Prolog

Asker, październik 2017

Jak niemal każdego dnia, o równej czwartej trzydzieści nad ranem. Spokojny i kojący głos Adele, śpiewającej o znalezieniu kogoś, kto zastąpi jej utraconą miłość, rozbrzmiewa w moim maleńkim mieszkaniu na poddaszu. Informując tym samym, że powinnam rozpocząć, kolejny dzień żmudnej i trudnej pracy. Próbując tym samym, ocalić wieloletnie lata starań i wkładanego poświęcenia, kilku pokoleń mojej rodziny. I ostatniej rzeczy, jaka została mi po rodzicach. Będącej dobytkiem ich życia. 

Jak najszybciej odsuwam od siebie myśli o nich, wiedząc że jest na to stanowczo za wcześnie. Ból był zbyt świeży, a rany nie zagojone na tyle, abym mogła spokojnie wracać do tych wyjątkowo przykrych i smutnych wspomnień. Które nieodwracalnie zmieniły moje życie. 

Przecieram zaspane oczy, próbując odgonić od siebie resztki, niezbyt wyraźnego wymysłu mojej podświadomości, które zafundowała mi mijającej powoli nocy. Byłam wykończona, a niecałe cztery godziny niespokojnego snu, nie pozwoliły mi się zregenerować, choćby w najmniejszym stopniu.

Po raz kolejny, przeklinam w myślach zakochaną parę, która świętując swoją którąś z kolei rocznicę związku, opuściła restaurację grubo po północy. Przeciągając tym samym, godziny jej zamknięcia do granic możliwości. 

Z westchnieniem niezadowolenia i zniechęcenia. Wstaję ze swojego wygodnego łóżka, przykrytego kolorową pościelą w paski. Wiedząc, że muszę się pośpieszyć. Za niecałe półgodziny, powinnam odebrać świeże zaopatrzenie produktów, potrzebnych mi do przygotowania większości potraw, znajdujących się w karcie i serwowanych przez moją restaurację. Nadal nie potrafiłam się przyzwyczaić, że jestem jej właścicielką.

Choć spędziłam w niej większą część swojego dzieciństwa i znałam każdy kąt na pamięć. Nie docierała do mnie świadomość, że odpowiedzialność za jej dalsze prosperowanie, leżała na moich barkach. Z czym niestety nie najlepiej sobie radziłam. Przypominając o pokaźnym pliku wezwań i ponagleń do zapłaty, które nieotwarte leżały na biurku. 

W momencie, gdy moje stopy stykają się z okropnie zimnym drewnianym parkietem, przechodzi mnie przenikający do szpiku kości dreszcz. W pośpiechu wkładam na siebie ciepły sweter, dochodząc do wniosku, że nigdy nie przyzwyczaję się do panującego dookoła zimnego klimatu. Choć zostałam w nim wychowana, wprost go nienawidziłam. Wiecznie chłodnego lata i wyjątkowo mroźnych zim, które ciągnęły się bez końca. Przyprawiając mnie o jeszcze większe przygnębienie.

Kiedyś marzyłam o zamieszkaniu w jakimś, zdecydowanie dużo cieplejszym krańcu Europy. Planowałam studiować w innym kraju, poznawać nowe miejsca, kultury. Ale los przygotował dla mnie, zupełnie inny scenariusz, jakiego za nic nie potrafiłam przewidzieć. Uziemiając mnie w tym przeklętym mieście na dobre. Przy okazji niwecząc, wszystkie moje plany. 

W pośpiechu, wciąż jeszcze z nie do końca wysuszonymi włosami, które już od kilku dni prosiły się o umycie. Zbiegam po schodach prowadzących na dół, wprost do restauracji. Związując je w luźnego koka na czubku głowy.

Zapalam światło w sporej rozmiarem kuchni, otwierając tylne drzwi, prowadzące wprost na wietrzny i zimny świt. W tym samym momencie słyszę klakson samochodu, świetnie znanego mi dostawcy. Jak zawsze był punktualnie.

- Dzień dobry, pani Larsen - wita się ze mną. Zaczynając bez niepotrzebnej zwłoki, wyciągać kartony z produktami, zamówionymi przeze mnie przed kilkoma dniami.

- Dzień dobry, panie Solberg. Strasznie dziś zimno - krzyżuję swoje ramiona, starając się w ten sposób ogrzać. 

- Nic dziwnego, mamy w końcu prawie koniec października. Bliżej nam do zimy niż lata. Zresztą ja przez tyle lat życia, zdążyłem się już do tego przyzwyczaić, że słońce oglądam w głównej mierze w telewizji - mężczyzna odpowiada mi z uśmiechem. Podając plik kartek do podpisania, potwierdzających przyjęcie zamówienia.

- Mnie nawet nie stać na luksus jej oglądania w ostatnim czasie. Ale nie będę pana zanudzać. Na pewno, czeka dziś pana, jeszcze sporo pracy. Miłego dnia - żegnam się. Zaczynając wnosić do środka ciężkie kartony, które następnie rozpakowuję w spiżarni. 

Po raz kolejny, spoglądam z niemym błaganiem na drzwiczki od piekarnika. Modląc się, aby wytrzymał i udało mi się dopiec, starannie przygotowywane przez poprzednie godziny ciasta. Do otwarcia restauracji nie pozostało wiele czasu, a znajdujące się aktualnie na blachach słodkości. Były jednym z największych źródeł, moich niewielkich zysków, jakie przynosił ten lokal.

- Sophie, mówiłam ci już tydzień temu, że z tym piekarnikiem jest coś nie tak - Theresa przygląda się mu z takim samym zmartwieniem, jak ja. Zapewne zaklinając go w myślach. 

- Pamiętam, ale nic na to nie poradzę. Nie mam na jego naprawę, a już tym bardziej na zakup nowego. Jeśli się do reszty zepsuje, to będzie koniec - patrzę na kobietę w sędziwym już wieku. Która była dla mnie niemal, jak babcia. Została ze mną, jako jedyna ze starego personelu, starając się w jakiś sposób pomóc uchronić restaurację przed definitywnym zamknięciem. Pracując za marne grosze, tłumacząc to tym, że spokojnie jej to wystarcza, jako dodatek do emerytury.

- Miejmy nadzieję, że nam tego nie zrobi. I tak jestem dla ciebie pełna podziwu, dziecko. Radzisz sobie ze wszystkim sama i ani razu nie miałaś momentu, w którym chciałaś się poddać. Jesteś tak samo uparta i silna, jak twoja mama - na jej wspomnienie w moich oczach pojawiają się łzy, których staram się szybko pozbyć. Powoli miałam wszystkiego dość i znajdowałam w sobie, coraz mniej siły i motywacji, aby spróbować jakoś zapanować nad chaosem w moim życiu, który trwał już niemal od pół roku. Życie nieustannie rzucało mi kłody pod nogi, jakby próbowało sprawdzić, gdzie jest granica mojej wytrzymałości. 

💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓

Okropny ból głowy i stająca się nie do wytrzymania suchość w gardle, wybudzają mnie z głębokiego i bardzo przyjemnego snu. Otwieram oczy, rozglądając się po nieznajomym mi wnętrzu.

Po chwili zauważając, leżącą obok mnie niczego sobie blondynkę, zapewne właścicielkę tego przestronnego mieszkania. Z którą musiałem się przespać ubiegłej nocy. Sądząc po porozrzucanych dokoła naszych ubraniach i jej ufnym wtuleniu w moje ramiona. Jakieś mgliste wspomnienia tego, co się między nami działo, stają mi przed oczyma.

Nie przywiązuje jednak do tego większej wagi. Dziewczyna była tylko kolejną na liście. O której zapomnę, moment później po opuszczeniu tego mieszkania. Nie pamiętałem nawet jej imienia, które zapewne podała mi, podczas nawiązania przez nas znajomości w klubie wczorajszego wieczoru.

Gdzie postanowiłem się trochę odstresować i wyluzować po ciężkim zgrupowaniu, zafundowanym nam przez trenera w ostatnich dniach. Nie mogłem powstrzymać swojej radości, gdy dobiegło ono końca. Miałem dość monotonii i zasad, jaki podczas niego panowały. Życie zgodnie z nimi, nigdy nie leżało w mojej naturze. Sprawiając, że nieustannie narażałem się na jakieś konflikty i upomnienia. 

Wstaję delikatnie z łóżka, starając się nie obudzić mojej towarzyszki, co niestety odnosi marny skutek. Przez co nie uniknę standardowych tłumaczeń, że to na pewno nie nasze ostatnie spotkanie, co będzie jednym wielkim kłamstwem. 

- Gdzie się wybierasz, skarbie? Tak bez pożegnania - do moich uszu, dochodzi jej piskliwy ton głosu. Gdy zapinam swoje spodnie. Przekręcam oczami nie dowierzając jej głupocie. Czy ona naprawdę sądziła, że po jednej wspólnej nocy będziemy ze sobą? To była tylko krótka zabawa, która dostarczyła nam miłych wrażeń i już. Było po wszystkim. 

- Nie chciałem cię budzić. Niestety muszę już iść, śpieszę się - dostrzegam jej niezadowoloną minę, którą nie zwiastowała niczego dobrego.

- Już, tak szybko? Myślałam, że weźmiemy wspólnie prysznic, a potem zjemy razem śniadanie. Nie miałbyś ochoty? - podchodzi do mnie, wpijając zachłannie w usta. Zupełnie nie przejmując się swoją nagością. Odsuwam ją od siebie, uświadamiając przy okazji, że blondynka fatalnie całuje. Wiedziałem, że to był najwyższy czas, aby opuścić to miejsce. Dziewczyna zaczynała obiecywać i wyobrażać sobie nie wiadomo co.

- Oczywiście, że bym miał i to ogromną. Ale niestety, obowiązki wzywają. Innym razem – mówię, zupełnie na nią nie patrząc. Skupiając się na szukaniu swoich butów.

- Może wieczorem? Zadzwoń, gdy skończysz. Masz mój numer, dałam ci go wczoraj. Zanim zajęliśmy się, czymś zdecydowanie przyjemniejszym - zaczyna chichotać, ku mojej zgrozie. Wyraźnie było z nią coś nie tak, a ja musiałem wypić zdecydowanie za dużo. Inaczej w życiu by między nami do niczego nie doszło. Dziewczyna była okropnie zaborcza i rościła sobie stanowczo, zbyt dużo praw.

- Na pewno się odezwę. Do usłyszenia - kłamię, po czym w pośpiechu opuszczam mieszkanie. Wiedząc, że nigdy więcej nie przekroczę jego progu.

Przed południem, gdy udało mi praktycznie pozbyć bólu głowy i zapomnieć o dość nieprzyjemnym poranku, który zresztą nie należał do rzadkości. Słyszę dźwięk swojego telefonu. Który rozbrzmiewa nie wiadomo skąd. Gdy odnajduję go w końcu w kieszeni kurtki, wiszącej w korytarzu. Odbieram go z lekkim zawahaniem. Widniejący na ekranie numer trenera, nie zwiastował niczego dobrego. Słuchając jego krzyków i gróźb. Uświadamiam sobie, że tym razem, naprawdę się doigrałem i nie miałem pojęcia, jak z tego wybrnąć. Aby nie zostać odsuniętym na dobre od kadry i możliwości startu w zawodach.

________________

Za nami prolog nowej historii. :) 

Miałam pisać końcowy rozdział na poprzedni blog, a powstało "to". :D

Napisane zupełnie spontanicznie, przez co nie mam pojęcia, jak to będzie z dalszą częścią tego opowiadania i weną na nie. 

Mam nadzieję, że komuś się spodobało i zostanie ze mną. 

Przyda mi się masa motywacji i Waszych wnikliwych opinii i przypuszczeń. 

Poza tym porwałam się na pisanie z dwóch perspektyw, co może się okazać dla mnie sporym wyzwaniem i albo się uda, albo okaże się to totalną klapą i wszystko wyląduje w koszu. 

Ktoś ma jakieś podejrzenia, odnośnie bohatera albo bohaterów? :D 

Wraz z pierwszym rozdziałem, pewnie pojawi się zakładka z nimi. Który ukaże się zapewne po skończeniu aktualnego opowiadania. (Chyba, że zrobię sobie wakacje od pisania :D).

Tymczasem kończę swoje wywody i nikogo już nimi nie zanudzam. 

Z góry dziękując za każdy komentarz. :)