie Halvora z turnieju, którego czas trwania dłużył mi się niemiłosiernie. Doprowadzając niemal do obłędu z powodu tęsknoty za nim i jego obecnością obok. W końcu mieliśmy chwilę czasu tylko dla siebie.

Wykorzystując wolny weekend, będący krótką przerwą od dalszych zmagań. Tak, jak już chłopak jakiś czas temu obiecał. Wybraliśmy się na krótki, ale za to wyjątkowo romantyczny wyjazd. Mający być chwilą tylko dla naszej dwójki i nikogo więcej. Dlatego też, tuż po przyjeździe i zatrzymaniu się w niewielkim pensjonacie. Zgodnie z umową wyłączyliśmy swoje telefony, odcinając się tym samym od świata, aby nikt nie zakłócił nam tych niecałych dwóch dni, gdzie byliśmy tylko my i nasze, wciąż rozwijające się uczucie. 
Wyjątkowo rzadko zdarzały się nam podobne okazje, dlatego też tą aktualnie trwającą, chcieliśmy wykorzystać do maksimum.

Za nic nie chcieliśmy, aby nasz związek popadł w codzienną rutynę. Skupiającą się tylko na jego karierze i mojej restauracji. Co na razie idealnie nam wychodziło. Miałam nadzieję, że z biegiem czasu nic się w tej kwestii nie zmieni.

- O czym tak intensywnie rozmyślasz? - pytanie Halvora, wyrywa mnie z rozmyślań, w których byłam pogrążona od dłuższej chwili.

- O życiu i o tym, jak potrafi być ono nieprzewidywalne - odpowiadam zgodnie z prawdą. Przytulając się mocno do niego. Uwielbiając znajdywać się w jego silnych i bezpiecznych objęciach. 

- Akurat w tej kwestii w pełni się z tobą zgadzam. Pomyśleć tylko, jak niewiele zabrakło, abyśmy się nigdy lepiej nie poznali. Teraz wydaje się to być czymś nie do pomyślenia - wracam pamięcią do naszego pierwszego spotkania, które nie należało do najprzyjemniejszych. 

- Wystarczyło, abym nie upuściła tamtych talerzy. Do tej pory nie wiem, jak to się stało. Myślałam, że zapadnę się wtedy pod ziemię ze wstydu - zaczyna się śmiać. Na wspomnienie o tym wyjątkowo żenującym dla mnie zdarzeniu.

- To było po prostu przeznaczenie. Gdyby to się nie stało, zapewne nie zwróciłbym na ciebie uwagi. Strasznie wtedy przesadziłem, okropnie cię traktując. Ale koniec końców, wszystko się dobrze skończyło - z tym akurat miał rację. Gdyby nie ten wypadek. Nasze drogi w życiu by się ze sobą nie splotły. Co byłoby naszą najbardziej zmarnowaną szansą w życiu. 

- Nawet lepiej niż dobrze się skończyło. Jeszcze nigdy nie byłam, aż taka szczęśliwa, jak z tobą. Jesteś najlepszym prezentem od losu. Kocham cię, Halvor i nic tego nie zmieni - całuję go w ramach zapewnienia, czując jak ochoczo odwzajemnia tą pieszczotę.

- Też cię kocham, Sophie. Może jednak wrócimy do pokoju? Wtedy będę wstanie pokazać ci, jak bardzo moje uczucie jest głębokie - proponuje przymilnie. Próbując mnie namówić.

- Zapomnij. Mało ci poprzedniej nocy? - czuję, jak na moich policzkach powstają rumieńce zawstydzenia. Gdy tylko przypominam sobie o tym, co miało miejsce pomiędzy nami kilka godzin wcześniej. Nie dość, że to było jedno z naszych najlepszych i najbardziej intensywnych zbliżeń. Wynikające zapewne z ogromnego pragnienia swojej wzajemnej bliskości. To wystarczyło mi tylko jedno spojrzenie na właścicielkę pensjonatu podczas śniadania, aby mieć pewność, że sporo słyszała z tamtych wydarzeń.

- Nie moja wina, że potrafię aż tak cię zadowolić, że słyszy cię potem cała okolica - odpowiada z cwanym uśmiechem. Wybuchając następnie głośnym śmiechem na widok mojej zażenowanej miny.

- Halvor! Mógłbyś przestać się śmiać. To naprawdę nie jest zabawne. Co ta kobieta musiała sobie o nas pomyśleć? - nie wiedziałam, jak spojrzę jej w oczy podczas kolacji. 

- Że jesteśmy w sobie na zabój zakochani i mamy bardzo udany seks? Sophie, daj spokój. Ona też była kiedyś młoda. Pewnie teraz żałuje, że tamte czasy już minęły. Ale przynajmniej dostarczyliśmy jej rozrywki - obejmuje mnie ramieniem, ruszając w dalszą drogę, kiedy obrzucam go morderczym spojrzeniem.

- Długo będziemy tutaj siedzieć? Robi się naprawdę zimno. Masz już prawie fioletowe policzki. Tak samo zresztą pewnie, jak ja. W końcu je sobie odmrozisz - słyszę narzekania Halvora. Wyraźnie nastawionego na powrót do ciepłego i przytulnego pokoju.

- Jeszcze kilka minut. Może się pojawi - z wielką nadzieją, wpatrywałam się w horyzont. Licząc na zobaczenie zorzy polarnej.

- Już by to zrobiła, gdyby miała taki zamiar - w momencie wypowiadania przez niego tych słów. Zaczynam dostrzegać niewielki błysk i ledwie zauważalną łunę zielonej poświaty.

- Jest, zobacz jaka piękna - opieram głowę na jego ramieniu. Przyglądając się rodzącemu na naszych oczach cudowi natury. Mimo że już kilka razy miałam okazję dostrzec to zjawisko. Ten był najbardziej wyjątkowy i bez wątpienia godny zapamiętania.

- Ty i tak jesteś piękniejsza. Jesteś moim największym cudem - Halvor odwraca mnie w swoją stronę. Przejeżdżając pieszczotliwie po moich policzkach swoją dłonią. Uwielbiałam słuchać takich słów z jego ust. Skutecznie podbudowywały moją pewność siebie i poczucie wartości.

- A ty moim - odpowiadam po dłuższej chwili milczenia, jakie między nami zapanowało. Wiedząc, że była to najszczersza prawda.

Pakuję kolejne rzeczy z półek do pudełka. Następnie wyraźnie podpisując na nim czerwonym markerem, co takiego w sobie zawiera. Chcąc tym samym oszczędzić sobie niepotrzebnego zamieszania przy rozpakowywaniu w nowym mieszkaniu. Do którego na dniach, miałam otrzymać swój własny komplet kluczy.

Ostatnio wszystkie wolne chwile, poświęcałam na pakowanie. Sukcesywnie moje mieszkanie z dnia na dzień, coraz bardziej pustoszało. Zaczynając przypominać składowisko papierowych kartonów. Ustawionych w równych rządkach tuż przy ścianach.

Nie mogłam się już doczekać momentu, kiedy zamieszkam wspólnie z Halvorem pod naszym nowym, starannie wybranym przez nas adresem. 
Choć niewątpliwie trudno będzie mi się rozstać z obecnym lokum. Chcieliśmy raz na zawsze zamknąć za sobą pewne rozdziały. Między innymi dotyczący związków z naszymi byłymi partnerami i rozpocząć nowy dużo lepszy z czystą kartą. W nowym miejscu, które nie będzie zawierało w sobie niemal na każdym kroku wspomnień dotyczących utraty przeze mnie rodziców, czy fatalnego związku Halvora z Astrid.

Przede wszystkim nareszcie poczuję się swobodnie ze świadomością, że nowe mieszkanie nie zawiera nawet najmniejszych śladów jej obecności. Które w obecnym miejscu zamieszkania Halvora wywoływały u mnie pewną dozę dyskomfortu i braku umiejętności pełnego odnalezienia się w tamtych ścianach.

Spoglądam na stojący na biurku kalendarz, gdzie data naszej przeprowadzki była starannie zaznaczona kolorowymi oznacznikami. Niemal tak samo mocno zaakcentowana, jak termin wspólnych wakacji naszej dwójki na wschodnim wybrzeżu Australii.

Do tej pory pamiętam minę Halvora, gdy otworzył bożonarodzeniowy prezent ode mnie. Będący spełnieniem jednego z jego największych marzeń, którego realizację nieustannie odkładał na później. Teraz już jednak nie miał wyjścia i musiał je zrealizować.

Choć ten prezent kosztował mnie całe oszczędności, jakie udało mi się przez ostatni czas uzbierać. Wiedziałam, że był warty każdej ceny. Choćby dla zobaczenia jego pełnego szoku wyrazu twarzy, a zarazem ogromnego szczęścia błyszczącego w oczach. 

- Otis, gdzie się schowałeś? Kotku to naprawdę nie jest czas na zabawę - szukam swojego pupila. Który był ostatnio wyjątkowo niezadowolony z powody wywołanego przez przeprowadzkę chaosu. Nie potrafiąc znaleźć sobie nigdzie miejsca.

- Otis, gdzie jesteś? - nie odnajdując go w jego najczęściej wykorzystywanej kryjówce pod łóżkiem. Zaczynam się martwić, że jakimś cudem udało się mu wyjść na zewnątrz. Czego starałam się unikać. 

- Nie bój się. Zguba już się znalazła. Był na schodach. Uciekł zapewne przez niedomknięte drzwi. Mały spryciarz - słyszę znajomy głos, wywołujący u mnie ogromną radość.

- Therese, wróciłaś? - patrzę na nią zupełnie zaskoczona. Niweluję odległość między nami. Mocno się do niej przytulając na powitanie. Choć byłyśmy ze sobą w częstym kontakcie telefonicznym. Informując się niemal o wszystkich najważniejszych wydarzeniach. Spotkanie na żywo było czymś nieporównywalnie lepszym.

- Dziś rano. Ale się za tobą stęskniłam, Sophie. Wspaniale wyglądasz. Widzę, że związek z Halvorem bardzo ci służy – po dłuższej chwili odsuwam się od niej. Bacznie przypatrując jej pogodnej twarzy. Pokrytej sporą ilością zmarszczek, które w jej przypadku dodawały tylko uroku.

- Ja za tobą też bardzo tęskniłam. Brakowało mi ciebie tutaj. Chodź na dół, zrobię nam herbaty i opowiesz, co u ciebie. Zostało mi, jeszcze trochę przerwy. Więc mamy doskonałą okazję - niemal w podskokach zbiegam po schodach. Kierując się do restauracyjnej kuchni. Ogromnie ciesząc, że znowu mam Therse przy sobie. Ta świadomość dodawała mi ogromnego poczucia radości. 

- Jak ręka? Wszystko dobrze się zrasta? Nie ma żadnych problemów? - pytam, wskazując na wciąż widoczny gips. Mając nadzieję, że proces leczenia przebiega bez zarzutów. 

- Jest w porządku. Prawdopodobnie w przyszłym tygodniu będą mi go zdejmować. Mam nadzieję, że jakoś sobie poradzicie przez ten pozostały do tego czas - kiwam na potwierdzenie głową. Będąc o tym przekonana. Najgorszy okres był już za nami, a skoro udało się go przetrwać. Teraz nie będzie stanowiło to żadnego problemu.

- Możesz w spokoju dochodzić do zdrowia. Poczekamy na ciebie tak długo, jak będzie trzeba - zapewniam ją. Nie chcąc, aby zbyt szybko śpieszyła się z powrotem do restauracji. Co mogłoby w konsekwencji negatywnie odbić się na jej zdrowiu.

Gdy temat naszej rozmowy, schodzi na pobyt Therese u Elsy i jej rodziny. Z ogromnym zainteresowaniem, przysłuchuję się jej opowieściom. Podświadomie wyobrażając sobie, jak mogłaby za kilkanaście lat wyglądać stworzona przeze mnie i Halvora rodzina. 

- Gdzie tak w ogóle jest Malcolm? Nigdzie go nie widziałam. Nie spędzacie razem przerwy? Pokłóciliście się? - wypytuje. Szybko zauważając, że nie wszystko wygląda tak, jak przed jej wyjazdem. Wkraczając tym samym na niezbyt wygodny dla mnie temat.

- Oczywiście, że się nie pokłóciliśmy. Wszystko jest w porządku. Malcolm po prostu miał coś pilnego do załatwienia - staram się brzmieć przekonująco. Nie chcąc jej niepotrzebnie martwić. Swoimi zdecydowanie ochłodzonymi stosunkami z chłopakiem. 

- Sophie, proszę cię. Przecież widzę, że coś jest na rzeczy. O co chodzi? - nie odpuszcza. Starając się poznać prawdę.

- Dobrze, powiem ci. Od czasu pewnego incydentu. Malcolm praktycznie cały czas mnie unika. Rozmawiamy ze sobą, jedynie na tematy związane z pracą czy restauracją - zwierzam się z nie najlepszych kontaktów z nim. Był na mnie wyraźnie zły od momentu tego niedoszłego pocałunku. Jakby miał mi za złe, że przerwałam tamten moment między nami. Demonstrując to za pomocą ignorancji mojej osoby. Natomiast ja bałam się o tym z nim porozmawiać. Nie chcąc, jeszcze bardziej pogorszyć naszych relacji. Mówiąc mu wprost, że to nigdy nie powinno się wydarzyć i było okropnym błędem z mojej strony, mimo że do niczego tak naprawdę nie doszło. 

- A co to za incydent? - Therese patrzy na mnie z powagą, jakby przeczuwając, że to coś poważnego. Biorę dlatego głęboki wdech, opowiadając jej następnie wszystko ze szczegółami jako jedynej. Wiedząc, że mogę w pełni jej zaufać, a ona nie będzie mnie oceniała czy robiła jakichś wyrzutów.

- Od tamtego czasu mam już niemal całkowitą pewność, że jego uczucia do mnie wykraczają poza zwykłą przyjaźń. Therese, co ja mam teraz z tym zrobić? - szukam u niej jakiejś porady. Nie czując się za dobrze w tej sytuacji pomiędzy mną a moim pracownikiem. Zwłaszcza, że naprawdę lubiłam Malcolma i czasem brakowało mi naszej koleżeńskiej relacji.

- Dziecko, ty nic nie możesz z tym zrobić. Malcolm sam musi się wyleczyć z tego nieodwzajemnionego do ciebie uczucia. Powinien już dawno zrozumieć, że nic z tego nie będzie. Zwłaszcza, że od samego początku nie byłaś wolna. Lubię tego chłopaka, ale w tym wypadku zachowuje się naprawdę niestosownie. Nikt nie powinien mieszać się między dwójkę zakochanych, jak to on próbuje zrobić - ocenia wszystko trzeźwym i obiektywnym okiem.

- Mimo wszystko może jest w tym trochę mojej winy? Od samego początku mogłam postawić sprawę jasno - z perspektywy czasu, bardzo tego żałowałam. Nie dając nigdy Malcolmowi jasno do zrozumienia, że nie ma na co liczyć w kwestii obdarzenia przeze mnie jego osoby, jakimiś głębszymi uczuciami. 

- A nie zrobiłaś tego? Przecież nie ukrywałaś przed nim swojego związku z Halvorem, prawda? Od początku wiedział, że jesteś z nim szczęśliwa i to jego kochasz - stara się pozbyć mojego poczucia winy.

- Być może masz rację. Oby tylko, jak najszybciej mu przeszło. Inaczej atmosfera tutaj, stanie się w końcu nie do wytrzymania - bałam się tego. Zwłaszcza, że Malcolm był naprawdę świetnym pracownikiem i szkoda by było stracić kogoś takiego.

- Ja z nim porozmawiam. Zaproszę go dziś do siebie i wybadam sytuację. Przy okazji postaram się na niego wpłynąć - deklaruje się. Uznaję to za dobry pomysł. Jedyny jaki może przynieść jakieś rozwiązanie. Miałam nadzieję, że Therese uda się zaradzić naszemu niespodziewanemu konfliktowi.

Na kilka minut przed zamknięciem restauracji. Z coraz większym zmartwieniem, po raz kolejny wybieram numer Halvora. Który, jak na złość nie odbiera ode mnie, któregoś już z rzędu połączenia.

Zaczynałam się poważnie o niego martwić, ponieważ już od dawna powinien tu być. Miał w końcu tylko na chwilę wpaść do swojego mieszkania po treningu, a potem jak zawsze wrócić tutaj. Tymczasem nic takiego nie nastąpiło, przyprawiając mnie tym samym o spore zdenerwowanie. I niezrozumienie, co takiego mogło go zatrzymać.

Przed północą, kiedy nareszcie udało mi się uporać z samodzielnym sprzątaniem restauracji i przygotowaniem wszystkiego na jutro.

Po raz kolejny, staram się skontaktować ze swoim chłopakiem. Szczególnie, że do głowy zaczęły mi przychodzić same najgorsze scenariusze, że mogło coś się mu stać. Czego chyba bym nie przeżyła.

Dopiero krótka i bardzo nieskładna wiadomość, która niespodziewanie pojawia się na moim telefonie. W momencie, gdy powoli traciłam nadzieję. Uspokaja choć trochę moje zszargane nerwy. Niewiele jednak z niej rozumiałam. Zwłaszcza, dlaczego Halvor informował mnie w niej, że zobaczymy się dopiero rano. Przecież to nie miało większego sensu.

Zaczynałam się obawiać, że kryje się za tym coś, co może mi się bardzo nie spodobać. Starałam się jednak mu zaufać i nie wymyślać pesymistycznych powodów dla jego tajemniczego zachowania. 

💓💓💓💓💓💓💓💓

Ze zniecierpliwieniem kolejny raz, wyglądam przez okno swojego nadal jeszcze obecnego mieszkania. Rozglądając się za Astrid, która spóźniała się już niemal pół godziny. Nie wiedziałem, co tym razem wymyśliła, przez co moja irytacja z każdą minutą tylko się powiększała.

Z wielką niechęcią zgodziłem się na nasze wspólne spotkanie po jej niekończących się naleganiach, trwających niemal już od blisko tygodnia. Nie miałem zamiaru jej ulegać, nie chcąc po raz kolejny wciągnąć się w jej często absurdalne gierki.

Kiedy jednak zagroziła, że złoży mi wizytę w restauracji albo mieszkaniu Sophie. Uderzyła w bardzo niebezpieczne tony. Nie miałem więc innego wyjścia niż przystać na jej żądania. Znalazłem się w potrzasku, co moja była dziewczyna postanowiła z premedytacją wykorzystać, skutecznie stawiając na swoim.

Sophie nadal nie miała pojęcia o powrocie Astrid, ani tym bardziej o utrzymywaniu przez nas jakiegokolwiek kontaktu.

Mimo obietnic złożonych Karoline, jeszcze przed świętami. Wciąż o niczym nie powiedziałem swojej ukochanej. Obawiając się konsekwencji z tym wiążących, które mogły być dla mnie bardzo dotkliwe. Szczególnie w tym przełomowym dla nas okresie czasu. W którym za nic nie chciałem niczego między nami zepsuć.

Nasza miłość kwitła w najlepsze i dzielił nas tylko mały krok od zamieszkania we wspólnie wybranym mieszkaniu. Z wielką niecierpliwością obydwoje wyczekiwaliśmy tego momentu, odliczając do niego pozostałe dni.

W dodatku Sophie ostatnio wprost emanowała szczęściem, a uśmiech nie schodził jej przez całe dnie z twarzy. Mimo często wyczerpującej pracy.

Co także mnie napawało radością i optymizmem. Jak mógłbym więc to wszystko zaprzepaścić? Wyjawiając jej swoją jedyną tajemnicę, jaką przed nią starannie ukrywałem.

- Przepraszam za spóźnienie. Jednak musiałam dokończyć pakowanie - Astrid wita się ze mną z uśmiechem. Wyraźnie była w dobrym nastroju, a jej twarz nabrała zdrowego wyrazu. Po ostatnim kryzysie, jaki przechodziła. Nie było już najmniejszego śladu.

- Pakowanie? Wybierasz się gdzieś? - zastanawiam się. Nic z tego nie rozumiejąc.

- Mogłabym zapytać o to samo ciebie - wskazuje na kilka spakowanych przeze mnie pudełek, które stanowiły niewielki procent pracy, jaką będę musiał niedługo wykonać. Mimo upomnień Sophie. Pakowanie nadal szło mi opornie. Nieustannie go dlatego przekładałem, co doprowadzało ją do sporej irytacji. 

- Jutro wyjeżdżam do brata. Pozwolił mi u siebie zamieszkać na jakiś czas i znalazł pracę. Zaczynam od przyszłego tygodnia jako sekretarka w biurze, gdzie pracuje jakiś jego znajomy. Dlatego tak bardzo nalegałam na spotkanie z tobą. Chciałam się pożegnać - zaskakują mnie usłyszane słowa. W życiu bym się czegoś takiego nie spodziewał.

- Naprawdę się cieszę, że zaczyna ci się układać - uśmiecham się nikle w jej kierunku. Mając nadzieję, że tym razem nie zmarnuje otrzymanej szansy.

- Skoro tak mówisz. To nie będziesz miał chyba nic przeciwko, aby uczcić to ze mną? - wyciąga z torebki butelkę czerwonego wina. Tego samego, które zawsze piliśmy, gdy mieliśmy jakąś okazję do świętowania.

- Astrid, nie mogę. Mam jutro trening. Nie mogę się narażać - grzecznie jej odmawiam. Poza tym miałem świadomość, że Sophie by się wściekła, gdyby wyczuła ode mnie alkohol. Mieliśmy w końcu umowę, której nie zamierzałem łamać.

- Halvor, tylko jeden mały kieliszek. Nic ci się nie stanie. Nie daj się prosić. Zwłaszcza, że to nasze ostatnie spotkanie – stara się mnie przekonać, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem. Któremu w końcu ulegam.

- Ale tylko jeden i na tym koniec - zastrzegam, ku jej wyraźnej radości z powodu mojej zgody.

- Gdzie masz kieliszki? W tej samej szafce, co zawsze? - pyta. Kierując się do kuchni. Świetnie zaznajomiona w rozmieszczeniu rzeczy. 

- Raczej tak. Chyba, że Sophie je gdzieś przestawiła - przypominam sobie o drobnych porządkach mojej dziewczyny, które zrobiła podczas pomieszkiwania tutaj już jakiś czas temu.

Niedługo potem wraz z Astrid, zasiadamy na kanapie w salonie. Delektując się zaskakująco dobrym smakiem, przyniesionego przez nią wina. W mgnieniu oka wypijam więc pierwszy kieliszek, który zarówno miał być moim ostatnim.

- Niemal, jak za starych dobrych czasów. Pamiętasz nasze romantyczne wieczory i upojne noce? Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi - przybliża się do mnie. Nalewając po raz kolejny czerwonej cieczy do mojego pustego już kieliszka.

- Jednak tobie przestało to bardzo szybko wystarczać. Zapragnęłaś czegoś innego. Podobno lepszego i ciekawszego - odpowiadam cierpko. Ulegając pokusie, ponownego sięgnięcia po alkohol. Ze względu na powrót do bolesnych wspomnień. 

- Teraz już wiem, że popełniłam ogromny błąd. Przy tobie miałam w końcu wszystko, o czym mogłam tylko zamarzyć - kładzie swoją dłoń na mojej.

- Astrid, proszę cię. Nie zaczynaj znowu tego samego. To nic ci nie da. Ile razy mam to jeszcze powtarzać? - byłem zmęczony jej nieustannymi próbami uwodzenia czy ciągłym wracaniem do naszej wspólnej przeszłości.

- Dobrze już przestaję. Porozmawiajmy o czymś innym. Nie chcę psuć naszego ostatniego wieczoru, jaki spędzamy razem - w zadziwiający dla mnie sposób. Dziewczyna od tego momentu zaczyna zachowywać się, jak moja zwykła znajoma, a rozmowa zaczyna się nam się ze sobą, coraz lepiej kleić. Przez to wszystko nawet nie zauważamy, kiedy butelka wina staje się pusta. 

- Masz może jeszcze jakieś wino pod ręką? Tak dobrze nam się rozmawia, że szkoda byłoby to już kończyć - pyta, wyczekując mojej odpowiedzi. 

- Tak się składa, że mam. Zaraz przyniosę - podążam do kuchni na poszukiwania alkoholu. Zwłaszcza, że ten wypity przyjemnie szumiał mi w głowie, przez co nie zastanawiałem się już nad konsekwencjami tego, co robię.

Zapominam, że Sophie będzie się martwić, gdy nie wrócę na noc i nie będę odpowiadał na jej próby kontaktu ze mną. Czy też, że jutro zapewne odczuję skutki dzisiejszego szaleństwa. To nie było dla mnie w tym momencie ważne. Liczyła się tylko dobra zabawa w towarzystwie Astrid. 

Kiedy kolejna butelka, zostaje opróżniona przez nas w zastraszającym tempie. Do reszty mnie tym samym pogrążając. Czułem, że jestem kompletnie pijany. Kręciło mi się okropnie w głowie, nie wspominając już o mienieniu się w oczach. Z koordynacją ruchów i równowagą, także mógłbym mieć spore problemy. Na dodatek Astrid wydawała się być w dużo lepszym stanie ode mnie. Nie rozumiałem, jak to było w ogóle możliwe. 

- Ale się urządziłeś. Abstynencja ci wyraźnie nie służy - chichocze. Nabijając się z mojego nieciekawego stanu.

- Bardzo zabawne, naprawdę. Zaraz mi przejdzie. To tylko chwilowe - odpowiadam nieskładnie. Zamykając oczy, czując ogarniającą mnie raptownie senność.

- Szczerze w to wątpię. Nadal jednak możemy zakończyć nasze spotkanie w bardzo przyjemny sposób. Nie chciałbyś? Byłoby nam na pewno cudownie - szepcze mi do ucha. Zgrabnie wysuwając swoją dłoń pod moją koszulkę, co natychmiast mnie na chwilę otrzeźwia.

- Nie ma mowy. Może i jestem kompletnie pijany, ale jeszcze na tyle kontaktuję, że nie zapomniałem o Sophie. Właśnie, powinienem do niej zadzwonić. Pewnie jest na mnie wściekła. Co ja najlepszego narobiłem? - szukam wzorkiem telefonu, co okazuje się karkołomnym zadaniem. Zwłaszcza, że widziałem podwójnie.

- Nigdzie nie będziesz dzwonił. Po pierwsze jest na to za późno, a po drugie lepiej, żeby nie słyszała cię w takim stanie. Powinieneś się położyć, chodź - pomaga mi wstać. Po czym odprowadza do łóżka, co nas obydwoje kosztuje sporo energii. Na szczęście obchodzi się bez strat materialnych.

- Dobranoc - mówię, kładąc się wygodnie na łóżku. Nie będąc w stanie powstrzymać ogarniającej mnie senności. Chwilę później zasypiam. Zupełnie tracąc kontakt z rzeczywistością.

Budzę się z okropnym bólem głowy. Niemal rozsadzającym moją czaszkę od środka. W dodatku promieniującym prawie do całego odrętwiałego od spania w jednej pozycji ciała. Nie pozwalającym skupić się nawet na najprostszym myśleniu o tym jaki jest dzień tygodnia albo, gdzie się w ogóle znajduję. Czy też ostrzegawczym przypomnieniu sobie istotnych wydarzeń z wczorajszego wieczoru.

Upierdliwy ból skutecznie odbierał mi, jakiekolwiek chęci do rozpoczęcia kolejnego dnia. Zwłaszcza, gdy powoli docierała do mnie świadomość, ile miałem dziś do zrobienia.

Na samą myśl o udaniu się na trening, marzyłem wyłącznie o ponownym pójściu spać. Choć świetnie zdawałem sobie sprawę z jego wagi. Nadal ważył się los kilku z nas w kwestii występu na Igrzyskach. Przez co, zwłaszcza w najbliższym czasie, powinien dawać z siebie wszystko. Zamiast snuć się niczym duch, udając że sumiennie wykonuję zlecone mi zadania.

Dawno już nie obudziłem się z tak fatalnym samopoczuciem. Niczym po jakiejś jednej z wielu imprez u Larsa. Na wspomnienie których, odczuwam jedynie wstyd i złość na samego siebie, że na własne życzenie dałem się wtedy sprowadzić, niemal na samo dno. Będąc przy tym święcie przekonanym, że postępuję słusznie i właściwie. Żal i chęć zapomnienia o Astrid do reszty odebrały mi rozum. Na szczęście tamten okres czasu był już zdecydowanie za mną.

Teraz skupiałem się wyłącznie na wspólnej przyszłości z Sophie, która rysowała się w samych pozytywnych barwach. Pełnych szczęścia i naszej miłości. Dopóki miałem ją przy sobie. Wiedziałem, że wszystko będzie dobrze i poradzimy sobie z każdą, nawet najbardziej wymagającą przeciwnością.

Dla mnie liczyła się tylko ona i byłem pewien, że tak już pozostanie.

Słysząc irytujący i głośny dźwięk, jak domyślam się budzika. Który wywołuje, jeszcze gorszy ból mojej głowy. Sięgający w tym momencie granic wytrzymałości. Potrząsam delikatnie ramieniem obejmowanej przeze mnie dziewczyny. Chcąc ją, jak najszybciej obudzić.

- Sophie, błagam cię. Wyłącz to. Dlaczego w ogóle zmieniłaś tą melodyjkę? Tamta była zdecydowanie lepsza. Przede wszystkim dużo cichsza – słowa ledwo przechodzą przez moje zaschnięte gardło. Po dłuższej chwili, gdy nie doczekuję się żadnej reakcji z jej strony. Otwieram w końcu oczy. Natrafiając spojrzeniem na zegar, wskazujący ku mojemu zdumieniu na późny poranek. Rozglądam się z niezrozumieniem dookoła. Przeżywając prawdziwy szok, gdy spoglądam na twarz, leżącej obok mnie dziewczyny. To nie Sophie była we mnie wtulona, a Astrid. W dodatku znajdowaliśmy się w moim starym mieszkaniu.

Niespodziewanie wspomnienia wczorajszego wieczoru, zaczynają bombardować mój aktualnie niezbyt sprawie pracujący umysł. Przyprawiając mnie o niedowierzanie i ogromne wyrzuty sumienia. Przecież to było niemożliwe. Nie mógłbym zrobić czegoś takiego swojej obecnej dziewczynie. Nie zdradziłbym jej. Mimo sporej ilości wypitego alkoholu, nie mogłem na tyle stracić nad sobą kontroli, aby dopuścić się tego niewybaczalnego czynu. Musiałem to wszystko, jak najszybciej wyjaśnić.

- Widzę, że w końcu się obudziłeś. Nareszcie. Myślałam, że już się nie doczekam. Przy okazji zrozumiałeś też małą pomyłkę. Żebyś tylko widział teraz swoją minę. Jest po prostu bezcenna. Wino zdecydowanie bardziej uderzyło ci wczoraj do głowy niż mi się wydawało - blondynka zaczyna się głośno śmiać. Rozbawiona moją dezorientacją.

- Astrid, co tu się w ogóle dzieje? Jakim cudem śpimy ze sobą w jednym łóżku? - chcę się czegoś dowiedzieć. Przypominając sobie, że kładłem się tutaj sam. Tego byłem zupełnie pewien. Nawet pomimo tego, że niektóre fragmenty poprzedniego wieczoru mi umknęły.

- Nie pamiętasz? Nic a nic? - dopytuje, bacznie mi się przypatrując. Kręcę przecząco głową, co kwituje kolejnym wybuchem śmiechu. Wyraźnie zadowolona z takiego obrotu sprawy. Tym razem to ona miała kontrolę nad rozgrywającymi się wydarzeniami. Co było jej bardzo na rękę.

- Dobrze w takim razie cię uświadomię, bo jeszcze oszalejesz z tej niewiedzy - układa wygodnie głowę na moim ramieniu. Jedynie przez wzgląd na chęć otrzymania jakichś informacji, nie odsuwam jej od siebie - nad ranem przyszłam do ciebie, bo znowu męczyły mnie koszmary. Nie chciałam być sama, więc zapytałam czy mogę z tobą spać, a ty się bez żadnych sprzeciwów zgodziłeś. Ot cała historia. Choć muszę przyznać, że już dawno nie spało mi się tak dobrze. Przez chwilę poczułam się nawet, jakby było między nami jak dawniej - ignoruję jej ostatnie słowa. Zresztą, co do żadnych nie miałem pewności, że mówiła prawdę. Równie dobrze mogła wykorzystać po prostu sytuację i mój stan. Kładąc się obok bez żadnego pytania. Nie chciało mi się wierzyć, że przystałem na coś takiego bez żadnego sprzeciwu.

- Ale między nami do niczego więcej nie doszło? Ani wtedy, ani wcześniej? - pytam z olbrzymim strachem. Chcąc mieć, co do tego zupełną pewność. Nie wybaczyłbym sobie, gdybym na własne życzenie zniszczył swój związek.

- Nie bój się. Nie zdradziłeś ze mną swojej ukochanej Sophie. Nawet gdybyś chciał, to nie byłeś w stanie. Byłeś kompletnie pijany i to po niecałych dwóch butelkach wina wypitych przez nas. Poza tym, jakoś mnie nie kręci, aby być z nią myloną w takiej sytuacji, a tak pewnie by było. Skoro i tak kilkukrotnie wczoraj pomyliłeś nasze imiona. Chyba naprawdę ją kochasz. Jeśli nawet po alkoholu myślisz jedynie o niej - oddycham z ogromną ulgą. W przeciwieństwie do Astrid, w spojrzeniu której dostrzegam złość i rozgoryczenie. Widocznie nadal nie potrafiła się z tym pogodzić. Licząc, że prędzej czy później jej ulegnę.

- Nie zrozum mnie źle, ale czas wstawać. Muszę się zaraz zbierać. Jest już dość późno - chcę, jak najszybciej zakończyć tą niezręczną dla mnie sytuację i tak fatalnie się czułem z tym, że pozwoliłem, aby to wszystko zaszło aż tak daleko. Nie wiedziałem, jak spojrzę Sophie w oczy. Okłamywanie jej po raz kolejny nie wchodziło w grę. Musiałem się do wszystkiego w końcu przyznać. Licząc, że będzie w stanie mi wybaczyć.

- Poczekaj, jeszcze chwilę. Wiesz, że dziś wyjeżdżam. Chciałabym ten ostatni raz się tobą nacieszyć. Halvor, wiem że już cię nie odzyskam. Wczoraj to doskonale zrozumiałam. Więc pozwól mi przynajmniej się z tobą ostatecznie pożegnać. To naprawdę cholernie trudne, pogodzić się z tym, że należysz do innej - ponownie mocno się we mnie wtula. Stawiając mnie w bardzo niekomfortowym położeniu.

- Astrid, to co robimy jest bardzo nie w porządku w stosunku do Sophie - upominam ją. Próbując się odsunąć, na co mi nie pozwala.

- Przecież nie robimy nic złego. To tylko zwykły gest sympatii. Przestań być takim sztywniakiem. Trochę więcej luzu - w momencie wypowiadania przez nią tych słów. Mam wrażenie, że słyszę pukanie do drzwi. Było ono jednak na tyle stłumione, że nie byłem go pewny.

- Słyszałaś? Chyba ktoś przyszedł - chcę już wstać i to sprawdzić, ale mnie powstrzymuje. Łapiąc za rękę i łącząc ze sobą nasze dłonie.

- Coś ci się chyba przesłyszało. Ja nic nie słyszałam - wypowiada z niezachwianą pewnością. Jednak kierowany dziwnym przeczuciem. Postanawiam osobiście się o tym przekonać. Zwłaszcza, że dochodzą do mnie coraz wyraźniejsze odgłosy, jakby ktoś znajdował się w mieszkaniu.

- Pójdę się upewnić - podnoszę się do pozycji siedzącej z zamiarem wstania z łóżka, gdy niespodziewanie Astrid przysuwa się do mnie w taki sposób, że w mgnieniu oka siada na moich kolanach. Wpijając się przy tym gwałtownie i niespodziewanie w moje usta.

Nie zdążam jej nawet od siebie odepchnąć, gdy natrafiam na pełne rozczarowania i cierpienia spojrzenie Sophie, stojącej w drzwiach sypialni.

Kurczowo trzymała swoją dłoń na klamce. Nie mogąc uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Ja sam miałem wrażenie, że to wszystko to jakiś koszmar, z którego za chwilę się obudzę. Niestety sekundy mijały, a ja nadal tkwiłem obok Astrid, która z wyrazem triumfu na twarzy, czekała na dalszy rozwój wypadków.

Stało się to, czego najbardziej się obawiałem. Właśnie spełniał się najczarniejszy scenariusz, którego tak bardzo się bałem przez cały ten czas od pierwszego ponownego spotkania z moją byłą dziewczyną.

Sophie w końcu dowiedziała się o jej powrocie, a co gorsza dostała mylny obraz tego, co mnie z nią łączy. Nie miałem pojęcia, jak mam jej to wszystko wytłumaczyć i zarazem nie stracić.

- Jak mogłeś? - pyta pełnym złości i smutku głosem. Kręcąc z niedowierzaniem głową. Dogłębnie zraniona. Wysnuwając jednoznaczne wnioski z tego, czego była przed momentem świadkiem. Po czym odwraca się z zamiarem wyjścia. Nie żądając nawet jakichkolwiek wyjaśnień. Dla niej wszystko było jasne, co drastycznie zmniejszało moje szanse na jakiekolwiek próby wyjaśnień i przekonania jej, że nic mnie nie łączy z Astrid.

- Sophie, poczekaj! - nie zważając na nic. Wybiegam za nią w pośpiechu. Musiałem ją zatrzymać i wszystko wytłumaczyć. To się nie mogło skończyć w taki sposób. Nie mogłem jej stracić. Doganiam ją tuż przy drzwiach. Chwytając mocno za rękę i przyciągając do siebie.

- Zostaw mnie. Nie chcę cię dłużej oglądać - próbuje się wyrwać, a pierwsze łzy, których nie potrafiła dłużej powstrzymać. Zaczynają spływać po jej policzkach.

- To wcale nie jest tak, jak myślisz. Wiem, jak to wyglądało, ale uwierz mi, że to jedna wielka pomyłka. Zaraz ci wszystko wytłumaczę. Musisz mnie wysłuchać, błagam cię - próbuję ją przekonać. Odnosząc spektakularną porażkę.

- Masz mnie za kompletną kretynkę? Wiesz, ile razy coś takiego słyszałam od Niklasa? Z nim też to wszystko niby było zupełnie nie tak, jak myślałam. On też zawsze się wszystkiego wypierał. Najpierw mnie zdradzał, a potem próbował kłamać w żywe oczy. Niczym najgorszy tchórz. Ty jesteś dokładnie taki sam. Tak samo podły i zakłamany - ociera kilka łez. Patrząc na mnie nienawistnym spojrzeniem - byłam taka głupia, myśląc że naprawdę mnie kochasz, że to ze mną chcesz być. Podczas gdy, szukałeś sobie jedynie wizytówki przed bliskimi. Kogoś, kto sprawi przed nimi dobre wrażenie. Codziennie zapewniałeś mnie o swojej miłości. Snułeś wspólne plany, które były zwykłą złudą, a potem umawiałeś się ze swoją byłą dziewczyną, którą pewnie nadal kochasz. Na co to wszystko było, co? Wszystkie te fałszywe obietnice i zapewnienia. Po co, chciałeś ze mną prawdziwego związku? Skoro zamierzałeś wrócić do Astrid. Mogłeś mi o tym powiedzieć, zamiast odgrywać marne przedstawienie. Nawet na jedną szczerą rozmowę nie było cię stać? - zasypuje mnie wyrzutami. Przyprawiając o jeszcze większe poczucie winy. Przez które nie jestem w stanie wykrztusić z siebie, chociażby jednego słowa.

- Teraz zaczynam rozumieć twoje dziwne zachowanie sprzed kilku tygodni. To przez spotkania z Astrid, nie miałeś dla mnie czasu. Świetnie się z nią bawiłeś, a ja bezgranicznie ci ufałam i we wszystko wierzyłam. Skończona idiotka ze mnie - szlocha. Będąc kompletnie zrozpaczona.

- Mylisz się. Nie zdradzam cię z nią i nigdy niczego nie udawałem. Naprawdę cię kocham. Jesteś dla mnie wszystkim, musisz w to uwierzyć. To, co przed chwilą widziałaś to jedno wielkie nieporozumienie. Przysięgam - robię wszystko, aby w to uwierzyła. Jednak na niewiele się to zdaje.

- Nigdy ci w to nie uwierzę. Nie po tym, co tutaj widziałam. Już raz popełniłam w życiu ten błąd. Nie pozwolę sobie być tak perfidnie okłamywaną po raz drugi. Wiedziałeś, że szczerość i wierność to dla mnie podstawa. Żadnej z nich nie uszanowałeś. To koniec, Halvor. Nie chcę cię znać. Powodzenia z Astrid - wyrywa swoją dłoń, którą nieświadomie wciąż trzymałem w swojej. Po czym zatrzaskując z głośnym hukiem drzwi po prostu odchodzi. Być może na zawsze, co napawało mnie ogromnym sprzeciwem i strachem, że nieodwołalnie mogłem ją stracić. Przez swoją własną głupotę.

Oszołomiony tym, co miało tutaj miejsce. Siadam na kanapie, wpatrując się pustym wzrokiem w ścianę. Mając ochotę krzyczeć z rozpaczy i bezsilności.

Nie mogłem uwierzyć, że w ciągu kilku minut zaprzepaściłem wszystko, o co tak długo walczyłem. Staram się mimo wszystko, wziąć w garść i zastanowić nad tym, co mam teraz zrobić, aby odzyskać Sophie i przekonać ją do tego, że mówię prawdę.

Kiedy zauważam Astrid zmierzającą do wyjścia, jak gdyby nigdy nic. Patrzę na nią z prawdziwą nienawiścią. Tym razem posunęła się stanowczo za daleko. Nigdy nie wybaczę jej tego, co zrobiła. 

- To twoja sprawka. Uknułaś to wszystko, prawda? - zagradzam jej drogę. Patrząc wprost w jej oczy.

- A nawet jeśli, to co? Winić możesz jedynie siebie. Do niczego cię przecież nie zmuszałam. Mogłeś się ze mną nie spotykać. Ostrzegałam cię, że będę walczyć. Nie uległeś mi, więc posunęłam się do małego podstępu. Spałeś, jak zabity. Dając mi tym samym spore pole do popisu.

Wysyłałam jej więc wiadomość z twojego telefonu z prośbą o spotkanie. Wiedziałam, że pojawi się tutaj w mig. Zwłaszcza, że wczoraj nie dawałeś jej żadnego znaku życia poza tym jednym durnym SMS - em. Biedaczka się o ciebie strasznie martwiła. Potem wystarczyło już odegrać małe przedstawienie. Wyszło nawet lepiej niż się spodziewałam - jej prześmiewczy ton głosu, doprowadza mnie niemal do szału. Nie mogłem uwierzyć, że posunęła się do czegoś takiego.

- Dlaczego, Astrid? Co ja ci takiego zrobiłem, że po raz kolejny niszczysz mi życie? - nie potrafiłem tego zrozumieć.

- Halvor, nie chciałam tego. Nie miałam jednak innego wyjścia. Nie dałeś mi wyboru. Skoro ja nie mogę cię mieć, to ona także nie będzie cię miała. Udanej reszty życia. Żegnaj - wymija mnie. Opuszczając po chwili moje mieszkanie. Po raz drugi zostawiając mnie w kompletnej rozsypce.

Na własnej skórze przekonałem się, że historia lubi się powtarzać. Wątpiłem tylko, czy tym razem, uda mi się po czymś takim pozbierać.