Epilog

Brisbane, czerwiec 2018

Od dobrych już kilku minut, przyglądam się z uśmiechem, wciąż pogrążonej we śnie dziewczynie. Uroczo wtulonej w swoją poduszkę. Delikatny uśmiech błąkał się jej po ustach, a ciepłe promienie słońca padające na lekko opaloną już twarz, tylko dodatkowo podkreślały nieprzeciętną urodę mojej ukochanej brunetki na punkcie której, oszalałem przed kilkoma już miesiącami. Tracąc dla niej zupełnie głowę. Co zauważyli już chyba wszyscy, z którymi mieliśmy do czynienia.

Mogłem się w nią wpatrywać godzinami. W jej nareszcie po dłuższym okresie czasu, wyrażającą spokój twarz. Z której na dobre zniknął smutek i wszelkie zmartwienia, ku mojej ogromnej radości. Byłem gotowy zrobić wszystko, aby tylko uszczęśliwić tą wyjątkową i niepowtarzalną dla mnie kobietę. 

Doszukiwałem się na jej buzi, coraz to nowszych szczegółów, które do tej pory przeoczyłem. Jak chociażby mały, ledwo widoczny pieprzyk w dole lewego policzka. Byłem przekonany, że to mi się nigdy nie znudzi, a Sophie jest jedyną kobietą, przy której chcę się budzić przez resztę poranków swojego życia. Co zamierzałem jej dziś udowodnić. Czując, że to idealny moment na poczynienie następnego kroku w naszej relacji. 

Często zastanawiałem się, jakim cudem to właśnie mnie obdarzyła swoją bezgraniczną miłością. Akceptując wszystkie wady i bezmyślne zachowania. Mając przy tym do mnie anielską cierpliwość, której niekiedy sam się dziwiłem. 

Czułem się niczym największy szczęściarz, który wygrał los na loterii. Z najlepszą nagrodą pod słońcem.

Wciąż nie mogłem uwierzyć, że naprawdę mam ją przy sobie i jest tylko moja. Należała do mnie tak samo, jak ja do niej. A co najważniejsze, miało się to nigdy nie zmienić. Mieliśmy razem iść przez życie, wspierając się w tym dobrych, jak i złych chwilach. 

Każdego dnia byłem ogromnie wdzięczny za to, że wybaczyła mi wszystkie kłamstwa i odważyła na nowo zaufać. Dając nam jeszcze jedną szansę na zaznanie szczęścia u swego boku.

Życie z nią bardzo często przypominało piękny i nierealny sen, z którego nigdy nie chciałem się obudzić.

- Sophie, budzimy się. Przed nami dzień pełen wrażeń. Szkoda czasu na spanie - nie mogąc się powstrzymać, przyciągam ją delikatnie bliżej siebie. Szepcząc do ucha słowa pobudki. Następnie wytaczam od niego ścieżkę dla swoich ust, prowadzących wprost do jej.

- Jeszcze parę minut. Jesteśmy w końcu na wakacjach. Mamy odpoczywać - mruczy przez sen. Przytulając się do mnie. Od samego początku nie miała żadnego problemu ze zmianą strefy czasowej. W przeciwieństwie do mnie, zasypiała bez żadnego problemu. Starając się tym samym w końcu wyspać, co w jej przypadku często było niemożliwe. Nigdy jednak nie narzekała na niedogodności, jakie wiązały się z prowadzeniem przez nią restauracji. 

- Naprawdę nie chcesz zobaczyć kangurów i przytulić swoich ukochanych misiów koala? - pytam ze śmiechem. Widząc, jak w sekundę otwiera oczy. 

- Oczywiście, że chcę. Od samego początku naszego pobytu tutaj na to czekam. Daj mi półgodziny i możemy wychodzić - całuje mnie na przywitanie. Po czym wstaje w pośpiechu z łóżka, zamykając się w łazience. Zupełnie zapominając o chęci snu.

- Jaki on jest słodki, nie uważasz? Jak można się nie zakochać w tych uroczych zwierzątkach? - słyszę kolejne słowa zachwytu Sophie. Trzymającą w swoich ramionach najprawdziwszego misia koalę. Który skradł dosłownie jej całą uwagę. Nie było w tym zresztą nic dziwnego. Kochała wszystkie zwierzęta bez wyjątku i żadnemu nie potrafiłaby się oprzeć. 

- Kangury są lepsze - droczę się z nią, ku jej niezadowoleniu.

- Nie znasz się. Prawda, malutki? - zwraca się do swojego podopiecznego, który od czasu do czasu podjadał ze smakiem liście eukaliptusa.

Przypatrując się temu niecodziennemu widokowi i zaangażowaniu, jakie dziewczyna wkładała w opiekę nad zwierzakiem. Zaczynam wyobrażać sobie widok Sophie z naszym dzieckiem na rękach, które miałem ogromną nadzieję, że pojawi się na świecie za kilka lat. Tak jak to któregoś razu ustaliliśmy. Nie chcąc się zbytnio z tym śpieszyć. 

- Z czego jesteś taki zadowolony? Strasznie dziwnie się dziś zachowujesz. Zapewne coś kombinujesz - z rozmyślań o planowaniu wspólnej przyszłości. Wyrywa mnie jej, jak zawsze spostrzegawcza uwaga. Niczego nie dało się przed nią ukryć. 

- Jestem po prostu szczęśliwy. W końcu jesteśmy tylko ty i ja. Mamy czas tylko dla siebie, co do tej pory nie zdarzało się nam za często. Niczego więcej nie potrzebuję - przyciągam ją do siebie. Całując czule, a następnie przytulając do siebie.

- Co jeszcze mamy dziś w planach? - dopytuje, gdy spacerujemy ulicami, zaskakującego nas na każdym kroku Brisbane. Będącego jednym z najpiękniejszych miast na świecie, które już od samego początku bez reszty nas oczarowało.

- Teraz pozwiedzamy trochę miasto, potem wybierzemy się na obiad, a wieczorem czeka cię mała niespodzianka. Za to jutro, możemy cały dzień wylegiwać się na plaży. Co ty na to? - proponuję, dokładnie wszystko planując, aby do maksimum wykorzystać nasz pobyt w Australii. Który był najlepszym prezentem, jaki mogłem otrzymać.

- Od kiedy to stałeś się taki zorganizowany? - dziwi się. - Poza tym, przecież wczoraj powiedziałeś, że więcej się na żadną nie wybierzemy. Tak szybko zmieniłeś zdanie? - uśmiecha się do mnie przekornie. Wyraźnie rozbawiona wczorajszymi wydarzeniami, które dla mnie wcale nie były zabawne.

- Nie dodałem, że pójdziemy, ale pod pewnym warunkiem. Na pewno nie wypuszczę cię znowu w tym kostiumie. To był ogromny błąd z mojej strony. Wiesz ilu facetów śliniło się na twój widok? - myślałem, że oszaleję, gdy widziałem jakie spojrzenia posyłali jej znajdujący się na plaży mężczyźni, kiedy to dumnie maszerowała po plaży, trzymając mnie za rękę.

- Znowu zaczynasz, zazdrośniku? Ile razy mam ci powtarzać, że nikt poza tobą mnie nie interesuje? Zresztą, ja też musiałam znosić wszystkie te zalotne spojrzenia innych dziewczyn, którymi cię obdarzały. Mam tak niemal przez cały rok - złości się niezadowolona.

- I kto tu jest teraz zazdrosny, kochanie? Choć nie masz do tego żadnego powodu. Dla mnie inne nie istnieją - zapewniam ją po raz kolejny. Nie potrzebując nikogo innego poza Sophie.

- Skoro tak mówisz, to może pójdziemy na mały kompromis i przestaniemy jawnie okazywać sobie niepotrzebną zazdrość? To się tyczy, zwłaszcza ciebie - stara się mnie przekonać.

- Pomyślimy nad tym. Ale co do kwestii twojego plażowego wyglądu, to jeszcze sobie o tym porozmawiamy, bo lepiej... - nie pozwala mi dokończyć. Wpijając się w moje usta. Chcąc po prostu mnie uciszyć, wybierając do tego najlepszy sposób z możliwych - nie kusić losu - kończę, gdy odsuwamy się od siebie. Przede wszystkim ze względu na pełne dezaprobaty spojrzenia starszego państwa, które posyłali w naszym kierunku wraz z komentarzem w jakimś nieznanym mi języku. Zachowywali się tak, jakby sami nigdy nie byli młodzi.

Po miło spędzonym popołudniu w jednej z nabrzeżnych restauracji. Z niesamowitym widokiem na rzekę Brisbane. Gdzie naszej rozmowie nie było końca, co od samego początku naszej znajomości pozostało niezmienne.

Nadal mogliśmy rozmawiać ze sobą godzinami, niemal na wszystkie tematy. Co dodatkowo umacniało nas związek. Przede wszystkim dlatego, że byliśmy nie tylko parą, ale także przyjaciółmi. Mogliśmy sobie ufać i liczyć na siebie w każdej sytuacji.

- Powiesz mi w końcu, co to za niespodzianka? Idziemy i idziemy - Sophie zaczyna się niecierpliwić, gdy prowadzę ją w nieznane jej miejsce.

- Dowiesz się w odpowiednim do tego momencie. Inaczej to już nie będzie niespodzianka - odpowiadam któryś raz z rzędu to samo. Coraz mocniej ją tym niecierpliwiąc. Byłem pewien, że to co dla niej przygotowałem, ani przez sekundę nie przeszło jej przez głowę.

💓💓💓💓💓💓💓💓

Z nieukrywanym zachwytem, podziwiam zapierający dech w piersiach zachód słońca. Wychylając się lekko przez barierkę mostu Story Bridge. Nie mogąc napatrzeć się na ognistą kulę, znikającą powoli w odmętach wody. To był jeden z tych niezapomnianych widoków, które zostają w pamięci na bardzo długi czas. 

Halvor znowu doskonale wpasował się moje gusta. Zabierając mnie w to niezwykłe miejsce. Pokazując tym samym, jak dobrze mnie zna.

Dawno już nie byłam taka szczęśliwa, jak podczas tego trwającego wieczoru. Wolna od jakichkolwiek zmartwień i trosk. Z optymizmem patrzącą w przyszłość, którą miałam przeżyć ze swoją miłością życia. Byłam pewna, że to właśnie ten często irytujący mnie do granic możliwości Norweg nią był. Nikogo innego poza nim nie chciałam.

Ściskam mocniej dłoń należącą do Halvora. Każdego dnia, coraz bardziej upewniając się w słuszności podjętej przez siebie decyzji i dania mu jeszcze jednej szansy. To jego osoba była moim największym powodem do uśmiechu o każdej porze dnia i nocy. Przy nim nie bałam się już nieznanego. Wiedząc, że zawsze mogę na niego liczyć.

- Mogę cię o coś zapytać? - słyszę niezbyt pewne pytanie Halvora. Zupełnie nie rozumiejąc jego wahania.

- Jasne. Słucham - odwracam głowę w jego kierunku. Nie mając pojęcia, o co może chodzić.

- Chcę, żebyś wiedziała, że jesteś dla mnie tą najważniejszą, najmądrzejszą i najładniejszą. Jesteś dla mnie powodem dla którego staram się każdego dnia stawać lepszym człowiekiem. Jesteś dla mnie po prostu wszystkim. Codziennie zakochuję się w tobie na nowo. Jestem pewien, że to z tobą chcę spędzić swoje życie. Dlatego chcę cię o coś bardzo ważnego zapytać. Sophie, wyjdziesz za mnie i zostaniesz moją żoną? - patrzę z wypisanym na twarzy szokiem, jak wyciąga z kieszeni czerwone pudełeczko z przepięknym pierścionkiem zaręczynowym w środku, a następnie klęka przede mną. Czekając ze zdenerwowaniem na moją odpowiedź.

- Oczywiście, że tak - odpowiadam ze łzami szczęścia, nie wahając się ani sekundy. Po chwili czuję na palcu pierścionek zaręczynowy, który miał na nim pozostać już do końca moich dni.

- Powinniśmy, jak najszybciej ustalić datę ślubu. Chciałbym, abyśmy się pobrali w najbliższych miesiącach - spoglądam zaskoczona na mojego świeżo upieczonego narzeczonego. Nie mając pojęcia, skąd wziął się u niego taki pośpiech do zawarcia małżeństwa.

- Chcesz w niecały rok, zaliczyć wszystkie etapy związku? Daj mi się trochę nacieszyć z bycia twoją narzeczoną. Może dla ciebie to nic takiego, ale dla mnie wręcz przeciwnie - nie mogłam się napatrzeć na swój pierścionek z połyskującym niewielkim diamencikiem. Najpiękniejsze było dla mnie jednak to, co znajdowało się pod spodem. Wygrawerowana data naszego pierwszego spotkania. Może nie była ona, zbyt fortunna, ale dla mnie miała ogromne znaczenie. W życiu bym się jednak nie spodziewała, że będzie ją pamiętał.

- Tytuł żony brzmi jeszcze lepiej. Sophie, chcę być twój już na zawsze. Tak samo, jak żebyś ty była tylko moja. Choćby dziś mogę ci to przysiąc przed ołtarzem - po raz kolejny, czuję ogromne wzruszenie. Byłam dogłębnie poruszona jego słowami.

- Już od dawna jestem tylko twoja. Obrączki nic w tej kwestii nie zmienią - dla mnie była to tylko czysta, choć niewątpliwie przepiękna formalność.

- Dajmy sobie dlatego trochę czasu. Nacieszmy się najpierw tym, co mamy. Poza tym, ślub trzeba dokładnie zaplanować. Chcę, aby był wyjątkowy i taki, jak sobie dawno temu wymarzyłam - nie chciałam się z niczym śpieszyć. Pragnąc, aby to był najlepszy dzień w moim życiu. Dopracowany w każdym calu. Wyjęty niczym z jakiejś bajki.

- Zgoda, zaczekajmy trochę. Ale za rok o tej porze chcę, abyś nosiła już moje nazwisko. Nie odpuszczę ci - upiera się. Będąc w pełni zdecydowanym na jeden z najważniejszych kroków w życiu każdego człowieka.

- Kocham cię, panie Granerud - mówię z poczuciem bezgranicznego szczęścia. Opierając głowę na jego ramieniu. 

- Ja też cię kocham, jeszcze panno Larsen - obydwoje wybuchamy głośnym śmiechem, a następnie zatracamy się w pocałunkach miłości i pełnego oddania sobie nawzajem. Nareszcie wiedząc, jak smakuje prawdziwe i głębokie uczucie. Potrafiące swoją magią rozjaśnić nawet najgorsze dni.

_______________________________

Chciałabym bardzo podziękować wszystkim za obecność i za wszystkie komentarze, które zawsze wywoływały na mojej twarzy uśmiech. Będąc przy okazji ogromną motywacją do dalszego tworzenia.

Strasznie trudno rozstać mi się z tą historią i bohaterami. Dlatego ostatnio wpadłam na pewien pomysł dzięki któremu, tak do końca nie będziemy musieli się pożegnać z Sophie i Halvorem. ;) 

Jeśli ktoś jest ciekawy to zapraszam TU oraz TU, gdzie czekają prologi dwóch nowych opowiadań. 

Na koniec z okazji zbliżającego się Bożego Narodzenia, chciałabym życzyć wszystkim Wesołych Świąt.